Met de juiste nieuwe plaat kun je de criticasters de mond snoeren, maar in mijn ogen heeft Uncle Acid het zichzelf vooral moeilijker gemaakt. Het geluid is onveranderd. Nog altijd schrapen Kevin Starrs en zijn kompanen uit de antieke blikken van de Hammer horrorfilms, sixties pulp en de zwartste werkjes van The Beatles. Toch lijkt alle energie verdwenen te zijn, evenals de drang tot vernieuwing en het experimenteren. Vond je de eerste single, Waiting For Blood ook saai? Bereid je dan maar voor, want dit soort nummers ga je veel aantreffen op The Night Creeper.
Uncle Acid verliest zich in de immer herhalende slepende ritmes. Dat was een van de sterkste eigenschappen van deze band, maar door het steeds maar weer opnieuw te doen, wordt de muziek er zeurderig en vervelend van. De schwung is eruit. Zonder de snelle, pakkende songs blijft er maar weinig over van de muziek. Er zijn slechts twee songs die enigszins de moeite waard zijn en dan heb ik het over Melody Lane en Slow Death, al lijkt de laatste vooral de status van de band te symboliseren. Uncle Acid And The Deadbeats denkt het gemaakt te hebben en dat is waarschijnlijk de reden dat deze plaat zo gemakzuchtig, veilig en erg laf klinkt. Dit genre heeft duidelijk nieuwe impulsen nodig en deze Britten waren een van de belangrijkste kandidaten, maar ik begin mijn vertrouwen echt te verliezen.
Tracklist:
1. Waiting For Blood
2. Murder Nights
3. Downtown
4. Pusher Man
5. Yellow Moon
6. Melody Lane
7. The Night Creeper
8. Inside
9. Slow Death
10. Black Motorcade [hidden track]
.jpeg){kind=small}
