Het album vertoont meer invloeden uit de black metal dan het debuutalbum uit 2023. Thematisch houdt het zich opnieuw kritisch bezig met het gedrag van de mensheid, haar arrogantie en haar destructieve aard. Kun je me meer vertellen over het album en de inspiratie erachter?

Over het algemeen ben ik een positief mens en ik ken veel positieve mensen in de scene. Toch heb ik een ventiel nodig om alles eruit te laten wat zich in mij opstapelt. Iedereen weet wat er misgaat in de wereld en er zouden oplossingen zijn. Maar de meerderheid lijkt ze niet te willen toepassen. Dat is frustrerend en die frustratie moet eruit. Escape The Wonderland is mijn ventiel om niet compleet door te draaien.

Bij het eerste album As Daylight Dies heb ik mezelf muzikaal sterk beperkt. Ik heb me bewust alleen binnen eenvoudige muziektheorie bewogen en geprobeerd nummers te schrijven die deathmetal-luisteraars zouden kunnen aanspreken. Bij Escape The Wonderland konden muziektheorie, genre en verwachtingen me niet meer boeien. Ik doe gewoon waar ik zin in heb.

Hoe verloopt het songwritingproces? Is er een vaste volgorde of structuur of ontstaat alles zonder vast recept?

Meestal begin ik met de cello en vul daarna stap voor stap strijkers en piano aan. Als een arrangement werkt, komen gitaar en drums erbij. De bas is in het begin meestal een verdubbelde gitaar. Daarna volgen de vocals.

Zodra de tekst vaststaat, gooi ik vaak delen van het arrangement weer om, zodat de stem voldoende ruimte in het nummer krijgt. Afhankelijk van de articulatie kan bijvoorbeeld de ritmiek nog veranderen. Dat is een constant heen-en-weerproces. Aan het einde komen er orkestrale accenten bij.

Een uitzondering was het nummer Krieg In Mir. Een vriendin droeg de tekst van dit nummer voor als gedicht. Ik vond dat de tekst perfect was voor een metalnummer en vroeg of ik het mocht gebruiken. Dat was de eerste keer dat ik muziek schreef op een al bestaande tekst.

Meestal hoor ik een nummer al in mijn hoofd en probeer ik dat op papier te krijgen. Soms lukt dat goed en soms lukt dat minder goed. What It Takes had ik ongeveer 60 minuten voor nodig, Already Gone deed ik meerdere weken over. Heel zelden gebeurt het dat ik per ongeluk iets cools schrijf dat ik helemaal niet gepland had, zoals Burn For Me.

Hoe verliepen de opnames in de studio?

“Studio” is wat overdreven. Repetitieruimte is een betere omschrijving. Het orkestwerk heb ik thuis geschreven. Gitaren en bas heb ik overgenomen uit de preproductie. De zang heb ik later opnieuw bij mij thuis opgenomen, omdat ik niet tevreden was met de eerste opname. Ik heb meerdere microfoons geleend om uit te zoeken welke het beste bij mijn stem past. Het resultaat was ontnuchterend of misschien ook wel geruststellend. Bij deze muziek werken ze allemaal even goed. Uiteindelijk schreeuw je toch gewoon in een of andere microfoon. Het fijne aan opnames in een homestudio of repetitieruimte is dat je de tijd kunt nemen en dat het niets kost.

Het debuutalbum werd gemixt en gemasterd door Mendel bij de Leij (onder anderen Haliphron, Aborted, Oracles). Voor dit album heb je besloten dit zelf te doen. Wat was de reden voor die keuze en hoe verliep het proces? Waren er speciale uitdagingen?

Niemand gaat zo gedetailleerd met zijn eigen muziek om als je dat zelf doet. Tijdens het songwritingproces heb ik me intensief beziggehouden met mixen en masteren. Ik kreeg ook ondersteuning van bevriende muzikanten en professionals en heb meerdere feedbackrondes en luistersessies gedaan. Als podiumtechnicus zit ik daar natuurlijk dicht bij de bron. Zo ontwikkelde het geluid zich van nummer tot nummer steeds meer richting het albumsound.

Ik begon de mix met het orkest en zette dit goed neer. Bepaalde elementen heb ik in groepen bewerkt zodat ik het aantal sporen aanzienlijk kon verminderen. Daarna volgde het gitaargeluid, afgestemd met bas en drums. Toen de vocals erbij kwamen, moest ik praktisch alle instrumenten opnieuw aanpassen, zodat de stem voldoende ruimte had en verstaanbaar bleef. Een vaste volgorde is moeilijk te noemen omdat alle instrumenten elkaar beïnvloeden.

Tot slot kwamen er ontelbare automatiseringen bij om dynamiek te creëren. Dat was het meeste werk. Volumes van gitaren, toms, blazers en andere elementen veranderen voortdurend, afhankelijk van het arrangement, om ins balans te blijven.

De conclusie is: hoe meer moeite je doet tijdens het opnemen, hoe makkelijker het mixen wordt. Liever opnieuw en bewust opnemen dan achteraf urenlang aan knopjes draaien.

Je hebt Cyan Night Dreams van Parasite Inc. één van je favoriete tracks genoemd en een cover uitgebracht in de stijl van Gods Of Gaia. Wat maakt dit nummer voor jou zo bijzonder?

Het nummer is bijzonder voor mij omdat het de eerste release van Parasite Inc. met clean vocals was. De reacties daarop waren sterk verdeeld. Een van de bandleden was aanvankelijk fel tegen het gebruik van clean vocals. Toen zei ik voor de grap dat ik er wel een deathmetalversie van kon maken. Gezegd, gedaan. Bovendien wist ik vooraf niet hoe goed Kai eigenlijk kan zingen, haha. Daarnaast heeft het nummer een lichte synthwave-touch en ik houd van synthwave.

