Op de grens van de ochtend en de middag betreden de drie mannen van Black-Bone het podium. Het is nog rustig op het festivalterrein, erg rustig zelfs. Slechts dertig mensen volgen de verrichtingen van het trio Eindhovense rockers. Dat weerhoudt de begin twintigers niet om vol gas te geven met onder andere Hammer Down en Hard Times (beide afkomstig van het debuut Back In Mayhem) en Nothing But History, Suicide (Ain't No Way Out) en Loaded – Weighted van het vorig jaar verschenen Blessing In Disguise. Energieke rockers, waarbij Nirvana, Danko Jones, Thin Lizzy, Guns N' Roses en AC/DC als inspiratiebronnen gelden. Energiek is ook de podiumpresentatie. Steef van den Boogaard betrekt het publiek er goed bij en vormt met zijn rauwe stem voor een goed werkend contrast met de melodieuzere zang van bassist Sven Hompes. Drummer Willem van Bokhoven ramt de pannen van het dak. Black-Bone is zo in z'n element dat de speeltijd overschreden wordt, maar niemand die erom maalt. De enthousiaste rock-'n'-roll krijgt de goedkeuring van de inmiddels ongeveer driehonderd festivalgangers.

Het loopt dus al lekker binnen, al is het vooraan nog niet druk. 'De bult' zorgt voor een ideale zitplaats en je hebt ook wat verder van het podium goed zicht op de Large Rockhand Stage. De pauze tussen de bands door is erg lekker. Het zorgt voor een gemoedelijke sfeer. Je kunt wat relaxen, bijpraten en in alle rust over de festivalmarkt lopen.

De heavy rockers van Helhorse doorbreken die rust. De loodzware riffs denderen over het grasveld heen. Eyehategod, Down, High On Fire, Crowbar en Black Sabbath zijn de grote voorbeelden voor de Denen, die sinds kort een deal hebben met Spinefarm Records. Van de nieuwe, zelfgetitelde plaat komt Hell Of A Ride het beste uit de boxen. Samen met Death Comes To The Sleeping vormt de nieuweling de sterkste fase van het optreden. Daarna zorgt herhaling ervoor dat de aandacht bij het publiek wat verslapt. Het orgelspel staat af en toe wat los van de rest van het instrumentarium en de dubbele schreeuwerige zang overheerst af en toe. Slechts kort voor het einde van de set is er een nummer met cleane vocalen dat zeer aardig klinkt. Afsluiter Carry Your Own bevat weliswaar een paar sterke riffs, maar als geheel laat de track geen sterke indruk achter. Wat de heren goed doen, is hard werken en beleving tonen. De frontman is enthousiast. Hij betrekt het publiek goed bij de show, ook de achterste regionen. Mikkel Wad Larsen spreekt de enkele honderden toe: "One beer in your hand is the best to digest our very intellectual, complicated music" en "One thing is more important than rock & roll, that's love." Hij heeft gelijk. Helhorse werkt keihard, krijgt daar ook terecht applaus voor, maar op een paar sterke momenten na is het songmateriaal niet memorabel genoeg.

Van een hele andere orde is de rouwdouwersrock van De Hûnekop. De Friezen zorgen voor een vrolijke noot op de zonnige festivalweide met soms door Johnny Cash geïnspireerde arbeiderssongs. Naast het viertal (getooid met contrabas, gitaar, semi-akoestische gitaar, drumstel en zonnebrillen) staat een grote opblaashond op het podium. Voor de niet-Friestaligen is het direct duidelijk dat "hûn" de vertaling is van "hond". De Friese teksten zijn vanwege de taal en het rauwe stemgeluid van de zanger niet voor iedereen te volgen (alhoewel Skite Yn De Baas Syn Tiid weinig aan de verbeelding overlaat), maar de Friezen kunnen er wel om lachen. De Klomp en Rûchhauwer zijn enkele van de hoogtepunten. Terwijl de strandballen doodvallen in het publiek, viert frontman Emiel Stoffers een feestje met een groepje fans tijdens het laatste nummer ("op een melodie van Welk een vriend is onze Jezus). De Hûnekop zorgt vooral voor een Fries feestje.

