Faces Of Death in Nijmegen | Metalfan.nl Concertreview

Vroeg in de avond betreedt Harbinger als eerste het podium. De Londenaren laten een mix van metalcore, groove metal en deathcore horen. De nieuwe ep A Letter To Anguish (2022) laat een verschuiving richting laatstgenoemde stijl horen (en specifieker Ingested en Thy Art Is Murder). Dat komt onder meer door de in 2020 aangetreden frontman Dilan Alves, die wat bruter klinkt dan zijn voorganger Tom Gardner. Het nieuwe schijfje komt in zijn geheel aan bod en daarvan maken Hate File, Guile en het melodieuze, neo-klassieke A Letter To Anguish de beste indruk, al mag er beslist gewerkt worden aan het verbeteren van de cleane zang. Ook de composities missen wat spanning en pakkende ideeën. De mannen werken van de ene naar de andere breakdown met daartussenin veel groovende riffs met een technisch karakter. De heren maken overigens een zeer gedreven indruk. Er is constant beweging. Met name Alves en bassist Kris Aarre zoeken daarbij veelvuldig contact met het publiek. Dat wordt beloond met een kleine pit en een wall of death tegen het einde van het optreden. Harbinger werkt hard, maar op compositorisch vlak is er nog wel werk aan de winkel.

Als tweede verschijnt Inferi ten tonele, met Michael Alvarez (Flub) achter de microfoon. Meteen is duidelijk dat de technische en bombastische deathcore van de Amerikanen beter in de smaak valt dan de wat inwisselbare klanken van Harbinger. Met name Malcolm Pugh en Mike Low maken indruk met hun neo-klassieke, vliegensvlugge gitaarspel. Ook het basspel van Andrew Kim is goed te volgen. Sterker nog: het staat prominent in de mix. Je komt oren tekort om alles goed te kunnen volgen. Toch is het volop genieten van de prima prestaties van de heren, die weliswaar heel veel noten in hun composities met elementen van The Black Dahlia Murder, Ne Obliviscaris, Arsis, Fleshgod Apocalypse en Allegaeon verwerken, maar dat gepaard laten gaan met memorabele melodielijnen, zoals in het relatief toegankelijke Behold The Bearer Of Light. De screams van Alvarez zijn helaas onverstaanbaar en hij kan niet zo laag grunten als Stevie Boiser (die deze tour niet mee is omdat zijn vrouw eind oktober bevallen is van een dochter), maar hij toont zich heel actief. Inferi scoort met technisch hoogstaande composities die niet in gepriegel verzanden.

Ook bij Allegaeon zijn er bezettingswisselingen. Ezra Haynes, die reeds in de periode 2008-2015 deel uitmaakte van de line-up, is na het vertrek van Riley McShane de frontman tijdens de Europese tour. Bassist Brandon Michael is er om dezelfde reden als Boiser niet bij. Er is helaas geen vervanger aanwezig. De baspartijen, die door Michael zijn opgenomen, komen van backingtrack. Ook hangt er geen akoestische gitaar om de nek bij gitaristen Greg Burgess en Michael Stancel, terwijl de fantastische openingstrack Gray Matter Mechanics - Apassionata Ex Machinea daar wel om vraagt. Het is juist een van de onderscheidende elementen waar de Amerikanen hun populariteit aan te danken hebben. De technische melodeath van de heren swingt. Niet alleen in de openingstrack, maar ook in 1.618 (check de hilarische videoclip) heeft de muziek van Allegaeon iets dansbaars en dat komt terug in de bewegingen van Haynes, die laat horen de cleane partijen van zijn voorganger live te kunnen reproduceren. De vorig jaar toegetreden drummer Jeff Salzmann is beslist een aanwinst. Het is echter het gitaristenduo dat het beste visitekaartje van het kwartet is. Net als de vorige twee bands kiezen de Amerikanen ervoor om de speeltijd optimaal te benutten door op hoog tempo door de set te razen. Allegaeon swingt en imponeert met technisch vakwerk.

