Nadat de EP opent met wat macabere woorden van seriemoordenaar Jeffrey Dahmer barst het geweld als vanouds weer los. Vanaf het eerste gitaarakkoord is al meteen duidelijk dat er na al die jaren weinig is veranderd aan de muziek van Houwitser: de vuige gitaren, brute strot en het niet-aflatende drumgeraas maken nog steeds deel uit van hun stijl. Is dat een slecht iets? Wat mij betreft niet: ik kan nog steeds warm lopen voor hun oldschool sound, die me bij tijd en wijle doet denken aan de oude Cannibal Corpse.
Toch heb ik ook een wat punten van kritiek. Ondanks de uitstekende productie (wat in het verleden wel eens anders was) klinkt de dubbele base van de drums mij wat te ‘tikkerig’. Geen ramp bij twee nummers, maar het is iets waar de heren bij het opnemen van een eventueel nieuw album rekening mee zullen moeten houden. Een ander minpunt is de lengte van Sledgehammer Redemption, waarbij zelfs voor een EP zeven minuten wel aan de erg korte kant is. Houwitser had er verstandig aan gedaan om drie of vier nummers te laten persen in plaats van twee: op deze manier zullen alleen de echte fans in de buidel willen tasten voor dit schijfje.
Hoewel twee tracks natuurlijk te weinig is om een cijfer aan vast te plakken, kan ik toch een duidelijke conclusie geven. Als Sledgehammer Redemption een testcase is voor mogelijk toekomstig materiaal, zeg ik: laat maar komen! Ik hoop dat de band weer snel een label vindt, zodat een nieuwe bak herrie van Houwitser ons niet gespaard zal blijven.
Tracklist:
1. Sledgehammer Redemption
2. Hatred Vindicated
.jpg){kind=small}
.jpg){kind=small}
.jpg){kind=small}
