Donderdag

SQY Rocking Team grapte eens dat ze als doel hebben om bij elke band die ze goed vinden in het voorprogramma te komen staan. Als openingsband van het festival staan ze in één klap bij een hele zooi bands als voorprogramma. Voor de rest lijkt het steeds beter te gaan met de band. Echte headliners zijn het nog niet, maar ze flikken het toch wel telkens om hun naam op de bill te laten verschijnen bij één of ander festival of beroemde band. Met de promotie zit het dus wel snor en zeker als ze tijdens de set hun nieuwste single PunkRockSkunk gratis laten uitdelen. Voor de rest gaven ze weer een lekkere show weg vol met poser-achtige hardrock. De nadruk werd op verzoek van Mojo gelegd op een aantal covers uit de seventies met onder andere Black Sabbath's Juggernaut en War Pigs. (René)

Ondanks dat Andy Powell het enige oerlid is van Wishbone Ash is deze legendarische hardrockact zeker geen parodie. Af en toe verschijnen er nog nieuwe degelijke albums en het spelplezier is nog altijd groot. Deze Engelse band, die met zijn legendarische twinsologitaarwerk Thin Lizzy en dus ook Iron Maiden zeer sterk heeft beïnvloed, laat in een uurtje tijd een zeer positieve indruk achter. Andy is nog steeds een charismatische muzikant die deze opwarmavond in zijn eentje tot een geslaagd muzikaal feestje transformeert. (Kristof)

De afsluiters van de tent waren de legendarische, Nederlandse, ruige rythem & bluesrock-spelende Bintangs. Wie? De Bintangs. Blijkbaar een grote bekende voor de mensen in de tent, maar zelf had ik er nog nooit van gehoord. Deze band bestaat echter alweer 45 jaar! Echte dinosaurussen en dus uitermate geschikt voor Arrow. Ik heb me uitstekend vermaakt bij de lompe bluesrock van de Bintangs. Kristof daarentegen vond het verschrikkelijk. Het zal wel te maken hebben met het feit dat deze muziek vooral interessant is voor de boeren onder ons. En daar zal de tent wel vol mee hebben gestaan, want het publiek brak bijna de tent af. (René)

Vrijdag

Het weer is prachtig en dat te samen met de geweldige line-up die de vrijdag heeft, zijn de voortekenen goed voor een heerlijke festivaldag. Blackfoot zorgt ervoor dat het eerste optreden op het hoofdpodium in ieder geval niet teleurstelt. Deze southern rock-band is één van de bands die speciaal voor Arrow de grote oversteek maken vanuit de U.S. of A. En meer southern rock dan dit krijg je niet met een heuse indiaan op bas en de ouwe lullen-'look' van gitarist Charlie Hargrett. De solo's werden weer gretig uitgewisseld tussen hem en leadzanger/gitarist Bobby Barth. Zo'n band krijg je maar één keer in je leven te zien, dus ik genoot er met zoveel mogelijk teugen van als maar kon. (René)

John Waite is een uitstekende zanger, maar de tropische temperaturen in combinatie met een overdrukke tent vergallen het luisterplezier toch een beetje. Zijn enige hit Missing You ontbrak niet en we noteerden ook songs van Bad English, The Babys en Led Zeppelin in ons notitieboekje. Een aardig concert die het wachten op Ted Redneck dragelijk maakte. (Kristof)

Bij Ted Nugent hield ik mijn hart vast. Van hem is bekend dat hij een ultra-patriotistische Amerikaan is en gezien de grote Amerikaanse vlag die op het podium te zien was verwachte ik veel Amerikaanse propaganda. Maar toen het themanummer van de film Team America klonk, werd het in één klap duidelijk dat hij zijn imago niet serieus zou nemen. Deze fervente jager bleek een sympathieke gast te zijn die een aardig potje gitaar kan spelen en kwam met de vele nodige sarcastische grapjes. Het was heerlijk om klassiekers als Cat Scratch Fever en Stronghold eindelijk eens op Nederlandse bodem te horen. De laatste werd met het nodige sarcasme aangekondigd: "Hey, watch this all you guitarplayers in the crowd, for here comes one of the greatest riffs of all time!" Eén van de leukste optredens van de dag! (René)

Van George Thorogood & The Destroyers moeten we geloven dat hij zo'n 120 optredens per jaar geeft in de Verenigde Staten. Volgens de bluesrock is het publiek nog altijd geïnteresseerd in zijn muziek op het podium, ondanks dat platenverkoop sinds de jaren '80 flink achteruit is gegaan. George trok de nodige tijd uit voor de bluesy licks die uit zijn uitermate grote Les Paul kwam en was minder ruig dan we tot nu toe aan bluesrock hadden gehoord die dag. Bij mij kwam George over als een grote aandachtstrekker, want als een slowmotionversie van Angus Young verplaatste hij zich over het podium. De glimlach op zijn gezicht na applaus verraadde echter dat het allemaal act. Een echte 'rock 'n roller' dus die eigenlijk niet verkeerd kon doen bij het publiek van dit festival. (René)