Ook Fallujah heeft een historie wat veranderingen in de samenstelling betreft. Eerder dit jaar traden bassist Evan Brewer en zanger Kyle Schaefer (Archaeologist) toe tot het gezelschap, maar vandaag zien we bassist Kilian Duarte. De extra gitarist naast Scott Carstairs is Sam Mooradian (Inhale Existence). Helaas is er geen zangeres aanwezig, want je mist Tori Letzler en Katie Thompson toch wel in The Void Alone, Radiant Ascension en Embrace Oblivion. Eerder dit jaar kwam Fallujah met Empyrean sterk terug na het iets tegenvallende Dreamless (2016) en Undying Light (2019). Embrace Oblivion, Into The Eventide, Mindless Omnipotent Master en Radiant Ascension tonen vandaag aan waarom. Het zijn atmosferische techdeathtracks met een kosmisch karakter dankzij de leadgitaarpartijen, vooral vanwege het veelvuldige gebruik van de tremolo-arm. Meer dan voorheen slaagt Fallujah erin composities spannend te houden door razendsnelle secties à la Ne Obliviscaris af te wisselen met rustige momenten waarop Schaefer zijn melodieuze zang goed inzet. Luister maar eens naar Embrace Oblivion en Eden’s Lament. Amber Gaze en Carved From Stone zijn de oudere tracks die tot de favorieten behoren. Net als bij Inferi en Allegaeon wordt er bij Fallujah op indrukwekkend hoog niveau gemusiceerd en is Schaefer is beslist een aanwinst voor de band.

Tot nu toe hebben alle bands met een Faces Of Death-backdrop opgetreden. Rivers Of Hihil doet dat met een eigen doek. Maar er is nog een verschil. Waar met name de drie vorige bands veelvuldig de hoogste versnelling opzoeken, schakelt de headliner graag naar een lager aantal bpm. Mede daardoor ademen de composities meer en blijven ze sneller hangen. Dat begint al bij The Void From Which No Sound Escapes, waarmee het optreden episch opent (wel jammer dat de saxofoonpartijen van backingtrack komen). Het meeslepende Focus is een ander voorbeeld.

Het is wel even wennen om Jake Dieffenbach niet meer achter de microfoon te zien staan. Van de oprichter werd in oktober afscheid genomen. Bassist Adam Biggs neemt sindsdien behalve de baspartijen ook de zang voor zijn rekening. Vanzelfsprekend zorgt dat voor wat minder beweging op het podium. Biggs maakt wel indruk met zijn intense manier van zingen. Ook drummer Jared Klein imponeert met zijn vocale bijdragen, met name in Focus, waarin zijn melodieuze zang prima samenkomt met die van Biggs, die slechts in Episode wat minder overtuigt.

Het publiek reageert enthousiast. Al tijdens het tweede nummer, A Home, is er een pit, en die is er gedurende het hele optreden. Met name tijdens topfavoriet The Silent Life is het dankzij de simpele, maar zeer vette headbangriff een groot feest. Ook tijdens MORE? is er veel beweging. Met Where Owls Know My Name komt er een sterk einde aan een zeer geslaagde techdeathavond, die ondanks zijn lengte in sneltreinvaart voorbij leek te gaan. De Faces Of Death-tour verloor enkele topartiesten, maar is er toch in geslaagd een mooie line-up neer te zetten.

Setlist Rivers Of Nihil:
1. The Void From Which No Sound Escapes
2. A Home
3. Sand Baptism
4. Focus
5. The Silent Life
6. Clean
7. MORE?
8. Episode
9. Where Owls Know My Name

Setlist Fallujah:
1. The Void Alone
2. Radiant Ascension
3. Embrace Oblivion
4. Into The Eventide
5. Amber Gaze
6. Eden’s Lament
7. Carved From Stone
8. Mindless Omnipotent Master