Het eerste hoogtepunt van de zaterdag komt met DeWolff. Het is een stuk drukker op het festivalterrein en veel bezoekers gaan wat dichterbij het podium staan om de verrichtingen van het trio te volgen. Er is niets te merken dat de muzikanten een lange reis achter de rug hebben vanuit het Franse Dijon en van de blessures die ze recentelijk hebben opgelopen. Ondanks de rugpijn van frontman Pablo van de Poel is hij beweeglijk en gaat hij net als zijn drummende broer Luka en toetsenist Robin Piso in de muziek op. Of het nu Love Dimension, Tired Of Loving You (beide met fantastische solo's op gitaar en orgel), meezinger Sugar Moon of Don't You Go Up The Sky is, het maakt niet uit. Het publiek geniet van de mannen die een zijn met de muziek. Knap dat de heren op jonge leeftijd het gevoel van de seventies zo perfect kunnen laten herleven. Er is terecht veel bewondering voor DeWolff.

We blijven nog even in de vintage sferen met Kadavar. De psychedelische stoner rock van het powertrio uit Berlijn sluit mooi aan op DeWolff, maar is wat minder avontuurlijk. De Duitsers moeten het meer van de riffs à la Led Zeppelin en Black Sabbath hebben. Zanger/gitarist Christoph 'Lupus' Lindemann en drummer Christoph 'Tiger' Bartelt zijn flink aan het headbangen en dat doet een groepje fans ook, maar een deel van het publiek vindt de zich herhalende muziek na verloop van tijd saai. De zang is vandaag niet overtuigend, wellicht is dat ingegeven door het bezoek aan de plaatselijke coffeeshop. De frontman wisselt niet veel woorden met de festivalgangers tussen de nummers door. Wel bedankt hij ze elke keer. Kadavar speelt vooral songs van het meest recente Berlin (2015), aangevuld met Black Sun, Living In Your Head, All Our Thoughts en Come Back Life. Laatstgenoemde behoort met Last Living Dinosaur en The Old Man tot de hoogtepunten van de set. De mannen die met drie albums in vier jaar tijd veel aan populariteit hebben gewonnen, spelen vandaag solide, maar interactie met het publiek is er te weinig.

De rockers van Vandenberg's MoonKings hebben wat opstartproblemen (onder andere op technische vlak met de bas) tijdens Line Of Fire en Steal Away. Met Feel It komt er al wat meer beleving in en de show komt echt goed los met Close To You. Jan Hoving imponeert hierin met zijn zang en de groovy baslijnen van Sem Christoffel komen door het prima geluid goed uit de verf. Drummer Mart Nijen Es staat middels een solo even in het middelpunt van de belangstelling alvorens een semi-akoestische gitaar op een standaard ten tonele verschijnt voor een inleiding door Adrian Vandenberg voor Judgement Day en Burning Heart. Tijdens deze Whitesnake- respectievelijk Vandenberg-covers veert het publiek op. Good Things en Lust For Lies zijn een stilte voor de storm die komt met Here I Go Again (met danspasjes van Sem en Jan terwijl Adje soleert), Nothing Touches en de Free-cover ("Kom op dan met dat rotding") All Right Now. Na een stroeve start herstelt Vandenberg's Moonkings zich goed.

"We don't have all night, but we try to cover a good portion of the Queensrÿche history. Hopefully the rain will hold off." Het spettert een beetje tijdens de show van de Amerikanen, maar dat deert niet. De muziek is namelijk ook spetterend. De mannen spelen vandaag op de top van hun kunnen. Todd La Torre zingt werkelijk fantastisch. Wat een genot om hem te horen zingen tijdens Operation: Mindcrime, Silent Lucidity en Queen Of The Ryche. Het vijftal op het podium heeft er vandaag zin in en maakt veel contact met de fans. Take Hold Of The Flame en uiteraard Eyes Of A Stranger vormen een ijzersterk slot van een zeer overtuigend optreden.

