Stijl: Brute Death Metal met Black Metal invloeden
Testlocatie: leeg kantoorpand in Amsterdam-Zuid
Verwoestingspercentage: 100%
Een bizarre intro, genaamd "Prémices Psychotiques". Een sterk openingsnummer met de titel "Paranoïa". Benighted opent de aanval met alles wat ze in huis hebben. We horen een nerveus ritme, in effectiviteit ondersteund met een misselijkmakend lage grunt die agressief om 'airplay' strijdt met een messcherpe krijsstem, die net zo'n grote rol speelt in de Benighted-sound
als de klassieke lage gromstem. Opvallend, aangezien de meeste hedendaagse (brute) Death Metal bands zo'n krijs hoogstens als afwisseling-brengend element gebruiken. Laat mij duidelijk maken dat de Black Metal invloeden, ondanks het feit dat de biografie meldt dat Benighted 'black death metal' speelt, schaars zijn en beperkt blijven tot de screams en enkele
Marduk-achtige blastbeat stukken. Omdat de sound beheerst wordt door zware en overweldigende Death Metal-riffs noem ik die zeldzame stukken liever "Death Metallized Marduk".
"Dégénérescence" is een zeer schizofreen nummer dat gekenmerkt wordt door onverwachte wendingen, melodieuze gitaarloopjes,
tempowisselingen die uit het niets komen en een toffe afwisseling tussen de grunt en de krijsstem, die overigens beiden door
zanger Julien Truchan verzorgd worden. Ik ben benieuwd of hij deze snelle wisselingen live ook aankan. Erg onrustgevend, dit
nummer.
"Banished" noem ik een zwaar pissed-off Death/Grind nummer. De lage grunt domineert en krijgt in enkele stukken een zekere zieke Grindkwaliteit, waardoor ik aan het Colombiaanse Internal Suffering moet denken. Als je hun laatste, totaal geschifte werkje "Chaotic Matrix" te ver vond gaan, hoef je dit nummer niet al meteen af te schrijven hoor, want er zit veel meer structuur en cohesie in.
Als ik "Arcanes Démoniaques" hoor kan ik het niet helpen om terstond aan de strategie-klassieker Warcraft te denken. De
manier waarop Truchan het woord "damné" brult lijkt namelijk erg op een bepaalde kreet van de Orc-krijgers in dit spel.
Totaal irrelevant mischien, maar wat niet irrelevant is is de kwaliteit van dit nummer. De grunts duelleren wederom met de
screams en het nummer kent een lang instrumentaal stuk. Gaaf begin overigens.
In "Aversion Fanatique", dat wat midtempo stukken kent, horen we een pingelende akoestische gitaar. Een leuk en verassend
element, dat op het juiste moment ingezet wordt. De vocalen zijn wederom erg dynamisch en op het eind horen we een opzwepend,
haast vrolijk stuk metal. Met zo'n nummer bewijzen de heren van Benighted dat ze aan geen enkel verwachtingspatroon willen
voldoen en dat Death Metal zoveel meer kan zijn dan enkel verwoestende ritmische aanvallen en smerige riffs.
"Lost in Catalepsy" heeft twee gezichten. Namelijk een kwaadaardig grijnzend gezicht dat begeleid wordt door een snel ritme
en nihilistische screams, en een gematigde tegenhanger die een melodieuze, rustige passage prefereert. Dynamisch jongens,
dynamisch.
Het achtste nummer "From Desire to Disgust" weet mij niet zo te imponeren, want het nummer biedt niets wat de vorige tracks
niet boden. Het einde is wel krachtig.
Na een kort akoestisch intermezzo, met de merkwaardige titel "Internal Sufferings" (had ik het daar zonet niet over?), barst
de hel weer los met "Claustrophobia". Je hebt het inmiddels al door, het concept van dit album is psychische toestanden die
niet aan te raden zijn. De chaotische passages zijn als een muzikale incarnatie van de waanzin van een aanval van
claustrofobie. Maar als je dan denkt het nummer door te hebben, verrast Benighted je door het nummer uit te spelen met een
melodieuze gitaarsolo en een haast groovend ritme.
Het nummer met de gezellige titel "Feasting on the Disinterred Corpse" biedt naast enkele korte memorabele stukjes, zoals
geschifte uitbarstingen van vocalen, niet veel meer voor de inmiddels al redelijk verzadigde luisteraar. 'Het truucje van
Benighted is te vaak gebruikt en echt imponeren doet het niet meer. Mischien was het geen slecht idee om de cd wat korter te
houden.', schiet er door mijn hoofd. Maar dan duikt ineens uit het niets een droevige viool op en dit maakt, ondanks dat het
wat matig ingemixt is en daardoor wat aan kwaliteit verliest, het nummer toch nog relevant. Vergeet aub mijn te vroege
oordeel.
Na het zwakke "Unleash Hell" krijgen we een verassing voor de kiezen in de vorm van de bonus track "Slay the Benighted". Het is een industrial/elektronisch nummer en ik neem aan dat het een remix is van een oudere compositie van Benighted. Het klinkt een beetje als een experimenteel Morgul nummer; een geweldige manier om het album af te sluiten(!), al zullen de meeste Death Metal puristen er hun neus voor optrekken.
Als laatste wil ik nog even iets kwijt over de productie. Helaas is deze niet zo fris en scherp als de composities op het
album, want hij is een beetje dof geworden door de te zware bas. Ik heb het album dan ook niet op volledige geluidssterkte
beluisterd; op die manier klinkt gewoon niet prettig! Ik kan me gemakkelijk voorstellen dat het album nog veel sterker zou
zijn met een heldere productie.
Desondanks een sterk staaltje Death Metal uit Frankrijk en een aanrader voor zij die zich onder de aanhangers van het brute,
afwisselende kamp rekenen.
Tracklist:
1. Prémices Psychotiques
2. Paranoïa
3. Dégénérescence
4. Banished
5. Arcanes Démoniaques
6. Aversion Fanatique
7. Lost in Catalepsy
8. From Desire to Disgust
9. Internal Sufferings
10. Claustrophobia
11. Feasting on the Disinterred Corpse
12. Unleash Hell
13. Slay the Benighted (bonus track
