Als een bom. Zo sloeg het in 2014 verschenen, titelloze debuutalbum van de Zweedse formatie Blues Pills in. De energieke, met (op het conto van Dorian Sorriaux) uitbundig gitaarwerk doorspekte bluesrock van het gezelschap, vol schwung gebracht, blijkt niet te versmaden, maar de ultieme troef van de band blijkt toch de toen nog onbekende zangeres Elin Larsson. Haar fenomenale, buitengewoon krachtige stemgeluid - gevoelig, gepassioneerd en met een heerlijk rauw randje - maakt van het toch al uitstekende album een absolute klassieker. Opvolger Lady In Gold (2016) laat een gewaagde verbreding van de sound horen richting soul en zelfs gospel. De plaat maakt de tongen los – collega Ruud bleek er destijds niet bepaald van gecharmeerd – maar is misschien nog wel een groter commercieel succes dan zijn voorganger.

Het kwartet uit Örebro heeft de tijd genomen voor de derde langspeler. Eén zaak is zeker: Holy Moly! zal wederom voer voor discussie geven. Deze plaat is nóg meer dan zijn directe voorganger gericht op het in de spotlights zetten van Larsson, die met haar nog steeds uitstekende, dynamische, gevarieerde zang de hoofdrol opeist. Liefhebbers van met name het debuut zullen de bijrol voor Zack Anderson (voormalig bassist van de band, die sinds 2019 het gitaarwerk verzorgt) betreuren, want hij krijgt weinig ruimte om zijn klasse te etaleren. Uitgesponnen, psychedelische solo’s zijn nauwelijks te vinden op deze plaat. Relatief simpel in elkaar zittende nummers die, net als de tracks op Lady In Gold, putten uit de soul, gospel, blues en – vooruit – de hardrock des te meer.

Ik zal eerlijk zijn. Tijdens de eerste luisterbeurt was ik nogal teleurgesteld over Holy Moly!. Veel tracks klinken op het eerste gehoor iets té ingetogen en eenvoudig qua opzet. Tegelijkertijd was ook Lady In Gold een plaat die – ondanks de niet al te ingewikkeld in elkaar zittende nummers – heel wat luisterbeurten nodig had om dezelfde liefde te ontvangen als het spectaculaire debuut. Datzelfde blijkt ook voor Holy Moly! te gelden. Ik heb het album de afgelopen weken heel wat keren gedraaid en bij iedere luisterbeurt raak ik meer verslingerd aan de nieuwe tracks. Het meest opmerkelijke nummer is natuurlijk de openingstrack Proud Woman, waarmee de band een duidelijk statement afgeeft. Het nummer zit muzikaal simpel in elkaar en is volledig gericht op de zang van Larsson. Ondanks het bedrieglijke simplisme heeft de track alles in zich om uit te groeien tot een ware festivalhymne.

Het heerlijke, opzwepende Low Road grijpt terug op de ronkende klanken van het debuutalbum en zal de fans van het eerste uur ongetwijfeld veel plezier doen. Er staan wel meer van dit soort nummers op Holy Moly!. Dreaming My Life Away is ook zo’n fijne rocker, bestaande uit stoere riffs en een erg lekker refrein. Het rauwe randje in de zang van Larsson komt hier perfect tot zijn recht. Ook de funky hymne Kiss My Past Goodbye – met een heerlijke, frivole versnelling halverwege - zal de liefhebbers van de snellere nummers kunnen bekoren.

Toch is er ook veel ruimte voor ballads en rustigere tracks. Zo neemt Blues Pills met het prachtige California veel gas terug. Het is een erg fraaie semi-ballad met veel ruimte voor gevoelig pianowerk. De hoge uithalen van Larsson zijn werkelijk adembenemend en de prachtige, uitgesponnen solo vormt de kers op de taart. Wish I'd Known is een minimalistische ballad in de lijn van I Felt A Change, die weliswaar subtiel wordt gebracht, maar minder emotionele kracht bevat. Het afsluitende, droevige Longest Lasting Friend, dat over depressie handelt, vormt wel weer een erg mooie afsluiter.

Blues Pills heeft de laatste jaren ontzettend veel live gespeeld. Die ervaring is goed te horen op deze derde langspeler. De nummers zullen stuk voor stuk uitstekend uit de verf komen op het grote podium. Holy Moly! mag dan iets minder sprankelend en origineel zijn dan het debuut, de plaat staat wel vol eersteklas composities, aan elkaar gezongen door een van de krachtigste zangeressen in het genre. In een inmiddels verzadigde ‘retro-rockscene’ is de constante kwaliteit van Blues Pills een verademing. Holy Moly! gaat ongetwijfeld nog heel vaak gedraaid worden. Net als zijn twee voorgangers. Maar ik kijk vooral uit naar het moment dat Blues Pills weer op de planken te bewonderen is, want dat is toch echt de natuurlijke habitat van Larsson en co.

Tracklist:
1. Proud Woman
2. Low Road
3. Dreaming My Life Away
4. California
5. Rhythm In The Blood
6. Dust
7. Kiss My Past Goodbye
8. Wish I'd Known
9. Bye Bye Birdy
10. Song From A Mourning Dove
11. Longest Lasting Friend