In de videoclip van Escape The Wonderland worden scènes gebruikt uit de stille Japanse horrorfilm A Page Of Madness uit 1926. Wat is de verbinding tussen deze film en de titeltrack?

De film speelt zich af in een psychiatrische inrichting. Voor mij staat deze inrichting symbool voor de wereld waarin we leven. Je zit vast in een systeem waarin je misschien helemaal niet past en er lijkt geen ontsnapping te zijn.

Je moet leren daarin te bestaan zonder jezelf te verliezen of depressief te worden. De eerste stap is het besef dat je wel degelijk aan het systeem kunt ontsnappen. Dat je niet “normaal” hoeft te zijn om je staande te houden en dat mindset en zelfvertrouwen daarbij doorslaggevend zijn.

Aan het einde zet de actrice Eiko Minami een masker op en danst. Voor mij is dat haar manier om in de inrichting te overleven terwijl de andere figuren volledig breken. Ook ik zet vaak een “masker” op. Slechts enkele vertrouwelingen kennen mij goed.

Waar komen de beelden vandaan die te zien zijn in de video van Burn For Me?

Het filmmateriaal komt uit een van de eerste op film vastgelegde adaptaties van Dantes Inferno uit 1911. Dante ontmoet de duivel en wordt door hem door de hel geleid. Oorspronkelijk wilde ik een verfilming van Goethes Faust gebruiken, maar de opname die ik vond was niet zo beeldkrachtig als Dante's Inferno. Voor een film uit die tijd ziet het er echt indrukwekkend uit en je ziet nog echt vakmanschap achter de productie. Geen greenscreen en CGI en al helemaal geen AI.

De verbinding met Burn For Me is simpel. Ik belichaam de duivel die zich voordoet als een vriend. Uiteindelijk laat ik je branden en geniet daar zelfs van. We kennen allemaal wel mensen die precies deze rol van de duivel zouden kunnen aannemen.

Burn For Me heeft een complexe orkestratie dat je online ook enigszins toelicht. Daarnaast is er een prachtig gespeeld pianostuk, namelijk Burn. Hoe pak je het maken van zulke orkestraties aan? Heb je het pianoarrangement zelf ingespeeld?

Het proces was zeer intuïtief. Ik werk vooral op gehoor en bouw arrangementen zoals ik ze in mijn hoofd hoor. Ik denk minder in toonsoorten of akkoorden en meer in spanningsbogen, dynamiek en beweging. Zo heb ik laag voor laag opgebouwd tot het goed voelde. Ik denk dat het soms het beste werkt als je het niet stukdenkt maar het laat groeien.

Ik speel alles zelf in. Omdat ik geen bijzonder goede pianist ben, neem ik linker- en rechterhand vaak apart op. Als ik alles van tevoren perfect zou instuderen, zou ik waarschijnlijk tien jaar over één album doen. In tegenstelling tot wat sommige muziekliefhebbers vinden, denk ik dat je als componist niet alles perfect live moet kunnen spelen. Daar zijn professionals voor, wiens job het is om het gecomponeerde stuk ambachtelijk uit te voeren. Omdat die professionals dit meestal beroepsmatig doen en daarvoor betaald moeten worden, blijft het aan mij om alles zo goed mogelijk zelf in te spelen. Soms zit ik urenlang op vier maten tot het lukt. Gelukkig vind ik het leuk.

Wat de uitvoering betreft: geen enkel stuk is in één take opgenomen. Ik speel in via een e-piano en bewerk indien nodig achteraf de MIDI-sporen. Voor mijn doeleinden is dit voldoende. De orkestrale elementen speel ik ook via de piano in. Hiervoor gebruik ik verschillende VST-instrumenten, voornamelijk Spitfire Audio BBC Orchestra & Studio Strings, East West Percussion en The Orchestra voor brass. Ook gebruik ik een externe fader wing voor de aansturing van expressie, modulatie en vibrato. De piano is een Yamaha-vleugel-VST van East West.

Gods Of Gaia is (voornamelijk) een studioproject. Zal dat zo blijven of kunnen fans zich in de toekomst misschien verheugen op liveshows?

Het is lastig om muzikanten te vinden die mee willen doen, erbij passen of waar ik mij in kan vinden. Ik heb Gods Of Gaia bewust opgezet als een project waarin niemand zich met mijn songwriting bemoeit. Ik heb de onpopulaire mening dat bands zelden als democratie kunnen functioneren. Taakverdeling werkt, maar als iedereen over alles een mening heeft, wordt het inefficiënt en de nummers hebben hieronder te lijden. Dat is mijn ervaring.

Voor liveshows zouden daarom alleen sessiemuzikanten in aanmerking komen. Die moeten terecht betaald worden. Ik denk dat de gage bij mijn huidige opstelling daarvoor niet zou volstaan. In principe zou ik het project heel graag naar het podium willen brengen en ik word er ook regelmatig naar gevraagd. We zullen zien wat de toekomst brengt.

Is er tot slot nog iets dat je de lezers van Metalfan.nl wilt meegeven?

Laat je niet klein krijgen. Neem Escape The Wonderland letterlijk en zoek iets dat je betekenis geeft, jezelf en anderen gelukkig maakt en een ventiel biedt om niet net zo kapot te gaan als het systeem waarin we leven. En als dat niet lukt, is dat ook oké. Vroeg of laat is toch alles voorbij. Welcome the Afterlife.