Dat Marjana Semkina een fascinatie heeft voor dode mensen en ellende mag inmiddels duidelijk zijn. Het is dan ook niet vreemd dat het centrale thema op The Bell wreedheid betreft en de verschillende manieren waarop we daarmee omgaan en eraan lijden. Om het nog ingewikkelder te maken, zijn de verhalen op deze release geïnspireerd door de negentiende-eeuwse, Victoriaanse cultuur en kunst.
Zo complex als de achtergrond van dit nieuwe album van de Russische zangeres en pianist Gleb Kolyadin is, zo veelzijdig en uitdagend is de muziek. Het kamerprogduo krijgt op The Bell dan ook hulp van tweeëntwintig muzikanten, die grotendeels viool, viola of cello spelen, maar er zijn veel meer instrumenten te horen op deze tweede reguliere full-length. Zo zijn er in het avontuurlijke openingsnummer alleen al bijdragen op saxofoon, harp en Spaanse gitaar.
Het levert een facettenrijke collectie songs op die meerdere luisterbeurten nodig heeft om in te zinken. Geduld is beslist vereist. Toegankelijke composities, zoals het dromerige Blue Sea en het lichtere, bijna opbeurende Ghost Of A Story blijven al snel hangen vanwege de memorabele pianopartijen van Kolyadin. Hij is de smaakmaker in veel songs. Niet alleen vanwege zijn technisch zeer hoogstaande spel (Lilies), maar vanwege zijn dynamische en sfeerbevorderende spel (het titelnummer) en beklijvende ideeën (Black And Blue). Zijn bijdragen vormen dan ook vaak de basis van de composities.
De fragiele, tedere zang van Semkina is direct herkenbaar en doet soms aan Björk, Tori Amos of Beth Gibbons denken. Ze is op haar best in het fraaie Sleeping Beauty, het Anathema-achtige Black And Blue, het progressieve Freak Show en het emotionele titelnummer. Haar vocalen zijn echter na de eerste twee tracks minder dynamisch dan de instrumentatie en dat kan voor sommige luisteraars na een aantal songs iets te veel van het goede worden. De gelaagdheid van rustgevende zanglijnen in Black And Blue is echter fantastisch uitgewerkt.
Met The Bell hebben Semkina en Kolyadin gecompliceerd werkstuk voortgebracht, waarvoor je meerdere keren rustig moet gaan zitten om dit in je op te kunnen nemen en op waarde in te kunnen schatten. Iamthemorning imponeert dit keer niet over de hele lengte met songs die blijven hangen, maar met dynamische composities die veel te bieden hebben. Het is vooral een knappe collectie veelzijdige kamerprogsongs, die je het beste kunt beluisteren op de late avond met een goed glas wijn erbij.
Tracklist:
1. Freak Show
2. Sleeping Beauty
3. Blue Sea
4. Black And Blue
5. Six Feet
6. Ghost Of A Story
7. Song Of Psyche
8. Lilies
9. Salute
10. The Bell
