Gefeliciteerd met het album, hij klinkt lekker bruut. Zijn jullie lang met Scars Of Undying Grief bezig geweest?

Ja uiteindelijk is zoiets een behoorlijke bevalling. Allereerst heeft het lang geduurd voordat we er zelf aan toe waren om de plaat op te nemen. We zijn eind 2009 al gestart met de opnames. December 2010 hebben we de laatste opnames afgerond. Vervolgens is producer Tommie Bonajo gaan 'koken' met al deze ingrediënten. Met hem hadden we al eerder gewerkt dus we wisten wat we van hem konden verwachten: een lekkere zware en heldere sound. Rond mei vorig jaar was alles klaar en zijn we contact gaan zoeken met labels om ons te steunen met de release. Het zijn echter barre tijden (zal niemand verbazen), dus besloten we om alles zelf te doen.

Disquiet bestaat dit jaar twaalf jaar, maar dit is pas de eerste full length. Hoe kan dat?

Het klopt dat we al twaalf jaar bestaan, maar ik zou zelf 2008 het jaar van de wederopstanding willen noemen. Voor die tijd hebben we vooral veel tijd verloren aan line-upwisselingen. 2002 en 2003 waren met Jerry Orie (ex-Cypher) en Alex Veliz aan boord wel goede tijden qua optredens. De jaren daarna is er veel mis gegaan, maar hebben we wel altijd vertrouwen gehouden in de muziek. In 2008 kwamen we met de promo Hate Incarnate die in feite het begin van een nieuw Disquiethoofdstuk aankondigde.

De titel van dat nieuwe album, Scars Of Undying Grief, klinkt nogal getraumatiseerd. Gaan alle songs ook over leed en verdriet?

Dat is inderdaad wel het meest voorkomende thema. Het gaat veelal over traumatische ervaringen, wat bijvoorbeeld ook verband houdt met oorlogsthema's (Trenches Of Blood en Faces Of The Fallen). Verder hebben we ook veel invloeden overgehouden aan de 'guerrilla-vibe' die we in onze beginjaren hadden met twee Zuid-Amerikanen in de band. Deze 'vuist in de lucht'-tracks gaan vaak over machtsmisbruik en dictaturen (No Mercy Left en Do Not Obey). Dit zijn thema’s die nog steeds sterk leven bij zanger Sean Maia.

Het woord 'disquiet' betekent in het Engels zoiets als rusteloosheid. Is dat ook een belangrijk thema voor de band?

Dat zou je na twaalf jaar wel kunnen constateren ja. Het is door alle bezettingswisselingen altijd onrustig geweest in de band. Zo zou je het letterlijk kunnen nemen. Inhoudelijk slaat het ook wel terug op de teksten die te maken hebben met de onrustige wereld waarin we leven.

Mijn complimenten voor het artwork. Wie heeft het ontwerp gemaakt?

Het artwork is absoluut iets om trots op te zijn. Paul Bartels (www.voorspekenbonen.nl) is een bevriend grafisch ontwerper die met de hoes precies de essentie van de plaat in beeld heeft gebracht. Het is een digipack drieluik waar we veel aandacht aan hebben besteed. Het is sowieso tegenwoordig belangrijk om een fraai product te maken. Anders kopen mensen het niet meer en downloaden ze alleen maar.

Bassist Waldo Kloor heeft de handdoek in de ring geworpen. Zagen jullie dat al aankomen? Was hij actief betrokken in het schrijfproces? Is hij een groot gemis?

Het is absoluut zonde dat Waldo is gestopt. Een totale verassing was het ook weer niet aangezien hij toch wat verschuivende interesses had. Op het schrijfproces is het gelukkig niet van invloed geweest, maar we hadden het uiteraard wel even benauwd toen hij opstapte zo vlak voor de cd-release. Aan de andere kant heeft de cd-release er ook voor gezorgd dat we veel bassisten op auditie konden laten komen en we bijna met een soort luxe-probleem zaten opgescheept.

Intussen is zijn plek opgevuld door Koen Romeijn die we vooral kennen van zijn gitaarwerk (onder andere Cardamon en Detonation). Speelt hij op bas ook zo goed? Komen jullie plannen niet in botsing met zijn ongetwijfeld drukke agenda?

We zijn zeer trots dat Koen is toegetreden tot Disquiet. We kennen de man al wat langer uit de Utrechtse scene en van zijn werk voor Detonation. Zanger Sean Maia is zeer goed met hem bevriend en voor hem kwam dit eigenlijk precies op het juiste moment. Detonation en Cardamon komen namelijk op een iets lager pitje te staan, zodat het voor hem goed te combineren is. Daarnaast is het een rasmuzikant, die even makkelijk bas als gitaar speelt. 25 februari op Bastille Metalfest, Schoonhoven is zijn debuut, dus komt dat zien!

De reacties zijn behoorlijk positief en ik zie dat jullie ook al wat optredens met deze plaat gescoord hebben. Gaan jullie ook nog op festivals spelen?

Absoluut! We moesten even wat gas terugnemen vamwege Waldo's vertrek en omdat Sean in maart voor familiezaken in Suriname is. Maar vanaf april komen we er weer hard aan! Met festivaloptredens zijn we nog bezig dus check dat vooral via onze website www.disquiet.nl!

Wat zijn de verdere toekomstplannen voor Disquiet?

Plannen zat! Op korte termijn gaan we een clip schieten voor Trenches Of Blood. Dit doen we met Anthony Kappel die ook al verantwoordelijk was voor de opnames van de zang. Daarnaast zijn er nog heel veel zalen in eigen land te spelen en iedere band wil uiteraard ook wat over de grens doen dus daar zijn we ons ook op aan het oriënteren. De banden met Suriname zijn nog steeds heel goed, dus we hopen dat dat wat wordt. Hou ons in de gaten!