Het is vijf jaar geleden dat we elkaar over het vorige album Vessels spraken. Luister je nog wel eens naar dat album, bijvoorbeeld om je voor te bereiden op de tour?
Ik luister er zo af en toe naar, maar niet heel vaak. Ongeveer een keer per jaar. Ik zal sneller Stone’s Reach (2009) opzetten, omdat die plaat zo lang geleden uitkwam dat ik me niet stoor aan de imperfecties. Als ik naar Vessels of Coherence luister, stoor ik me juist wel aan die onvolkomenheden. Als ik naar de oudste albums luister, is het bijna alsof ik naar een andere band luister, haha.
Met Vessels sloegen jullie opeens een zijweg in, terwijl jullie met Coherence juist weer meer teruggrijpen op de sound van Stone’s Reach en Of Breath And Bone (2012). Toch zitten er nog wel wat atmosferische en progressieve elementen van Vessels in, zij het in mindere mate.
We hebben meegenomen wat we prettig vonden aan Vessels en we hebben inderdaad meer naar onze oudere albums teruggegrepen. Daarom hebben we ook weer met Jens Bogren samengewerkt, die er ten tijde van Of Breath And Bone ook bij was.
Hij heeft uitstekend werk geleverd. Erg gaaf hoe de bas- en gitaarriff naar voren komen in Valence.
Wel leuk dat je dat nummer noemt. Het is één van de nummers waarvoor we een zevensnarige gitaar moesten lenen vanwege de lage toonaard waarin het nummer geschreven is. Valence klinkt daardoor zwaarder dan andere tracks.
Dat soort details is wel leuk om te horen, net als dat jullie op oudjaarsdag bij elkaar kwamen om Locust te schrijven.
Het is ook leuk om die achtergronden en ontstaansgeschiedenissen te delen.
En in 2018 zijn jullie enkele dagen in de natuur bijeengekomen om te schrijven.
Klopt. Dat was drie dagen lang, vijf uur rijden vanaf Melbourne, nabij Bright. Het laatste stuk rijden was pittig, want het was onverhard. Het was koud, we waren omgeven door het bos en er waren kangoeroes. Het was relaxed om ons even af te zonderen, rustig aan te doen, maar ook om wat songmateriaal te schrijven.
De natuur komt ook terug in jullie clips.
We zijn beslist door de natuur beïnvloed. Niet eens een specifieke plek, maar meer in zijn algemeenheid, dus de universele thema’s waarin iedereen zich kan vinden. Het komt elk album weer terug.
Wellicht dat die natuur leidt tot het reflectieve aspect. Zeker op het nieuwe album komt dat vanwege de gesproken delen sterker dan ooit naar voren. Het is alsof iemand een verhaal vertelt vanaf een berg waarvandaan hij een vergezicht heeft en reflecteert.
We wisten van tevoren dat er gesproken delen op zouden komen te staan. We waren toen nog niet zo doordacht bezig in de zin van dat we wisten dat het in de vorm van een verteller zou zijn. Soms is het gesproken deel een sample, maar we houden van variatie, dus hebben we ook daarin gevarieerd. Countless Skies (een nummer op Stone’s Reach, red.) is geschreven vanuit het alwetende perspectief van tijd en natuur. Locust is geschreven vanuit het perspectief van een berg. De stem die je hoort is een soort observator.
De gesproken delen zorgen er ook voor dat er verbinding is tussen de nummers.
Hoewel het niet zo gepland is, kun je dat wel zo beschouwen. Vanwege het terugkerende element in meerdere nummers krijg je dat gevoel wellicht.
Het is echter geen conceptalbum zoals Vessels dat wel is.
Het is een conceptalbum, maar niet zo lineair als Vessels. Vessels is echt een duidelijk verhaal waarbij de nummers een vaste plek hebben in het verhaal, zodat ze een chronologisch geheel vormen. Coherence is meer geschreven vanuit één gedachte, waarbij begin en eind wel vaststaan, maar waarbij de tussenliggende nummers geen vaste volgorde in het verhaal vormen.
Wat is de functie van de twee intermezzo’s?
