The Setup is begonnen in september 2002. Enkele weken nadat ikzelf, Raf en onze eerste drummer Benjamin gestopt waren met Thumbs Down.Gedurende een halfjaar hebben we gerepeteerd met af en toe eens iemand die kwam proberen om de zang voor zijn rekening te nemen. Tot in maart 2003 Dries van de toenmalige Belgische rock/hardcore band Circle de band kwam vervolledigen. Met hem werd het allemaal wat serieuzer en ook wat harder. Vier maanden later konden we dan onze eerste show spelen en is de bal beginnen rollen. Nadien is er snel een 7” uitgekomen die ook op minicd werd uitgebracht en we in 2004 tekenden bij GSR Music. Bij hen hebben we in mei 2005 The Pretense of Normality gereleased wat onze eerste echte full length was. Dankzij die plaat hebben we ook onze eerste echte tours gedaan en meer dan 150 shows gespeeld waarna we in oktober 2006 terug de studio zijn ingedoken voor de opnames van Minister of Death.
Hoe kijk je terug op het debuut The Pretense Of Normality?
Ik kijk er nog steeds met veel plezier op terug. Achteraf gezien zijn er dingen die beter kunnen, maar over een hele hoop nummers en stukken ben ik nu nog steeds erg tevreden. Het was een erg cleane plaat, met bijna een machinaal geluid soms, en sommige nummers misten misschien een beetje spontaniteit, maar al bij al denk ik dat het een debuut was, waar we ons niet voor hoefden te schamen.
Hoe is de taakverdeling in de band?
Dries zingt en is verantwoordelijk voor alle teksten. Ikzelf speel samen met Raf gitaar. Ik schrijf het merendeel van de muziek. De rest neemt Raf voor zijn rekening en hij is ook verantwoordelijk voor de website en andere grafische beslommeringen.Christophe speelt bass en Serch, die er 4 maanden voor de opnames is bijgekomen, drumt.
Laten we het nu maar over het nieuwe album Minister Of Death hebben. Jullie hebben er net wat release parties opzitten. Hoe was het?
Het was super. Een volle Lintfabriek in Kontich op vrijdag en de dag nadien eveneens een vol huis in Brugge. Beide shows waren ook erg goed. Ik was er eerlijk gezegd niet goed van. Veel volk en een goede sfeer zowel op als naast het podium. Het waren twee mooie avonden die we niet snel zullen vergeten.
Was het nieuwe album een moeilijke bevalling?
Ik denk dat de opnames eigenlijk niet echt een moeilijke bevalling waren in die zin dat we niet echt tegenslag hebben gehad met apparatuur of zo. Het is gewoon zo dat vanaf het moment dat je een bepaalde norm hebt op gebied van producties en opnames die ietsjes hoger ligt dan wat het gemiddelde is, je gewoon voor een enorm karwei staat. Een plaat goed opnemen kost veel tijd en veel moeite. Toch op de manier dat wij het willen doen. We experimenteren altijd veel met bepaalde gitaarlagen en werkten ook al twee keer samen met producer Ace Zec die een enorm oor heeft voor detail en zoals zo vaak kosten details nu eenmaal veel tijd.
De albumtitel is best opvallend. Wie is de Minister Of Death? De Minister Of Death is eigenlijk de soldaat die zonder veel na te denken bevelen opvolgt. Het blind nalopen van trends is een thema dat wel vaker in Dries zijn teksten voorkomt. Ook al een beetje op de vorige plaat. We leven in een tijd van angst waarbij authoriteiten mensen proberen te duwen in een bepaalde richting. Alles is gevaarlijk. Onzichtbare vijanden loeren om de hoek en iedereen wordt een beetje verplicht om daarop te reageren, hetzij met geweld hetzij door braaf te volgen. In die zin moeten we brave soldaatjes worden. De bijtitel van de plaat is ook Fear is the new standard en dat vat het zo’n beetje samen.
Het artwork is schitterend, maar vraagt wel om wat meer uitleg.
Het artwork is wederom van Dennis Sibeijn van Damnengine en Monumentstudio’s. We wilden dit werk van hem twee jaar geleden al gebruiken voor de vorige plaat, maar toen heeft hij een origineel werk gemaakt. Bij deze plaat voelden we gewoon dat het dit moest worden. Zoals bij het thema van de plaat is het artwork ook een afbeelding van de manier waarop haat als basis van macht wordt aangegrepen. De indoctrinatie van het “vijanddenken” in de wereld in het algemeen is een constante geworden. Resultaat van dat alles maakt dat ieder van ons verplicht wordt een soldaat te worden en resultaat is de Apocalyps en de roofvogel die alleen overblijft.
