De nieuwe plaat No Cross No Crown is te zien als de tweede comeback van Corrosion Of Conformity. Het in 2012 uitgebrachte zelfgetitelde album is een terugkeer van de oude line-up van COC. In de jaren tachtig speelt de groep als trio een combinatie van hardcore punk en crossover thrash. Naast deze COC is er ook nog een versie mét Pepper Keenan als zanger/tweede gitarist. Muzikaal is deze opstelling een ander beestje. Hier hangt het songmateriaal meer naar stoner en metal. Na dertien jaar radiostilte maakt nu dus ook de Pepper Keenan-versie van de groep een comebackalbum.

Tijdens het beluisteren wordt al snel duidelijk dat de tijd blijkbaar stil heeft gestaan voor Keenan en zijn kompanen. Deze plaat sluit namelijk perfect aan op de releases Deliverance (1994) en Wiseblood (1996). In de nineties krijgt Corrosion Of Conformity veel airplay op MTV. Desondanks breekt de groep nooit echt helemaal door. Dit heeft ook te maken met het ietwat eigenzinnige en rauwe songmateriaal. De band heeft een geluid waar je als luisteraar een klik mee hebt of niet. De ongepolijste, chaotische sound is vanaf het begin ook weer aanwezig op No Cross No Crown.

Zo zijn The Luddite en Cast The First Stone klassiekers in wording. Beide hebben het kenmerkende opgefokte, intense geluid dat we van COC kennen. De ritmesectie bestaat zoals altijd uit Mike Dean en Reed Mullin. Ze vormen samen de ruggengraat van de composities. Daarover klinken de deels logge, deels melodieuze gitaarriffs van Woody Weatherman en Keenan. Van dezelfde hoogwaardige kwaliteit zijn de tracks Wolf Named Crow en Little Man. Eerstgenoemde bevat een heerlijke riff die dagen door je hoofd blijft spoken. Keenan en Weatherman kiezen op dit album iets vaker voor Thin Lizzy-achtig dubbel gitaarwerk. Dit heeft een melodieus effect en gaat mooi gelijk op met het ruwe basisgeluid.

Dat de heren Deliverance in hun achterhoofd hadden tijdens de totstandkoming van dit album wordt ook duidelijk aan de structuur van de tracklist. Ook hier staan er korte, instrumentale tracks tussen de langere, heftigere composities. Deze vier ingetogen songs zijn niet altijd even memorabel, maar vormen mooie rustpunten op het album. In Forgive Me, Old Disaster en E.L.M. gaan alle remmen weer los en is het weer ouderwets genieten. Ondanks deze prima songs is de tweede helft van het album minder sterk dan de eerste.

COC moet het niet hebben van technisch spel, maar meer van zijn primitieve, rauwe geluid. Dit wil niet zeggen dat de heren niet kunnen spelen. Integendeel. Je kunt horen dat dit ervaren, op elkaar ingespeelde muzikanten zijn. No Cross No Crown is een uitstekend album. Het is het soort album dat je niet op je koptelefoon moet gaan beluisteren. Nee, dit moet je beluisteren op je stereo-installatie met het volume richting elf en met een biertje erbij.