Het is bijna niet voor te stellen, maar Uriah Heep viert volgend jaar het gouden jubileum. Ruim een jaar voor die mijlpaal hopelijk gehaald wordt, komt de groep met zijn vijfentwintigste album. De hoogtijdagen van de groep liggen in de jaren zeventig, maar de Engelsen zijn het laatste decennium aan een opvallende opmars bezig. Wake The Sleeper (2008), Into The Wild (2011) en Outsider (2014) zijn stuk voor stuk sterke platen. Ook op de nieuwste telg Living The Dream is er geen sprake van een terugval en levert Uriah Heep weer een prima plaat.

Hoewel de bandleden inmiddels flink op leeftijd zijn, is er van gezapigheid geen sprake. Uriah Heep klinkt op Living The Dream energiek en gedreven. Echt verrassend zijn de composities niet, maar Uriah Heep blijft gewoon leuke en frisse songs maken. Hierin zijn alle bekende Heep-ingrediënten van de partij. Zo laat Bernie Shaw met zijn pakkende, gepolijste zang weer mooie melodieën horen en zijn ook de achtergrondvocalen goed verzorgd. Naast het oerdegelijke gitaarwerk van de man van het eerste uur Mick Box is ook het toetsenwerk van Phil Lanzon weer nadrukkelijk aanwezig in de sound van Uriah Heep anno 2018.

Op Living The Dream manoeuvreren de Britten zich weer langs de grenzen van hardrock, progressieve rock en AOR. Grazed By Heaven, Take Away My Soul en Goodbye To Innocence zijn lekkere uptempo rocknummers zoals we die kennen van Uriah Heep. Rocks In The Road is één van de hoogtepunten van deze plaat. Het nummer heeft een boeiende opbouw met een instrumentale passage halverwege, waarin Box met zijn gitaar en Lanzon met zijn orgel een muzikaal duel aangaan.

Niet alle songs op Living The Dream zijn voltreffers. Het niveau van het songmateriaal blijft echter dermate hoog dat we onze handen dicht mogen knijpen dat Uriah Heep in 2018 nog actief is. Ik kan alleen maar hopen dat ik vijftig jaar in mijn carrière nog zo gedreven en creatief ben als deze heren.