Nadat SQY Rocking Team verwoede pogingen deed om het publiek op te warmen, begint voor mij de dag met de eerste heavy metal band van vandaag. Het betreft het multiculturele Dragonforce, de band waarvan de wortelen liggen in Engeland. De band trapt af en vanaf het begin valt het hemeltergend slechte geluid op. De drukke "extreme power metal" van Dragonforce heeft juist een heldere sound nodig en dus vervalt men al gauw in een brei. Na enkele nummers echter word het geluid een stuk beter en vooral dankzij het enthousiasme van de band valt er zowel optisch als muzikaal genoeg te genieten. Het tweede album van de heren had ik nog nooit gehoord dus ik had een wat afwachtende houding bij deze nummers. Gelukkig spiekte de band ook menig maal op het eerste album "Valley of the Damned" en opvallend was dat deze nummers ook de meeste response kregen in het toch al wat tamme publiek. De actieve zanger probeert menig keer het publiek op te jutten en hierin slaagt hij dan ook aardig. De meer volwassen metalfans in het publiek fronsen echter even de wenkbrauwen als hij een pruik als schaamhaar gaat gebruiken. Terugkijkende op het optreden was het hoogtepunt toch wel het adembenemende gitaarwerk van Herman Lee en het algehele enthousiasme dat de band uitstraalde. Ondanks het matige geluid een leuke show. (Jeroen)
Bospop had dit jaar veel bands met een leuke show. Later op de dag zou Within Temptation nog optreden, en natuurlijk neemt headliner Iron Maiden ook altijd een show mee. Het Duitse In Extremo is ook zo'n band die er live ook altijd een showtje van maakt. De vrouwen worden natuurlijk wild van de halfnaakte, gespierde mannen, en wie kickt op non-metal instrumenten komt bij In Extremo ook aan z'n trekken. Een goed gechoreografeerde show was wat de Duitsers brachten. Helaas was het weinig spontaan, maar gelukkig is de muziek goed. (Tonnie)
Het begon al aardig warm te worden in de tent die derde juli toen het de beurt was aan het Amerikaanse Mastodon. De afgelopen jaren hebben ze Nederland al veelvuldig aangedaan, maar ik had nog niet eerder de kans gehad om ze te gaan bezichtigen. Een enorm stomme fout achteraf, want Mastodon is een band die je moet zien! Met een steengoed, maar vooral ook erg hard, optreden met voornamelijk nummers van hun meest recente album Leviathan, wisten ze mij enorm te overtuigen van hun kunnen. Het klonk zelfs beter dan op cd. Dat wil wel wat zeggen. Helaas was het na ongeveer een uurtje al afgelopen, want van deze kwaliteitsband heb je niet snel genoeg. (seborik)
Nadat ik op Dynamo al overdonderd was door de kwaliteiten van de Duitse power metal van Masterplan, verheugde ik me vandaag zeker op het optreden dat de band zou geven. Wel hoopte ik dat het geluid niet zo hard zou staan als op Dynamo, want dat kan de melodische metal met meesterzanger Jorn Lande niet goed gebruiken. Als de band het podium opkomt en aan hun set begint, verstar ik. Hoor ik dit nou goed of is dit een grap. Het geluid is verschrikkelijk, geen hoge toon komt door en het drumwerk plus de zwaardere riffs domineren de sound. De irritant galmende zang van Jorn bezorgt me rillingen en ondanks het feit dat het geluid later wel wat beter word, is het nog altijd niet om over naar huis te schrijven. Kijken we even door de slechte sound heen, dan levert Masterplan een bovengemiddeld optreden af. Jorn is nog altijd niet de meest beweeglijke frontman en ondanks de grimassen van Roland Grapow is de podiumpresentatie soms nogal statisch. Desondanks weten nummers als 'Wounds' , 'Heroes' en 'Crimson Rider' menig metalfan rondom mij te overtuigen. De band heeft voldoende goed materiaal en terugkijkende op het optreden heeft men het er ondanks het slechte geluid toch nog redelijk vanaf gebracht. Nu maar hopen dat Jorn Lande zijn houterige poses eens verruild voor een wat kwiekere manier van bewegen. (Jeroen)
Voor Overkill heb ik al jaren een zwak; een steengoede band die het nooit echt tot de supertop heeft weten te maken, maar door de jaren heen eigenlijk nooit zwak werk hebben afgeleverd. Ook tijdens dit uurtje speelde Overkill weer een solide set. Ondanks de tropische temperaturen in de goedgevulde tent deed het publiek al snel mee en heerste er een ware festivalsfeer. Na opener Within Your Eyes van het nieuwe album Relixiv was het tijd voor oude en nieuwe klassiekers als Hello from The Gutter, Necroshine, Elimination. Ook klassieker in wording Old School, eveneens van Relixiv, wist het publiek met gemak mee te krijgen. Afgesloten werd er met Fuck You waarin flink bezwete zanger Bobby Blitz zijn kunnen van de Nederlandse taal nog even etaleerde met ‘klap eens in je handjes.’ Dit tot groot genoegen van het aanwezige publiek. Iets minder was het, dat hij dacht in Brabant te zijn in plaats van in Limburg, maar na zo’n steengoed optreden, maakt niemand zich daar nog druk over. Samen met Mastodon en daarvoor Action in DC was het dus een flink feestje op de zondag-Bospop-middag. (seborik)
