Vrijdag

Er wordt afgetrapt door een band die zorgt voor veel jeugdsentiment: Nailbomb. Het was een project van Max Cavalera (ex-Sepultura) en Alex Newport (ex-Fudge Tunnel). In 1994 werd het album Point Blank uitgebracht en de band speelde op Dynamo Open Air in 1995, een optreden dat later dat jaar als livealbum verscheen (Proud To Commit Commercial Suicide) en in 2005 als video (Live At Dynamo). Vorig jaar liet Max de formatie herleven. Zanger/gitarist Alex is er niet bij. Hij wordt vervangen door Travis Stone. De nieuwe bezetting bestaat verder uit gitarist Igor Cavalera Jr. (de zoon van Max), bassiste Jackie Cruz, toetsenist Alex Cha en drummer Adam Jarvis. De belangstelling voor de openingsact blijkt groot te zijn, maar er gaat iets mis bij de ingang. Er ontstaat een enorme rij, waardoor mensen het optreden deels of volledig gemist hebben.

Nailbomb opent met Wasting Away, gevolgd door Vai Toma No Cú, 24 Hour Bullshit en Guerrillas. De muziek wordt ondersteund door de beelden op de videowall. Max loopt heen en weer over het podium en Travis brult meer in de microfoon. Zijn oproep voor een circlepit vindt gehoor als Blind And Lost wordt ingezet en toetsenist Alex flink staat te headbangen. Travis doet zijn gitaar af voor Sum Of Your Achievements met cleane zang van Max, hoewel ze later tegenover elkaar staan te brullen. Als Cockroaches volgt doet Max een rondedansje. Travis houdt een langer intropraatje voor World Of Shit, zodat de anderen even wat kunnen drinken. Het is immers zonnig en 29°C. Igor springt over het podium tijdens Religious Cancer, waarna een langere pauze genomen wordt. Als Shit Piñata volgt, heeft Max ander shirt aan en andere gitaar om. Het afsluitende Sick Life mondt uit in een rasechte punkfinale, waarin Travis de snaren van zijn gitaar tegen de rand van het podium strijkt. Na een buiging is het tijd om het podium te verlaten. (Marc)

Paradise Lost opent met Enchantment. Zanger Nick Holmes staat op het podium met een korte baard en zonnebril. Gitarist Greg Mackintosh lijkt vooral geconcentreerd op zijn gitaar, maar hij heeft regelmatig een glimlach op zijn gezicht en lijkt zich prima te vermaken. Gitarist Aaron Aedy is de blikvanger met soms een grappige actie. De podiumopbouw is eenvoudig, met veel ruimte die niet benut wordt. Bassist Steve Edmondson staat vooral rustig voor het drumstel van Jeff Singer. Nick begroet het publiek voor Pity The Sadness wordt ingezet, gevolgd door Faith Divides Us – Death Unites Us. Aaron gaat helemaal los tijdens The Enemy. Grootse armbewegingen worden afgewisseld met heen en weer bewegen van de armen. Het publiek is vrij rustig, maar Nick heeft wel interactie. As I Die wordt ontvangen met applaus en als The Last Time wordt aangekondigd gaan de handen in de lucht. Er wordt geklapt aan het begin van No Hope In Sight en Gregor kijkt goedkeurend het publiek in als Say Just Words volgt. Na Ghosts, waarbij Steve even naar voren komt voor de intro, volgt een kort bedankje van Nick. Alleen Jeff en Aaron nemen echt even afscheid. (Marc)

De optredens zijn op de eerste festivaldag alleen op Mainstage. De tijd tussen de bands biedt gelegenheid om de veranderingen te bekijken die zijn doorgevoerd voor de jubileum-editie. Het buitenterrein is veel groter dan voorgaande jaren, met een grote lounche-ruimte en meer eetkramen. Daardoor is binnen meer ruimte voor extra barren. De metalmarkt is in de hal achter de ijsbaan. Er is een gevarieerd aanbod bij kraampjes en foodtrucks, maar met € 5,- kun je niets. Nou ja, een kroket of een kaassoufflé lukt wel. Onze tent staat net als voorgaande jaren meteen naast het hoofdpodium en daar staat op dat moment een lange rij voor de signeersessie van Nailbomb.

Er wordt meteen opgeroepen om een wall of death te vormen als Fear Factory aftrapt met Demanufacture. Er wordt meteen gesprongen. Zanger Milo Silvestro staat op de rand voor het podium om de boel verder op te zwepen en tijdens Self Bias Resistor gaan de eerste crowdsurfers richting het podium. Gitarist Dino Cazares en bassist Tony Campos gebruiken alle ruimte die het podium biedt, dus ook onder de schermen aan de zijkant, waarop drummer Peter Webber veelvuldig te zien is. Flashpoint ontketent een kleine circlepit. Scumgrief leent zich goed om wat te spelen met publiek, waarna Your Mistake mensen aanzet om rondjes te rennen in de dicht opeengepakte menigte. Die cirkel wordt wat groter tijdens Martyr, waarna alles rustig wordt en alleen de drums van Peter klinken voor de finale: Replika. Milo staat weer voor het podium op de rand en Tony staat te springen. Het feest lijkt voorbij, maar dan krijgt Dino een andere gitaar omgehangen en vertelt dat Shock het eerste nummer is dat ze in 1995 op Dynamo Open Air speelden. Het springen gaat verder met Edgecrusher, gevolgd door Linchpin. Het optreden wordt beloond met een terecht applaus. Nog een foto met het publiek en de rust keert terug op de ijsbaan. (Marc)

