In de serie van de vier seizoenen van Rivers Of Nihil zijn we inmiddels aanbeland bij nummer drie. Elk album is gelinkt aan een jaargetijde. Where Owls Know My Name heeft betrekking op de herfst. Hoe veelzijdig die kan zijn, laten de mannen uit Pennsylvania in tien ambitieuze en dynamische tracks horen.
In de ‘herfst van zijn carrière’ schuift de sound van het kwintet uit Pennsylvania op van de technische naar de progressieve kant van het metalspectrum. De nummers klinken nog altijd bruut (met invloeden van onder meer Gojira, Decapitated, Fallujah en Meshuggah), maar bepaalde fases (veelal intro’s en outro’s) verraden de voorliefde voor de jarenzeventigrock van Yes, King Crimson, Kansas en Rush.
De muziek ademt hier en daar een epische sfeer, zoals in het intense Old Nothing. Agressieve passages met blasts en screams en ruimtelijke, rustige secties wisselen elkaar af. In de rust schuilt de schoonheid van de muziek en komen de cleane vocalen (waar wel veel aan gepoetst is in de studio) aan bod, maar de heldere productie laat ook de hemelse leads in de stukken met blasts en double bass goed tot hun recht komen, zoals in Old Nothing en Hollow.
Subtle Change (Including The Forest Of Transition And Dissatisfaction Dance), dat als laatste geschreven is, bevat alle elementen die Rivers Of Nihil anno 2018 groot maken: een rustig intro met akoestische gitaarpartijen, een basloopje en een psychedelische touch, een aangenaam djenty gedeelte met Tool-ritmiek en een orgelsolo en chugging riffs om op te headbangen. Het nummer doet zijn naam trouwens geen eer aan. Het tweede deel bevat namelijk grote overgangen. Zo volgt op een sectie met blasts plots een relaxed deel met een saxofoonsolo van Zach Strouse. Ook elders werkt het spel op het blaasinstrument goed, zoals in het deels swingende en progressieve titelnummer, dat het wat rustiger aan doet dan de meeste tracks en samen met Subtle Change beslist tot de hoogtepunten hoort.
Iedere track heeft zijn eigen identiteit. Terrestria III: Wither is een instrumentaal, filmisch intermezzo met elektronica, A Home is ruimtelijk, Cancer / Moonspeak en het eerste deel van Capricorn / Agoratopia hadden niet misstaan op een album van Anathema, het zeer sterke The Silent Life begint à la Decapitated, maar halverwege komt de naam van Ne Obliviscaris in gedachten op.
Er gebeurt enorm veel op deze derde full-length. Het kost dan ook een aantal luisterbeurten voordat alles op zijn plaats valt. Hoe vaker je de release beluistert, hoe meer elementen je aan de oppervlakte hoort komen, zoals een fraai basloopje, kalmerend getokkel of een sfeervolle toetsenpartij. Rivers Of Nihil overtreft zichzelf met Where Owls Know My Name, een gelaagde, drukke plaat die zowel de agressieve, melodieuze als progressieve kant van de muziek belicht. Niet elke track is een hoogtepunt (Death Is Real is een wat minder opvallende compositie), maar de keuze voor een vooruitstrevende benadering heeft goed uitgepakt.
Tracklist:
1. Cancer / Moonspeak
2. The Silent Life
3. A Home
4. Old Nothing
5. Subtle Change (Including The Forest Of Transition And Dissatisfaction Dance)
6. Terrestria III: Wither
7. Hollow
8. Death Is Real
9. Where Owls Know My Name
10. Capricorn / Agoratopia
