Het leven bestaat uit verandering. De wereld transformeert, mensen groeien of stagneren en ook smaken, ervaringen en perspectieven kunnen in de loop der tijd langzaam of juist radicaal wijzigen. Dat doet soms pijn – het vertrouwde vormt vaak een baken – maar het kan ook tot nieuwe hoop, nieuw bewustzijn en verrijking leiden. In het geval van Blues Pills, de Zweedse bluesrockgroep rondom de formidabele zangeres Elin Larsson, vormt verandering eveneens een constante leidraad in de ontwikkeling van de groep. Het titelloze debuutalbum laat uitbundige en schurende bluesrock horen, waarin de fenomenale strot van Larsson een perfecte symbiose aangaat met het heerlijke gitaarwerk van Dorian Sorriaux. Wereldwijde lof valt de groep ten deel.
Blues Pills is echter een band die zijn eigen pad kiest. Met opvolger Lady In Gold (2016) en Holy Moly! (2020) kiest het gezelschap zeker niet voor de weg van de minste weerstand. Het fijnbesnaarde, psychedelische gitaarwerk wordt, zeker na het vertrek van Sorriaux, aan banden gelegd ten faveure van een meer songgerichte aanpak, waarin het stemgeluid van Larsson centraal staat en soul- en gospelinvloeden hun intrede maken. Lang niet iedereen kan deze verandering waarderen, maar wie de platen tijd geeft, zal ontdekken dat de relatief simpele composities desondanks erg fijn in het gehoor liggen en een verrassend hoge herspeelwaarde hebben.
Met het nieuwe album Birthday staat voor Larsson een van de grootste veranderingen die een mens kan doormaken centraal: haar zwangerschap. Het label heeft het dan ook over nieuwe emotionele diepte in de muziek. Toch is dat helaas niet helemaal terug te horen. Sterker nog: vooral de eerste helft van Birthday is ongekend matig. Van de eerste vijf nummers is alleen het redelijk aanstekelijke, maar verder behoorlijk simpele titelnummer nog enigszins de moeite waard. Het is een eenvoudig, maar effectief hardrocknummer dat wel wat weg heeft van Spiders. Don’t You Love It is een wel erg gemakzuchtige track, die muzikaal gezien weinig om het lijf heeft en ook nog eens flauwe teksten bevat. Voeg daar de futloze semi-ballad Top Of The Sky en het saaie en slaapverwekkende Like A Drug aan toe en een fiasco lijkt in de maak.
Gelukkig is de tweede helft van de plaat een heel stuk overtuigender. Piggyback Ride en Bad Choices halen het weliswaar niet bij het oudere werk, maar zijn ondanks hun ongecompliceerde karakter stiekem toch wel lekker in het gehoor liggende nummers, waarin vooral de pronte basgitaarritmes leidend zijn. Met Holding Me Back en Somebody Better horen we Larsson veel meer emotie en ziel in haar zang leggen. Met name laatstgenoemde track wordt vurig gezongen en met passie gespeeld. En I Don't Wanna Get Back On That Horse Again is zelfs bijzonder fraai. Het is een subtiel, gevoelig nummer, dat van klein en ingetogen mooi openbloeit middels lekker jankende gitaarriffs.
Zo is Birthday een zeer wisselvallig album. Zeker gedurende de eerste helft komt Blues Pills in muzikaal opzicht mat en saai voor de dag. Solo’s zijn nergens meer te vinden, maar waar de vorige platen nog interessante en weldoordachte arrangementen bevatten, is Birthday in compositorisch opzicht gewoon een lui album. De band leunt te gemakkelijk op de zang van Larsson, alsof dat op zichzelf al voldoende zou zijn om goede nummers te produceren. De tweede helft laat bij vlagen meer horen van de charme en kwaliteit die het gezelschap onmiskenbaar in zich heeft. Desondanks blijft het eindresultaat teleurstellend en zal Blues Pills met deze plaat zeker geen oude fans weten terug te winnen.
Tracklist:
1. Birthday
2. Don't You Love It
3. Bad Choices
4. Top Of The Sky
5. Like A Drug
6. Piggyback Ride
7. Holding Me Back
8. Somebody Better
9. Shadows
10. I Don't Wanna Get Back On That Horse Again
11. What Has This Life Done To You
