Na de release van Portret moesten we onze vrouwlijke bassiste Lisa Oliviro vervangen door nieuweling John Crystal. Lisa speelt ook in de band Icycore en ze had had eigenlijk te druk voor twee bands. Dus vonden we deze jonge en getalenteerde gast die toevallig ook nog eens fan was van Eldritch. Voor de rest hebben we de twee jaar benut met componeren en touren door ons thuisland Italië.
Voor de nieuwe cd gebruikten jullie maar liefst drie studio's. Wordt dat uiteindelijk niet een beetje ingewikkeld met al die muziek verdeeld over die studio's?
Een beetje wel, maar het was gewoon nodig. We wilden dat we het beste voor dit album konden creëeren en ik vind het resultaat precies zoals we verwacht hadden. Het geluid is groot en krachtig genoeg en tegelijkertijd varierend en melodieus tegelijkertijd. Bovendien waren de studio's maar op 20 minuten afstand van elkaar verwijderd.
Gitarist Eugene Simons heeft de boel geproduceerd. Kun je wat meer over hem vertellen?
Eugene schrijft al sinds 1991 de muziek voor de band. Samen hebben wij wel ongeveer 100 nummers geschreven. En nu is hij ook nog eens een goede producer. Als band hebben we geluk om een producer als bandlid te hebben. Maar werken met hem is niet altijd even makkelijk, want hij is nogal een perfectionist. Dus af en toe hebben we flinke discussies. Maar uiteindelijk hebben we nooit echt ruzie gehad, want hij is toch wel mijn beste vriend.
Tot aan Portret Of The Abbys Within zochten jullie nog naar een eigen geluid. Die is nu blijkbaar gevonden, want op Neighbourhell gaan jullie op dezelfde koers verder. Tevreden nu?
Oh ja! Met de laatste twee cd's en vooral Neighbourhell hebben we onze eigen dimensie gevonden. Geen keyboards of lange nummers meer, maar we spelen wat van binnen onszelf komt zonder te kijken naar trends of de muziekbusiness. Dit is Eldritch-muziek en dat betekent thrash, speed, melodie, prog, rock en welke invloed we maar kunnen verwerken in onze muziek. De verkoopcijfers bewijzen dat we de goede richting op gaan. Dit album zal ons ver brengen... hopen we.
Persoonlijk vind ik de nieuwe cd net zo goed als de vorige cd. Misschien dat jijzelf nog verschillen ziet in kwaliteit?
Ik vind dat Neighbourhell een betere en meer profesionele produktie heeft. Het songrwiting is ook beter met meer pakkende songs. Sommigen hebben best hitpotentie. Portret... was goed, maar niet zo goed als de nieuwe. Ik ben het dus gedeeltelijk met jou eens.
De cover van de cd en de cd-titel Neighbourhell schreeuwen natuurlijk om uitleg!
De teksten op de laatste drie cd's gingen altijd over mijn leven, mijn gedachten en gevoelens. Dit keer noemde ik het album Neighbourhell omdat ik het gevoel heb dat ik mijn leven lijd met de duivel als mijn buurman. Hel is dicht bij mijn huisdeur. De albumcover toont een man op de trap van een kelder met daaronder een demoon. Nou, die man ben ik met de Hel een paar stappen van mij verwijderd.
Het nummer Save Me is gekozen om de superhit te worden van het album, zo zegt de website van de platenmaatschappij Limb. Was dit ook jullie keus? Want zelf lijkt mij het melodieuze More Than Marylin meer geschikt voor de radio.
Wij hadden ook gekozen voor Save Me. Het is toch wel het meest pakkende en "grooviest" nummer van de cd. More Than Marylin is net iets te langzaam en melodieus. Wij zijn een agressieve metalband, dus Save Me past gewoon meer bij ons imago. Bovendien schrijven wij nooit nummers met de gedachte dat ze hitsingles moeten worden. Dat zit niet in ons DNA. We schrijven gewoon wat er bij ons opkomt. Is het melodieus, ok. En voor de rest kiezen we het minst walgelijke waar we mee op komen dagen, haha.
Er is een video opgenomen voor Save Me. Beviel dat een beetje?
Ja, het was erg leuk. De regiseur was Irene Maffei, een vrouw. Het is een lekker donkere video geworden, professioneel in elkaar gezet. Je kan het zien op de limited edition van de nieuwe cd, en uiteraard op tv. Het verhaalt over een vrouw die probeert te ontsnappen uit een gekkenhuis.
Wat is zo speciaal aan het nummer From Out Of Nowhere van Faith No More dat jullie het wel op moesten nemen?
Oh, niks speciaals. De groove van het nummer beviel ons goed, maar wij wilden het wel sneller spelen. Ik ben bovendien een groot Faith No More-fan sinds de jaren '80 en Mike Patton is toch wel mijn voorbeeld als zanger. Het is een leuke bonustrack en ook geschikt om onze optredens mee te eindigen.
Het lijkt mij een hele opgave om progressieve en tegelijkertijd pakkende nummers te schrijven. Dus, vertel mij jullie geheim!
Ons geheim is dat we uiteindelijk helemaal niet progressief proberen te zijn. Dat waren we wel in onze begindagen, maar nu niet meer zo. Dus onze nummers zijn kort genoeg om pakkend te zijn. Het beste is verder om het refrein niet te laat in een nummer te laten horen, laten we zeggen niet later dan een minuut na de start van het nummer.
Tijd om de Verenigde Staten te veroveren, want jullie spelen op Chicago Powerfest 2006. Hoe hebben jullie dat geflikt?
Pfff, dat is echt ongelofelijk. We hebben altijd al eens in de VS willen spelen en nu zijn we zelfs headliners. De organisatoren belden ons zes maanden geleden op zonder dat ze Neighbourhell nog gehoord hadden.
In een interview met Lacuna Coil (Aardschok april 2006) las ik iets interessants. Het schijnt dat er een beetje jaloezie is opgetreden binnen de Italiaanse metalscene nu Lacuna Coil is doorgebroken in de VS. Hoe zien jullie dat?
Nou, er is geen jaloezie van onze kant. Zelf ben ik een goede vriend van hun zangeres Cristina en ben er best trots op dat er een band van onze eigen bodem groot is geworden in de rest van de wereld. Maar het is wel waar. Er heerst een zekere zin van jaloezie tussen de bands in Italië en dat is erg slecht. Het ergste zijn de journalisten hier die ex-muzikanten zijn of zelf nog in een band spelen. Dus je kunt je wel voorstellen hoe 'eerlijk' de reviews en interviews hier in Italië zijn. Het is een plaag groter dan de mafia!
Op jullie website zag ik bij de tourdatums van 2004 alleen maar shows in Italië en verder niet in Europa. Hoe kwam dat? En gaan jullie dit keer wel proberen een tour te regelen?
In de periode na de vorige cd had onze gitarist Eugene een éénjarige dochter. En hij kon daarom zijn gezin niet achterlaten. We hebben een stuk of tien shows gespeeld in Italië en hebben de rest van de tour maar verplaatst naar het einde van 2006. We hopen althans dat het gaat gebeuren, en zelfs als Eugene weer een kindje krijgt. We spelen eerst een aantal festivals en daarna hopen we op een clubtour. Natuurlijk proberen we Nederland aan te doen. We houden van jullie land én vrouwen.
