Naar mijn mening helaas het laatste. Ook al is de band blij dat ze na dertien albumloze jaren eindelijk weer creatief konden zijn, ik hoor weinig tot geen verrassingen. Sterker nog, op het hele album staan twee nummers die naar mijn gevoel de middelmaat ontstijgen. Want, laten we niet vergeten, muzikaal is Y&T een haast onverwoestbaar sterk blok, en de band staat nog steeds als een huis. Meniketti is een fantastische gitarist (zijn stem gaat wel achteruit trouwens), en John Nyman ook, maar ik word niet heel erg warm van het songmateriaal op die twee uitzonderingen na.
Naast de gezapige, haast op de automatische piloot geschreven songs, blinken Shine On en Blind Patriot uit door een ouderwets ritme en een stuwing die terug doet denken aan de tijden van Black Tiger en dat is mooi om te kunnen constateren. De balladpogingen zijn niet overtuigend, en de AC-DC imitatie Hot Shot klinkt leuk maar is uiteindelijk Y&T onwaardig.
Is het dat deze cd via Frontiers de wereld in geslingerd is? Daar zie ik wel vaker oude bands terugkeren in de scene (waar Y&T natuurlijk niet uit is geweest, eigenlijk) maar ik had van een band van hun formaat gewoon meer verwacht. Nogmaals, de teleurstelling is persoonlijk, maar ik kan me haast niet voorstellen dat wanneer iemand dit album naast krakers als Earthshaker en Black Tiger legt, met droge ogen kan zeggen dat dit een fantastisch album is.
Nee, ik hou het op de herinneringen uit de gouden tijd en de nog steeds verrekt goede live optredens die de heren verzorgen want daar krijg ik nog wel degelijk kippenvel van! Het uiteindelijke cijfer is dan ook mede beïnvloed door de status die de band nog altijd heeft.
Tracklist:
1. Prelude
2. On With The Show
3. One Life
4. Shine On
5. Wild Child
6. I Want Your Money
7. I'm Coming Home
8. If You Want Me
9. Hot Shot
10. How Long
11. Gonna Go Blind
12. Don't Bring me Down
13. Blind Patriot
14. Losing My Mind (bonustrack)
.jpg){kind=small}
