De strakke basis wordt gelegd door bassist Corey Archuleta (die af en toe mag soleren) en de nieuwe drummer, Brandon Park. Daarbij schudden de buitengewoon creatieve en technische gitaristen Michael Stancel (vervanger van Ryan Glisan) en Greg Burgess de ene vette, gave riff en solo na de andere uit hun gitaren. Dave Otero, de man achter de knoppen, (bekend van o.a. Cattle Decapitation, Cephalic Carnage) laat alle kwaliteiten optimaal tot hun recht komen in de volle en heldere productie. De vocalen van Ezra Haynes staan relatief zacht in de mix om het technisch hoogstaande spel van de muzikanten te benadrukken. Zijn grunts zijn gevarieerder dan voorheen waarbij opvalt dat hij wat vaker de lage grunts gebruikt als variatie op de gebruikelijke hese vocalen.
De band omarmt een ‘meer is meer-benadering’ die ervoor zorgt dat er in iedere compositie een enorme stortvloed aan ideeën over je heen komt. Nadeel hiervan is dat het geheel wat druk overkomt en pas na meerdere luisterbeurten goed te verwerken is. Direct vanaf Threshold Of Preception is het al raak. Na een Opethiaans, akoestisch intro en een sterk orkestraal gedeelte dat de spanning opbouwt, vliegen de vette riffs en leads je tegemoet. Deze riffs en de ritmiek doen met name denken aan Arch Enemy en in mindere mate aan Megadeth. Vervolgens knalt Tyrants Of The Terrestrial Exodus los met blastbeats, veel tempowisselingen en een supergaaf, episch einde (dat veel wegheeft van Behemoth) waarop je onmogelijk niet kunt headbangen.
Gravimetric Time Delation is een buitengewoon knap staaltje songwriting waarbij een diversiteit aan stijlen terugkomt (van black metal tot progrock). Ook de laatste twee nummers kennen een progressieve inslag waarbij de afsluiter een groots, episch werkstuk is, waarin mooie akoestische en orkestrale partijen zijn verwerkt. Naast de vele goede muzikale vondsten, heeft de band ook tekstueel veel interessante onderwerpen te bieden, zoals een wetenschappelijke benadering van onder andere tijd, de ruimte, het zwarte gat en de tien plagen van Egypte.
Ondanks het feit dat de muziek soms even ingewikkeld is als het uitspreken van de bandnaam (Uh-lie-dzjun, met de klemtoon op ie) zijn er genoeg momenten met catchy passages en vette breakdowns die makkelijker verteerbaar zijn en voor een goede balans zorgen. Zo is Dyson Sphere een lekker melodeathnummer dat goed blijft hangen en ligt de catchy single 1.618, waarvan een leuke video is verschenen, direct prettig in het gehoor.
Allegaeon heeft met Elements Of The Infinite een dijk van een album afgeleverd met sterke nummers zonder standaardopbouw, die strak uitgevoerd zijn. Een bijzonder creatief werk met een enorme hoeveelheid aan goede bedenksels dat wel wat druk overkomt. Elke keer dat je het album beluistert, vallen de puzzelstukjes steeds verder in elkaar en blijft er meer hangen. Je kunt duidelijk horen dat de nieuwe bandleden (voormalige) fans zijn die veel energie, enthousiasme en teamwork brengen. Hopelijk krijgen de Amerikanen met deze derde goede release op rij de naamsbekendheid die ze verdienen. Een aanrader voor fans van technische, melodische death metal!
Tracklist:
1. Threshold Of Preception
2. Tyrants Of The Terrestrial Exodus
3. Dyson Sphere
4. The Phylogenesis Stretch
5. 1.618
6. Gravimetric Time Dilation
7. Our Cosmic Casket
8. Biomech II
9. Through Ages Of Ice - Otzi’s Curse
10. Genocide for Praise - Vals For The Vitruvian Man
