The Order Of Things is zodoende het meest radiovriendelijke album dat de band tot op heden heeft uitgebracht. Het geschreeuw van Labonte beperkt zich tot een gering aantal nummers en heeft grotendeels plaatsgemaakt voor cleane zang. Dat is voor de fan die verlangt naar een terugkeer van het oude geluid een nachtmerrie en een uitkomst voor diegene die een straightforward rockalbum zoekt. Want dat The Order Of Things softer klinkt, betekent niet automatisch dat het een slechte plaat is.
Integendeel zelfs! Er staat een aantal zeer goede tracks op het album, dat meteen goed start met This Probably Won't End Well. Een aanstekelijke single, die de nieuwe richting van All That Remains prima weergeeft. Vervolgens zet No Knock je even op het verkeerde been en lijkt het erop dat de band met deze vernietigende stamper concessies doet aan zijn criticasters. Maar het is hierna toch echt even gedaan met het geschreeuw als de groep zijn radiovriendelijke kant laat zien.
Het middenstuk dat volgt, bestaat namelijk uit snelle en melodieuze songs, met voornamelijk cleane zang. Deze tracks luisteren prima weg en bieden genoeg vermaak en vertier. Hierin zijn ook leuke toevoegingen te horen, zoals het moshende einde van A Reason For Me To Fight, een grotere vocale rol voor bassiste Jeanne Sagan en aangename gitaarsolo's en breaks (Bite My Tongue en For You). Maar om echt te overtuigen hebben ze meer lef en pit nodig, want de harde nummers doen deze tracks al vrij snel vergeten. Dit wordt goed gedemonstreerd in Fiat Empire, waar de zangstukken van Phil Labonte kracht tekortkomen en het nummer pas opleeft als de band van leer trekt. Songs als Divide en A Reason For Me To Fight mogen tot de betere tracks van het album gerekend worden, maar ook zij vallen in de schaduw van krachtpatsers als No Knock, Tru-Kvlt-Metal en Criticism And Self Realization.
Al met al is The Order Of Things een meer dan solide hedendaagse rockplaat met sporadische metalcore-invloeden geworden, waarop geen slecht nummer te vinden is. Maar hoe goed de snelle en melodieuze songs ook zijn, de kracht van All That Remains valt vaak samen met de allesvernietigende schreeuw van Phil Labonte. Het is acceptabel dat deze in mindere mate aanwezig is, want ook zonder al het vocale geweld valt er meer dan genoeg te genieten. Ik kan me echter voorstellen dat fans van het oude werk hier niet meer op zitten te wachten. Het album is dan ook vooral een aanrader voor liefhebbers van de laatste paar platen.
Tracklist:
1. This Probably Won't End Well
2. No Knock
3. Divide
4. The Greatest Generation
5. For You
6. A Reason For Me To Fight
7. Victory Lap
8. Pernicious
9. Bite My Tongue
10. Fiat Empire
11. Tru-Kvlt-Metal
12. Criticism And Self Realization
.jpg){kind=small}
