De Finse, melodieuze deathmetalgroep Mors Principium Est heeft, zijn naam eer aandoend, heel wat levens. Met de eerste drie albums, die in de periode 2003 tot 2007 verschijnen, weet de band met zijn technisch onderlegde, maar melodieuze death metal vol ijzersterke ‘hooks’ een aardige reputatie op te bouwen. Dan besluit Jori Haukio, een van de oprichters en belangrijkste componisten, ineens te vertrekken, met in zijn kielzog enkele al dan niet tijdelijk ingevlogen gitaristen. Het duurt ruim vijf jaar voordat het sterke …And Death Said Live (2012) verschijnt. De platen die hierna verschijnen, zitten stuk voor stuk uitstekend in elkaar en Mors Principium Est bewijst een waardevolle, constante kracht in het genre te zijn.
Na de release van Seven (2020) – niet toevallig het zevende album van de band – rommelt het wederom in de line-up. Ditmaal zien we enkele oudgedienden terugkomen. Zo nemen gitarist Jarkko Kokko en Jori Haukio na een afwezigheid van respectievelijk twaalf en vijftien jaar de honneurs als snarenplukker weer waar. Drummer Marko Tommila vervangt dan weer de liefst achttien jaar meedraaiende Mikko Sipola. Met de terugkeer van de twee gitaristen van het eerste uur zal het echter aanvoelen alsof de cirkel rond is. Beschikken de grondleggers van deze band ruim twintig jaar later nog steeds over de benodigde compositorische en instrumentele vaardigheden? Of kunnen we constateren dat de tand des tijds deze vaardigheden heeft aangetast?
Openingstrack Of Death begint nog wat lachwekkend, met een potsierlijk klinkend, semi-boosaardig intro, maar als de band gas geeft, vliegen de flitsende riffs en gelikte keyboardpartijen de luisteraar om de oren. Het groots aangezette refrein is bijna Hollywood-waardig, zo episch klinkt het. Met Venator volgt al snel een hoogtepunt van het album. Deze track katapulteert ons terug naar de jaren negentig en nul – toen dit soort bombastische, frivole death metal zijn hoogtijdagen beleefde. Ondanks de relatief korte lengte is het een barok-achtig gedecoreerd praalstuk vol onnavolgbaar gitaarspel - alsof Children Of Bodom op DragonForce-snelheden wordt gespeeld en intussen gedoopt wordt in het catchy, sprankelende toetsenwerk van Amaranthe.
Na deze twee ijzersterke tracks verliest Mors Principium Est echter een beetje het momentum, zonder daarbij overigens door de ondergrens te zakken. In Monuments kiest de band voor een wat tragere aanpak met minder tierelantijntjes. Intermezzo Tenebrae Latebra voelt eigenlijk vooral aan als een nutteloze onderbreking, en het hierop volgende Summoning The Dark is wat rommelig door de voortdurende tempowisselingen. Ook Beyond The Horizon is behoorlijk druk en volgestouwd, maar het meeslepende refrein zorgt voor een welkom aanknopingspunt.
Vanaf het ijzersterke The Rivers Of Avernus volgt een fase waarin de band op volle sterkte opereert. Dit nummer onderscheidt zich in positieve zin door de pakkende centrale melodielijn en het uitstekende refrein, die als ankers dienen waarop het extraverte toetsenwerk en de vingervlugge riffs kunnen floreren. Het thrash-achtige In Sleep There Is Peace overtuigt vooral dankzij de spannende combinatie van venijnig hakkende passages en harmonieus toetsen- en gitaarwerk. Het slot van het album is bombastisch en cineastisch. Het korte, droefgeestige An Aria For The Damned vormt de opmaat naar het afsluitende All Life Is Evil, waarin de band met opera-achtige gastvocalen van Anna Dinyés nog even volledig op de epische tour gaat.
De conclusie is dan ook dat Darkness Invisible vooral véél is. Veel riffs, veel ideeën, een overwegend hoog tempo en een volgepropte productie: het album kan wat overdonderend overkomen. Soms is minder toch ook wel echt meer. Maar wie zich gewillig laat meevoeren op de bruisende notenbrij hoort een band die uitstekend musiceert en zijn variant van melodieuze death metal het liefst zo barok en meeslepend mogelijk etaleert.
Tracklist:
1. Of Death
2. Venator
3. Monuments
4. Tenebrae Latebra
5. Summoning The Dark
6. Beyond The Horizon
7. The Rivers Of Avernus
8. In Sleep There Is Peace
9. An Aria Of The Damned
10. All Life Is Evil