Enerzijds vormen ze even een break, een normaal instrumentaal intermezzo. Anderzijds heeft met name Indelible wel betekenis. Met Sweep Of Days hebben we iets nieuws willen proberen te brengen, een nummer zonder zang dat op zichzelf staat. Het heeft veel werk gekost. Dispersion is er al een tijdje, maar we wisten niet precies waar we het konden gebruiken. George heeft er een crescendo aan toegevoegd waardoor het nu goed aansluit op Foothold, dat in dezelfde toonsoort geschreven is.
Terwijl George de zanger is, ben jij degene van de spoken word-stukken.
Dat klopt. Op Vessels is er maar een gesproken stuk. George vroeg mij om die te doen en dat heb ik toen snel gedaan. Het beviel hem en dus hebben we nu meer spoken word-passages.
Je had het net al over veel werk. Het hele album is een enorme klus, maar met name het afsluitende Much More Was Lost van meer dan twaalf minuten lijkt me een verhaal apart.
We hebben er zes maanden aan geschreven. Toen het klaar was, waren we echter niet tevreden. Daarna hebben we er nog eens drie maanden aan gewerkt. We hebben met name aan de laatste drie minuten extra energie besteed om te zorgen dat er een goed einde kwam en dat er samenhang was met het eerdere deel. Zelfs tijdens het mixen hebben we nog dingen aangepast. We hebben bijvoorbeeld nog een laag toegevoegd.
En het zijn al zoveel lagen. Jens zal er blij mee geweest zijn.
We moesten een beetje voorzichtig zijn met hem. Als we nog een laag hadden toegevoegd, was hij er zich waarschijnlijk wel aan gaan ergeren.
Hoeveel lagen komen er soms wel niet bij elkaar. Al in het intro is het laag over laag over laag …
Een van de belangrijkste taken was dan ook het maken van mix-aantekeningen voor Jens. Julian Renzo helpt ons met het atmosferische aspect van onze muziek, zoals het intro, dat uit twintig lagen bestaat. We hadden zo’n honderdtwintig ‘stems’, dus samen met Julian en Jens was het veel communiceren over welke daarvan meer naar voren moesten komen. We hebben in totaal zo’n vierhonderd aantekeningen naar Jens gestuurd, maar het eindresultaat is het lijden meer dan waard.
Drummer Elliott Samson kwam vlak voorafgaand aan Vessels jullie band versterken. Wat heeft hij kunnen toevoegen aan de songwriting?
Helaas voor Elliott is zijn creatieve inbreng in de songwriting op Vessels zeer beperkt omdat hij pas laat in het proces bij ons kwam. Dit keer hebben we een aantal maanden samen met hem in het oefenhok gespeeld. Daardoor was hij veel beter voorbereid en heeft hij zijn eigen ideeën toe kunnen voegen aan de nummers, waardoor die tracks ook beter zijn geworden.
De drums op het nieuwe album klinken veel krachtiger.
Op Vessels hebben we geëxperimenteerd met het opnemen van de drums. Dat kan goed werken, maar Elliott was toch niet helemaal tevreden. Met betrekking tot Coherence hebben we ervoor gekozen om hem de nummers vijf keer te laten spelen en dan de beste take eruit te pakken. Dat zorgde ervoor dat hij anders is gaan spelen en dat paste beter bij hem.
De titel van het album kun je op verschillende manieren interpreteren. Wat is de achterliggende gedachte?
Twee dingen. Een is dat mensen proberen de wereld te begrijpen, hun doelen nastreven om betekenisvol bezig te zijn met dingen die ze leuk vinden. Dat gaat gepaard met verschillende emoties, zoals hebzucht en angst. Het menselijk brein probeert coherentie op te leggen aan de realiteit terwijl die juist vaak chaotisch is. Twee is de albumcover. Die ontdekten we bij toeval. We vonden ‘m direct mooi, chaotisch en toevallig. Ook daar draait het om “orde willen scheppen terwijl die er niet is”.
Dat betekenisvolle en de verschillende emoties horen we op het nieuwe album terug. Gaat Valence bijvoorbeeld over waardigheid?
