Voor de jongere lezers is een introductie van Uriah Heep waarschijnlijk op zijn plaats. Elke metalfan heeft wel gehoord van Led Zeppelin, Deep Purple en Black Sabbath. Dit drietal wordt vaak aangeduid als de grondleggers van hard rock en heavy metal. Wat mij betreft mag Uriah Heep daar als vierde aan worden toegevoegd. In 1970, het jaar dat Black Sabbath debuteerde en Deep Purple doorbrak, liet ook Uriah Heep immers de muren al schudden en de haren wapperen. Luister maar eens naar Gypsy, de opener van het debuutalbum Very ‘Eavy... Very ‘Umble.
Toch geniet Uriah Heep een kleinere status, wellicht door de vele bezettingswisselingen of omdat de muziek een meer eclectisch karakter heeft met invloeden uit allerlei genres. Daardoor wordt de band soms onder de noemer progressieve rock gerangschikt. In de jaren zeventig kende Uriah Heep echter grote (en harde) successen. Met Easy Livin’ en Return To Fantasy scoort het gezelschap zelfs enkele hitsingles in Nederland. In Duitsland is het succes dankzij ballads als Lady In Black en Free Me nog vele malen groter.
Op het derde album Look At Yourself vindt Uriah Heep in 1971 de perfecte balans tussen harde rock en de progressieve neigingen. Het album opent ijzersterk met de stevige titelsong, die niet voor niets door Gamma Ray werd gecovered. Toetsenist Ken Hensley, destijds de belangrijkste songwriter van de band, domineert de opening van het nummer, terwijl het enige vaste bandlid Mick Box halverwege zijn visitekaartje afgeeft met een spetterende gitaarsolo. Tijdens de weergaloze climax steken de percussionisten van Osibisa (een groep Afro-rockers die in de jaren zeventig enkele hits scoorden) een paar helpende handen toe.
De magnum opus echter is het ruim tien minuten lange July Morning. Deze compositie doet qua opbouw enigszins denken aan Deep Purple’s Child In Time, mijn favoriete song ooit, en is bijna net zo fabuleus. Ook July Morning is door een metal-act gecovered, namelijk Axel Rudi Pell, en wederom tilt een gastoptreden de uitloop van het nummer naar eenzame hoogte. Ditmaal gaat het om Manfred Mann en zijn mellotron. Ik daag je uit om een meer enerverende keyboard-solo te vinden dan wat hij in de slotminuten van July Morning uit zijn instrument weet te persen.
De twee besproken songs zijn een vast onderdeel van de setlist van Uriah Heep. De overige vijf tracks op Look At Yourself halen dat torenhoge niveau net niet, maar zetten de meeste rock bands van tegenwoordig nog moeiteloos op hun plaats. Vooral die typische koortjes blijven een genot om naar te luisteren, zoals tijdens de break in Tears In My Eyes. De band perfectioneerde en populariseerde het gebruik van koortjes, in wat destijds voor heavy metal doorging, namelijk al enkele jaren voordat Queen op de voorgrond trad. Dat illustreert dat de invloed van Uriah Heep op latere hard rock en heavy metal bands niet mag worden onderschat.
Tracklist:
1. Look At Yourself
2. I Wanna Be Free
3. July Morning
4. Tears In My Eyes
5. Shadows Of Grief
6. What Should Be Done
7. Love Machine
.jpg){kind=small}