Er lijkt geen jaar voorbij te gaan of Within Temptation staat wel op zowat elk festival van Nederland en België. Op Graspop deed ik andere dingen tijdens hun optreden, dus was Bospop m'n kans om ze te zien met hun nieuwe show. Dat ze tegenwoordig groot genoeg zijn om hun eigen decor mee te nemen was wel duidelijk. Enkele pilaren en beelden vulden het podium. Godzijdank hebben ze dat lelijke groene gevaarte van vorig jaar (of was het alweer het jaar ervoor?) weggedaan. Nee nu zag het er veel mooier uit. De band leek echter op de automatische piloot te spelen, wat dan misschien weer door het vele optreden komt. Veel nieuwe nummers, van hun vorig jaar verschenen The Silent Fforce album passeerden de revue, en ik moet zeggen dat die nummers live ook erg goed klinken. Het oude werk is bekend, en het nieuwe spul past live in ieder geval goed tussen het Mother Earth en Enter materiaal. (Tonnie)
Terwijl Within Temptation op het hoofdpodium stond, begaf ik me richting de tent om een goed plekje te bemachtigen bij My Dying Bride. Deze Britse doommetalformatie was dit jaar alleen op Bospop te horen en dus waren veel mensen speciaal richting Weert getrokken. Helaas had de band te maken met wat technische problemen waardoor het concert ruim 10 minuten later begon dan gepland. The Prophecy drummer John Bennett viel in voor de huidige My Dying Bride drummer, die niet aanwezig kon zijn door een geblesseerde enkel. De trage melodieën en donkere sfeer kwamen prima tot hun recht in de tent. (Laten we hopen dat ze nooit op een buitenpodium geprogrammeerd worden.) De typische sfeer die je vaak hebt tijdens een optreden van My Dying Bride was al snel weer aanwezig. Het gekwelde gezicht van zanger Aaron en zijn "creperen" op het podium zijn daar mede debet aan. Ze speelden een verrassende setlist, veel nummers die ze al jaren niet meer live hadden opgevoerd kwamen langs. Met nummers als The whore the cook and the mother, Catherine Blake, Like Gods of the Sun en The Forever People wisten ze het publiek enthousiast te krijgen. Helaas begonnen ze niet alleen later, maar stopten ze ook ruim voor tijd. Hierdoor was het concert nogal aan de korte kant en wij willen meer My Dying Bride! (Martine)
De veteranen van Y&T (Yesterday & Today) waren er op één van de eerste Bospop edities ook al bij en de organisatie vond het een goed idee om ze met dit 25 jarig bestaan weer eens hierheen te halen. Mij hoor je niet klagen, want het altijd heerlijke relaxte soleerwerk van Dave Menniketti weet me nog altijd wel te boeien. Samen met zijn companen weet hij echter ook zo nu en dan een behoorlijk agressieve riff uit zijn mouw te schudden. Het optreden is erg vermakelijk, maar toch ook ietwat chaotisch vanwege een geknapte bassnaar die maar niet gerepareerd kan worden. Toch imponeert de band met een nummer als "Wind of Change" en de latere improvisatie soleerstukjes doen het publiek loeien van enthousiasme. De band zet zoals gezegd een overtuigende show neer en menig jongere (waaronder ikzelf) moet toegeven dat ouwe lullen rock toch best gaaf kan zijn. (Jeroen)
Porcupine Tree sloot af in de tent, maar op dat moment waren we allen een plekje aan het zoeken om goed van Iron Maiden te genieten, dus we houden het bij foto's van deze progrockers.
Dan natuurlijk de band waarvoor we allemaal zijn gekomen. Als gevolg van hun 'The Early Days' dvd trekt Iron Maiden momenteel de wereld rond om de oudste nummers uit het repertoire nog eens van de podia te laten gieren. Had Bruce Dickinson op Graspop ietwat last van z'n stem, op Bospop schijnt dit niet meer het geval te zijn. De opening is haast magisch als de tape met 'The Ides of March' word gestart. In razend tempo werkt de band zich door de set heen en dit is eigenlijk een minpunt, omdat het allemaal nogal gehaast overkomt. Het feit dat de band nog een vliegtuig moest halen wil natuurlijk niet zeggen dat je een optreden moet afraffelen. Nou ja, ookal speelt Maiden op de automatische piloot, het optreden is strak als vanouds. Elke ouderwetse klassieker komt voorbij en de hoogtepunten zijn te vinden in 'Remember Tomorrow' , 'Where Eagles Dare' en 'Revelations'. Toch de songs die niet regelmatig voorbij komen in de set. De vaste publieksfavorieten van de eerste 4 albums komen eveneens allemaal voorbij en ogenschijnlijk roepen songs als 'Wrathchild' en 'Hallowed be thy Name' nog altijd de meeste reacties op. Toch valt op dat het publiek ook grotendeels bestaat uit een stel zoutzakken, want hoewel het vooraan een wirwar is van mensen (waaronder een zeer vervelend individu) staan er enkele rijen verder slechts mensen op hun dooie gemak de show te bekijken. De show gaat snel en na een klein anderhalf uur spelen verdwijnt de band alweer van het podium, wat nogal wat reacties oproept bij het publiek. Echter, ondanks dat er hier en daar lichtelijk sprake leek te zijn van een haastklus, wist te band wel te imponeren. Een geweldige afsluiter dus van dit zeer geslaagde 25e Bospop festival. (Jeroen)
