Wanneer gesproken wordt over de grondleggers van hardrock en heavy metal, dan gaat het vaak over de "grote drie": Deep Purple, Led Zeppelin en Black Sabbath. Daarmee doet men Uriah Heep tekort. De Britse formatie is al 45 jaar actief en boekte met haar kenmerkende mengsel van hard- en progressive rock met name in de jaren zeventig grote successen. Op vrijdag 15 mei trad het gezelschap in een bijna uitverkocht Gebouw-T te Bergen Op Zoom aan en konden we vaststellen of Uriah Heep na al die jaren nog steeds levensvatbaar is.
Net als de landgenoten van Black Sabbath bracht Heep in 1970 het debuutalbum uit, dat onder meer de harde en geweldige kraker Gypsy bevat. In de daaropvolgende twee jaar levert de groep maar liefst vier langspelers af, die van zeer hoge kwaliteit zijn. Albums als Look At Yourself en Demons And Wizards mogen in de collectie van een metalfan met een brede smaak eigenlijk niet ontbreken. Met de nodige line-up wijzigingen ploegde de band sindsdien bijna onafgebroken voort, hoewel het grote succes na de glorierijke jaren zeventig langzaam is opgedroogd.
Nederland is een van de naties die Uriah Heep ieder jaar opnieuw bezoekt. Dankzij de feestdag Hemelvaart (en de extra vrije dag waarvan vele Nederlanders de daaropvolgende dag mogen genieten) lijkt het volgens zanger Bernie Shaw alsof de mannen ditmaal drie vrijdagavonden op rij in ons land mogen spelen. Dat betekent dat de Hedon te Zwolle, Boerderij te Zoetermeer en Gebouw-T te Bergen Op Zoom ondanks de vrij hoge ticketprijzen goed gevuld zijn. Gebouw-T puilt op de "echte" vrijdagavond bijna uit, hoewel er aan de dagkassa nog wel tickets te koop zijn.
Voorprogramma Mamilla kan daarom op flink wat publiek rekenen en oogst bovendien de nodige bijval. De Zeeuwse formatie is "slechts" 21 jaar oud, maar klinkt alsof zij ook in de jaren zeventig reeds actief was. De mix van instrumentale en vocale nummers, met een nadruk op het gitaarspel, slaat bij het publiek goed aan. Mamilla heeft dan ook al de nodige ervaring met het opwarmen van het publiek bij shows van hardrockdinosaurussen. Het gezelschap fungeerde namelijk al eerder als support van Uriah Heep alsmede van andere grote namen uit de rockgeschiedenis als Deep Purple, ZZ Top, Ten Years After en Wishbone Ash. Het eigen materiaal van Mamilla heeft niet de kwaliteit van zulke hoofdacts, maar als openingsband is het een onderhoudend gezelschap.
Na een korte onderbreking betreedt Uriah Heep vol enthousiasme en passie het podium. Deze mannen genieten duidelijk nog elke avond van het contact met hun fans. Slechts veertien songs staan op het programma op deze tournee. Daar zit echter een paar composities bij met een lengte van meer dan tien minuten. Bovendien rekt de vijfmansformatie veel songs wat uit en lult Shaw tussen de nummers door (op zeer vermakelijke wijze) nogal wat af. Over de totale lengte van circa een uur en veertig minuten van deze show mogen we (gezien de gevorderde leeftijd van enkele bandleden) dan ook niet klagen. Belangrijker nog is dat de Britten uitstekend op dreef zijn en het publiek moeiteloos voor zich winnen. Vooral Shaw met zijn puike zangprestaties en meestergitarist Mick Box (de enige die vanaf het begin deel uitmaakt van Uriah Heep) maken indruk. De achtergrondzang die binnen de sound van Heep zo belangrijk is, komt gelukkig eveneens goed uit de verf.
Het aantal kritiekpuntjes is vanavond dan ook op de vingers van een verminkte hand te tellen. Persoonlijk vind ik dat vijf tracks van het vorig jaar verschenen album Outsider wat teveel van het goede is. Let wel, Uriah Heep brengt nog steeds bovengemiddelde platen uit, maar een groot deel van het publiek kent vooral de eerste vijf of zes langspelers en reageert op het recente werk een stuk ingetogener. Het duurt dan ook tot het vijfde nummer in de setlist, het uit 1972 stammende Sunrise, voordat het publiek begint mee te zingen. Weliswaar is de tweede song die gespeeld wordt, The Hanging Tree, ook uit de jaren zeventig afkomstig, maar van de minder bekende langspeler Firefly uit 1977. Mijn andere kritiekpunt is dat ik de akoestische gitaar, die Mick Box bij de welbekende ballade Lady In Black gebruikt, niet mooi vind klinken.
Het zijn slechts kleine kanttekeningen bij een bijzonder geslaagde show in de ook volgens Bernie Shaw bijzonder fraaie concertzaal van Gebouw-T. Wanneer Uriah Heep aan het einde van de show prijsnummers als July Morning, Gypsy en Easy Livin' speelt, is voor alle aanwezigen duidelijk dat deze groep nog vele jaren mee kan, zolang bandleider Mick Box tenminste in goede gezondheid blijft. De grootste verrassing en wellicht het hoogtepunt van de avond komt echter al halverwege het optreden, wanneer de lange titeltrack van The Magician's Birthday voorbij komt. Voor de aftrap van deze tournee was dat nummer al lange tijd niet meer live gespeeld door Uriah Heep. De live-uitvoering wijkt weliswaar enigszins af van de studioversie, maar is net zo gaaf.
Aangezien de lange jam in het midden van The Magician's Birthday de perfecte mogelijkheid biedt voor een gelijktijdige, lange en onderhoudende gitaar- en drumsolo, zou deze compositie eigenlijk bij elke tournee en concert van Heep wel gespeeld mogen worden. Anderzijds neemt het nummer flink wat tijd in beslag en zal elke aanwezige fan wel een of meer persoonlijk favoriete tracks missen in de setlist van vanavond. Voor een volgende keer hoop ik zelf dat bijvoorbeeld Bird Of Prey, Look At Yourself, Return To Fantasy, Against The Odds of Into The Wild terugkeert in de set. Mocht je deze tournee gemist hebben, aarzel dan niet om Uriah Heep bij een volgende gelegenheid een kans te geven. Deze band maakt het na 45 jaar live nog steeds waar!
Setlist Uriah Heep:
1. Speed Of Sound
2. The Hanging Tree
3. The Law
4. The Outsider
5. Sunrise
6. Stealin'
7. The Magician's Birthday
8. What Kind Of God
9. One Minute
10. Can't Take That Away
11. July Morning
12. Lady In Black
Toegift:
13. Gypsy
14. Easy Livin'
Met dank aan Nicole Crusio voor de foto's.