Jullie behoren tot de GSR Music famlie. Wat zijn je drie favoriete bands op dit label?
Dat is op zich een lastige vraag omdat er natuurlijk meer dan drie bands op het label zijn en er ook meer dan drie bands zijn waarmee we een uitstekende relatie hebben. Ik ga zeker voor Zero Mentality omdat dat onze broederband is. We volgen zo’n beetje dezelfde evolutie binnen het label en ook binnen Europa. We hebben ook samen een split 7” uitgebracht op het Duitse Demons Run Amuck label en we proberen ook zoveel mogelijk samen te spelen. Hun nieuwe plaat is ook echt goed geworden. Dat geldt ook voor Black Friday ’29. Ruige gasten, goede band en we amuseren ons goed met elkaar. Verder denk ik dat Knuckledust ook wel tot onze favoriete band behoort. Met die gasten maak je altijd wat mee en live blazen ze ook bijna iedereen van het podium.
Jullie hebben ook met best wat grote namen het podium ingedeeld. Welke band heeft qua show, houding en instelling het meeste indruk op je gemaakt?
Ik heb het geluk gehad dat ik al met heel wat helden het podium heb mogen delen. Touren met Rob Lind en Jeff Gunnels op de Ramallah tour was zeker een eer omdat zowel Blood For Blood en Cold As Life bands waren die nog steeds een agressie bij me losweken die ik zelden tegenkom. Verder geldt dit ook voor de mensen in Ringworm en Death Before Dishonor. Aardige gasten, megagoede band, superrelaxte houding naast het podium.
Wat vind je het gaafst en waarom: Ieperfest of Groezrock?
Ieperfest is legendarisch. Ik ben blij dat we dit jaar weer zullen spelen. De sfeer die er heerst, is altijd geweldig. Bruno van Genet/Ieperfest kennen we al jaren en het is gewoon een begrip binnen de Europese scene, dus een plaatsje op de affiche is altijd cool. Groezrock is een ander verhaal. Dit festival is zodanig groot aan het worden dat je wel onder de indruk bent als je daar op het podium staat. Het is ook het enige festival van die grootte waar je nog een beetje de indruk hebt dat je niet met een mega organisatie te maken hebt, dus dat heeft zeker zijn charme. Spelen op Groezrock is vooral erg indrukwekkend. Ik wens dan ook niet te kiezen omdat ik aan beide shows goede herinneringen heb.
Ik zag dat jullie ook op het Dornbirn HC-fest in Oostenrijk hebben gespeeld. Hoe zijn jullie daar verzeild geraakt?
Organisator Seb Spiegel (vroeger Paint the Town Red, nu Within Walls) had ons eens op een show gezien in Duitsland en was fan geworden. Hij heeft ons toen een keer uitgenodigd en die show werd een groot succes waardoor we inmiddels al wel een keer of 5 in Oostenrijk gespeeld hebben, dus zo zie je maar hoe het kan lopen.
Jullie gaan ook best vaak in Duitsland optreden. Ligt deze muziek daar zo goed in de markt?
Duitsland is vooral een enorm groot land en bij gevolg ook een land waar zoveel verschillende scènes zijn waardoor je er gewoon veel kan optreden. Bovendien is ons bookingskantoor gevestigd in Berlijn en passeren de meeste tours altijd een aantal keer in Duitsland. Verder ligt spelen in Duitsland ons wel. Ze hebben er een enorme metalcore scene en ondanks het feit dat we wel een beetje anders zijn, omarmen ze ons daar wel, dus zal je ons niet horen klagen.
Komt het nieuwe album nog uit op vinyl en vind je dat vinyl een meerwaarde is voor een metal of hardcore plaat?
Reality Records brengt het vinyl uit waarmee we erg blij zijn, aangezien we allemaal van vinyl houden. Ik vind het persoonlijk wel een meerwaarde in die zin dat het een release compleet maakt. Het artwork komt meestal ook beter tot zijn recht. Verder heb je zeker in de hardcore scene mensen die ook enkel nog vinyl kopen, dus wat mij betreft mag het er altijd zijn om ook die lui te bedienen.
Laatste vraag. De laatste song die je voor je dood wilt horen, zal dat een metal of hardcore klassieker zijn?
Als het een van de twee moet worden, dan zal het hardcore zijn, want daar is het voor mij toch allemaal mee begonnen.
