Wanneer ik gedurende de afgelopen jaren weer eens een individualistisch blackmetalprojectje tegenkwam, waarin een geïsoleerd persoon aan de lopende band ondergeproduceerd materiaal het wereldwijde web inslingert, wilden mijn gedachten nog wel eens afdwalen richting de Tasmaanse bossen. Hoe zou het toch gesteld zijn met Sin Nanna, de persoon achter het obscure eenmansproject Striborg? Van 2003 tot 2008 was het bijna onmogelijk om zijn materiaal niet tegen te komen, zeker toen Displeased Records een aantal compilaties van obscure demo’s uitbracht.

Hoewel het nog zacht is uitgedrukt als ik stel dat niet iedereen gecharmeerd was van de lo-fi esthetiek van Striborg, hadden platen als Mysterious Semblance en Spiritual Catharsis een onmiskenbare aantrekkingskracht door hun minimalistische sound, spookachtige keyboards en hysterische, rondechoënde vocalen. De esthetiek van die platen sloot perfect aan bij de beelden die door het materiaal gecultiveerd werden: eindeloze nachtelijke dwalingen door kille, uitgestrekte bossen. Na de release van Southwest Passage (2009) werd het echter angstvallig stil. Toegegeven – er verscheen nog wel een split-release met Vardan (nog zo’n zolderkamerproject), maar nieuw materiaal bleef uit.

Wat zou er aan de hand zijn? In mijn fantasie wisselen scenario’s zich af. Sin Nanna verdwaald en tot stof vergaan in de uitgestrekte bossen. Sin Nanna die in een trailerpark woont met een lelijke vrouw en zes irritante kinderen. Sin Nanna die met een onherkenbare coupe hip-hop maakt. We zullen het waarschijnlijk nooit weten. Feit is wel dat vorig jaar, vanuit het niets, een nieuwe full-length verscheen. This Suffocating Existence is de naam die de plaat heeft meegekregen. Vrolijker is hij dus niet geworden de afgelopen jaren.

De plaat begint – letterlijk – met een valse noot, want de schelle gitaren in opener A Lone Vigil In A Haunted Asylum doen pijn aan de oren. De malaise houdt echter gedurende het hele album aan. Feitelijk is er niets aan de sound veranderd: Striborg staat nog altijd voor uitermate primitieve, repetitieve black metal, met minimale middelen en zonder veel instrumentbeheersing gemaakt. Alleen: de magische momenten van destijds zijn weg. Dat komt vooral doordat de iele keyboards, die juist voor zo’n spookachtig effect zorgden, vrijwel volledig zijn verdwenen. Ze maken slechts op sporadische momenten hun opwachting, zoals in The Bermuda Forest.

Ook de echo’s over het (matige) gekrijs van Sin Nanna zijn bijna niet meer te bekennen. Zonder al die ambient-effecten wordt pijnlijk duidelijk dat er naast saaie, dissonante gitaarriffs, helemaal niets overblijft. Zo is A Black Cloud Enshrouds Me niet veel meer dan ruim zes minuten onsamenhangend gejammer. Het titelnummer sleept zich zelfs een miserabele zestien minuten voort. Het is van een niveau waar ieder weldenkend individu zich voor zou schamen en het is dan ook eigenlijk niet voor te stellen dat een album als This Suffocating Existence anno 2015 nog wordt uitgebracht. Ieder genoemd scenario was beter geweest dan het scenario dat Striborg weer terug is en ons met nieuw materiaal van deze kwaliteit gaat bestoken!

Tracklist:
1. A Lone Vigil In A Haunted Asylum
2. The Bermuda Forest
3. Suicidal Ghost
4. Sleep Paralysis
5. A Black Cloud Enshrouds Me
6. This Suffocating Existence