Uit de speakers schalt Crazy Train van Ozzy Osbourne, dat uit volle borst wordt meegezongen. Mastodon staat op het punt te beginnen en dat doen de heren met Tread Lightly, gevolgd door The Motherload, gezongen door drummer Brann Dailor. De band maakt goed gebruik van de videowall met felle kleuren en mystieke wezens. Voor Pushing The Tides spreekt bassist/zanger Troy Sanders het publiek toe. Er is veel actie op het podium. Het gitaristenduo Bill Kelliher en Nick Johnston staat veel bij elkaar. Alleen toetsenist João Nogueira (Arcadea) laat zich niet zo gelden. Bill staat voorop het podium en maakt een cirkelbeweging voor Crystal Skull gespeeld wordt. De schemering valt in tijdens Black Tongue, met blauw licht op de videowall, wat fraai oogt op de schermen naast het podium met de livebeelden. Troy heft zijn basgitaar hoog op tijdens de intro van Megalodon en na afloop geven Bill en Nick elkaar een box. Brann gaat staan om naar het publiek te zwaaien en met een uitgebreider praatje wordt Ember City aangekondigd, gevolgd door More Than I Could Chew. Op de videowall verschijnt het bijhorende artwork voor All The Heavy Lifting. Sporadisch wordt een crowdsurfer gespot. Spectrelight ontketent een kleine circlepit. Lichtbundels worden naar de toeschouwers gericht als Mother Puncher wordt gezongen door Brann. Troy kondigt aan dat er een nieuwe plaat aankomt. De set bevat ook een nieuw nummer: de single Floods Of Triton (met Lamb Of God) is recent verschenen. Bill en Nick spelen met de rug tegen elkaar en er volgt een applaus na afloop. Afgesloten wordt met Supernaut van Black Sabbath. Het publiek klapt mee tijdens de drumsolo en aan het einde verschijnt een foto van Ozzy (gemaakt door Mick Hutson) op de videowall. (Marc)

Er is drie kwartier gepland voor het ombouwen van het podium. Voor het kleine podium, Kink Distortion Stage, speelt Heavy Piano Bar Fear Of The Dark, dat luidkeels wordt meegezongen door publiek. Het draagt bij aan de gezellige sfeer die heerst op de eerste dag van het festival.

Om tien uur, een kwartier voor aanvang, staat het publiek al samengepakt voor het podium, waar stellages met lampen aan de zijkant zijn opgesteld. De rookmachines blazen al een tijdje wolken uit voor de nodige sfeer tijdens de set van Opeth. Frontman Mikael Åkerfeldt heeft er zin in. Na het inleidende Seven Bowls van Aphrodite's Child wordt geopend met §1 van het laatste album The Last Will And Testament (2024), de veertiende plaat van de Zweedse progmetalband, met op de videowall een groenige afbeelding in de stijl van het artwork. Het publiek staat rustig te kijken, al wordt er door een klein groepje wat geduwd en getrokken tijdens Master's Apprentices, met het artwork van Deliverance (2002) op de videowall. Toetsenist Joakim Svalberg trekt vaker de aandacht, maar staat volledig in de spotlight aan het einde van The Leper Affinity, ditmaal met artwork van Blackwater Park (2001). Het is een set waarin nieuw werk wordt afgewisseld met oude nummers. De periode dat Opeth voor een andere richting koos (van Watershed uit 2008 tot In Cauda Venenum uit 2019) komt niet aan bod.

Bassist Martín Méndez en drummer Waltteri Väyrynen zorgen ervoor dat de show muzikaal in goede banen loopt, maar eisen daarbij weinig aandacht op. Dat geldt overigens ook voor gitarist Fredrik Åkesson, die echt goed zingt. Mikael heeft zijn hoed afgedaan en vindt dat het tijd is voor een praatje van maar liefst drie minuten, voordat §7 wordt ingezet. In My Time Of Need (afkomstig van het zeer toegankelijke album Damnation uit 2003) wordt met sfeervol licht gespeeld. Voor het podium staan mensen met lampjes te zwaaien en het refrein van dit ingetogen nummer wordt meegezongen. Weer een babbeltje van Mikael voordat §3 wordt ingezet. Opeth rondt de zomertour af en gaat naar huis om nieuwe nummers te schrijven. Naast lange inleidende monologen wisselt Mikael ook regelmatig van gitaar en die wordt gedurende het praatje nog even gestemd. Er wordt een crowdsurfer gespot, maar verder is het rustig. Na Ghost Of Perdition (van Ghost Reveries uit 2005) bedankt Mikael het publiek en neemt alvast afscheid voor met het titelnummer Deliverance wordt afgerond. Met luid applaus komt de eerste festivaldag tot een einde. (Marc)

Meer foto's van de vrijdag van Dynamo Metalfest vind je op onze Facebook-pagina!