Dan volgt een verrassing voor velen. Die verrassing heet Mother's Finest. De Amerikaanse funkrockband draait al sinds 1972 mee, maar het is voor veel festivalgangers de eerste keer dat ze de vreemde eend in de bijt aan het werk zien. Het is na de heavy metal van Queensrÿche wel even omschakelen, maar na een paar nummers (Funk A While en Burning Love) kun je niet meer stilstaan. Dat komt onder andere door de geweldige ritmesectie. De muziek heeft soul, het swingt en er is dan ook steeds meer bijval met Micky's Monkey, Breakin' Down The Wall en het heerlijke, funky Give It Up. Het is een genot om het zestal, waarvan vier al sinds de oprichting deel uitmaken van de line-up, nog altijd plezier te zien hebben. Niet alleen Joyce 'Baby Jean' Kennedy (diep in de zestig) en echtgenoot Glenn 'Doc' Murdock (al een zeventiger) staan met hun soulzang vaak in de spotlight, maar ook gitarist Gary 'Moses Mo' Moore weet de ogen op zich gericht. Hij is zeer beweeglijk, gaat erbij liggen en bespeelt zijn instrument zelfs met zijn tanden. Mother's Finest brengt ondanks de regen een positief gevoel, steelt de show en neemt met veel gejuich afscheid van het Rengerspark.

Ondanks dat Sunrise in tegenstelling tot Rain op de setlist staat en dat op het podium aangekondigd wordt dat Uriah Heep de regen naar Duitsland zal blazen, gaat het steeds harder regenen en wordt het frisser. De gratis poncho's vinden derhalve gretig aftrek en de koffiestand doet prima zaken. Jammer genoeg houdt een behoorlijk deel van het publiek het vroeg of iets later voor gezien. De echte liefhebbers trotseren de omstandigheden en blijven kijken naar de prima prestaties van de Engelse classicrockformatie. Oprichter Mick Box draait al 46 jaar mee, maar heeft het net als de rest van de rockers prima naar zijn zin en toont zich een actief liefhebber. Bernie Shaw laat zich niet van de wijs brengen door een haperende microfoon en toont zich een charismatisch frontman. Hij is beweeglijk en betrekt het publiek goed bij de show.

De setlist is wat korter dan die van Uden in mei, maar bevat verder geen afwijkingen. De lijst behelst een mooie mix van oud en nieuw materiaal; van de eerste single Gypsy uit 1970 (met gaaf soleerwerk) tot de temporocker The Outsider uit 2014. Een nieuweling als One Minute misstaat beslist niet tussen de golden oldies Sunrise en July Morning. De show kent eigenlijk geen zwakke momenten. De hits Lady In Black en Easy Livin' vormen een geweldig slot van een zeer geslaagd festival.

Als festivallocatie is het Rengerspark zeer geschikt. De bewegwijzering naar het terrein is overigens wel voor verbetering vatbaar. Het is even zoeken, maar eenmaal in de buurt wijzen de bordjes je de weg. De bult biedt een uitstekend zicht op het podium en het was heerlijk vertoeven in het zonnetje in de middaguren. Het geluid stond bij alle bands goed en het schema werd vrij strak gehanteerd. Parkeren kon naast de deur. Op het terrein kostten de muntjes 2,50 euro. Een drankje of wat te eten was binnen bereik. Het aanbod was voldoende (alleen de vegetariërs hadden niet veel keuze). Vlak buiten de poort kon je ook nog op het terrasje zitten bij de kinderboerderij. Voor de toiletten moesten de dames wat verder lopen en betalen. Ondanks dat lopen gezond is en de toiletten relatief schoon waren, leverde het wel een van de belangrijkste kritiekpunten op. Ook de festivalmarkt stond deels wat verstopt achter de bult.

Cityrock heeft bewezen prima op eigen poten te kunnen staan. Of het evenement ook volgend jaar weer in het Rengerspark plaatsvindt, is maar zeer de vraag. Het was eigenlijk eenmalig, maar het is velen zo goed bevallen, dat de announcer het publiek opriep om contact op te nemen met Gemeente Leeuwarden om te laten weten dat deze locatie voor een volgende editie een goed idee is. De nabijgelegen kinderboerderij heeft verklaard dat de dieren en de eigenaren geen last hadden van het geluid. Toch dienden twintig omwonenden hun bezwaarschrift in. Uitspraak volgt volgende maand. Wordt vervolgd.

Met dank aan Cityrock huisfotograaf Sabine Van Gameren voor de foto's.