Er zijn wat abstracte en concrete teksten. Locust is concreet, want dat gaat over iemand die een berg probeert te beklimmen. George is de enige die je het exacte verhaal achter Valence kan vertellen. Ik weet dat het een abstract idee is over een man die bij een meer aan het vissen is. Hij ziet wat aan de andere kant van het meer. Hij ervaart het alsof hij, als hij erbij zou kunnen komen, het antwoord geeft op alle mysteries. Hij probeert erbij te komen, maar dat lukt hem niet. Het is een soort metafoor voor het leven. Sommige teksten schrijven we samen, zoals die van Locust, maar deze tekst voor Valence is geheel door George geschreven. We praten altijd wel met elkaar over onze teksten, maar hij kan je ongetwijfeld nog meer details geven.
Het grote voordeel is dat je elkaar nu al jaren kent.
Plus het feit dat we vanuit dezelfde belevingswereld schrijven. We hebben dezelfde smaak en mogen van geluk spreken dat we het nooit met elkaar oneens zijn.
Sinds Vessels zitten jullie bij Napalm Records. Kun je merken dat de naam Be’lakor daardoor beter gepromoot wordt?
We zijn erg blij met Napalm Records, maar er is geen sprake van exponentiële groei. Het gaat vooral geleidelijk. Wel merkten we dat er opeens meer interesse kwam toen Stone’s Reach uitkwam.
Be’lakor is een inspiratiebron voor veel mensen, waaronder muzikanten. Er zijn zelfs bands die zich vernoemen naar jullie songtitels, zoals Countless Skies. Hoe is dat? Hebben ze contact met jullie opgenomen om toestemming te vragen?
Ze hebben inderdaad contact met ons opgenomen. Het is tot nu toe twee of drie keer gebeurd. Van Outlive The Hand heb ik niet meer veel vernomen, maar Countless Skies doet het goed. Ze hebben een paar goede albums uitgebracht en ik vind het artwork heel mooi. Het zou erg cool zijn als we ooit eens een show samen kunnen spelen.
Hoe is het om te ervaren dat jullie muziek zoveel voor mensen betekent?
Het voelt goed, maar het zorgt ook wel voor enige druk. Toen we Stone’s Reach en Of Breath And Bone maakten, was die druk er nog niet. Nu wel, want we willen echt goed werk leveren en mensen niet teleurstellen. Het is zeer bevredigend dat onze muziek zoveel voor mensen betekent.
Uiteindelijk maak je muziek voor jezelf, dus je zou die druk eigenlijk niet moeten voelen.
Dat klopt. Je kunt toch niet iedereen tevreden stellen. De een wil dat je muziek klinkt als het vorige album, de ander juist niet. De reacties zijn zeer uiteenlopend, soms zelfs tegenstrijdig in de zin van: “Dit lijkt op Stone’s Reach” versus “Dit lijkt helemaal niet op Stone’s Reach” of “Dit album is beter dan Vessels” versus “Dit album komt niet in de buurt van het niveau van Vessels.” Het belangrijkste is dat we ons best doen en maken wat we zelf willen.
Hoe is de scene in Melbourne?
Behoorlijk goed. Er zijn veel zaaltjes om in op te treden. Sydney en Brisbane hebben een goede scene. Adelaide, Perth, Canberra en Hobart hebben een wat kleinere scene. Je ziet dan ook vaak dat bands Melbourne, Sydney en Brisbane meepakken als ze touren en de andere vaker overslaan, omdat daar minder toeschouwers bij de shows zijn.
Jullie hebben een paar keer op Summer Breeze gestaan, maar zijn nog niet in Nederland geweest.
Napalm wil ons graag laten touren. We komen echter uit Australië. Drie bandleden hebben kinderen thuis en we hebben ook nog andere dingen te doen. We kunnen dus niet maanden weg van huis zijn en moeten de tours dus zorgvuldig plannen. Drie bandleden hebben kinderen. We hebben bovendien werk dat we leuk vinden. Als we 22 waren, zouden we misschien ons werk op kunnen zeggen, maar we zijn de dertig al gepasseerd. We zien de band als een heel leuke hobby. We verdienen er een klein beetje mee, maar zeker geen stabiel inkomen waarvan we kunnen leven.
Als we in Europa zouden wonen, hadden we daar beslist vaker opgetreden. Het kost veel om naar Europa te reizen en er wordt momenteel zo veel gecanceld dat we erg voorzichtig zijn met plannen. Daarom hebben we onze Australische tour dus ver vooruit gepland naar halverwege 2022 en volgen Verenigde Staten en Europa pas in 2023. We kijken ernaar uit om weer live te spelen en jullie dan te treffen.