Uriah Heep speelt vrij vaak in Nederland en zet nooit een matig concert neer. Ook vandaag zong het publiek gretig mee met de bekende hits Stealin, Gypsy, het supermachtige July Morning en publieksfavoriet Easy Livin'. Een band die elk jaar op dit festival mag langskomen met exact dezelfde set. Saai zal het nooit worden. (Kristof)

David Coverdale liet zijn witte slang niet zien, maar Whitesnake was wel erg geil. De playboy haalde niet alle noten (eerlijk is eerlijk, hij zat er enkele keren goed naast), maar zijn geweldige muzikanten zorgden voor spetterende versies van Is This Love, Fool For Your Loving en natuurlijk Here I Go Again (met als gast Ad van der Berg!) en toegift Still Of The Night. Vermakelijk en zomers concertje. (Kristof)

Status Quo is nog altijd immens populair in Nederland gezien de opkomst bij de optredens die de band jaarlijks geeft in ons koude kikkerlandje. De nummers lijken door hetzelfde bekende rock 'n roll-ritme allemaal op elkaar en bestaan vaak uit dezelfde twee riffs. Maar het is zo verdomd aanstekelijk dat je automatisch mee gaat zingen bij nummers waar je zelfs nog nooit van gehoord hebt. Ook zit de kracht bij het droge optreden van de gitaristen en bloedbroeders Francis Rossi en Rick Parfitt (onlangs genezen van longkanker). De ingestudeerde, stoere doch ietwat houterige poses passen bij de rock 'n roll die de heren op leeftijd vertolken. Na een al geslaagde set zorgt de band ervoor dat het publiek spontaan een hartverzakking krijgt door achteréénvolgens de immens populaire klassiekers Roll Over Lay Down, Whatever You Want, Down Down en Rockin' All Over the World te spelen. (René)

Na 28 (!!!!!) jaar speelde Journey eindelijk weer eens in Nederland. Nouja spelen? Het was alsof God in je oor urineerde, zo mooi was het! Gitarist Neal Schon speelde elke andere gitarist op dit festival naar huis met zijn gedoseerde en rustige gitaarwerk. Een gitarist die begrijpt dat snelle fratsen en het arpeggiomasturberen niet gelijk staan aan virtuoos gitaarwerk. De tent stond op zijn kop en ex-zanger Steve Perry werd niet eens gemist door de uitstekende performance van Steve Augeri. De sfeer tijdens het eerste nummer Faith In The Heartland was al aardig, maar tijdens Seperate Ways, Wheel In The Sky, Anyway You Want It, Lights en natuurlijk Don't Stop Believin' komt iedereen gezamenlijk klaar. Het beste AOR-optreden dat ik ooit zag. Het goede nieuws is dat we weer geen 28 jaar moeten wachten op een volgend Journey concert aangezien de heren beloofden volgend jaar terug te komen voor een uitgebreidere tour! God bestaat dus toch. (Kristof)

We hadden deze dag al veel energieke bands op het podium voorbij zien komen en in dat opzicht stak Deep Purple wat schraal af. Veel verder dan een beetje heen en weer lopen kwamen de bandleden niet. Vooral Ian Gillan was verre van spectaculair bezig. Van hun podiumact moeten de bandleden het niet hebben, maar van hun vakmanschap des te meer. Zij entertainen het publiek met verve door te laten zien hoe goed ze hun instrumenten wel niet beheersen. En natuurlijk heeft Deep Purple een repertoire waar je 'u' tegen zegt. Door het kenmerkende geimproviseerde spel waren klassiekers als Highway Star, Strange Kind Of Woman, Hush en uiteraard Smoke On The Water weer erg fijn om aan te horen. Bij de laatste werd de band versterkt door Journey-gitarist Neil Schon, wat het optreden ook nog eens uniek maakte. Omdat Deep Purple toch weinig verkeerd kan doen, was het een degelijk optreden en dus een prima afsluiter van de meer dan geslaagde eerste festival dag van Arrow Rock. (René)

Zaterdag

Op zaterdagvoormiddag is progrock wat de klok slaat. Zeer leuk dat progressieve muziek op een festival als Arrow welkom is, maar het grote publiek vindt het toch maar een beetje saai en door het tropische weer komen de emotionele klanken en langdurige muzikale tapijten toch niet zo enerverend over. Riverside is een band die een grote toekomst voor zich heeft en de Polen bedanken het Nederlandse publiek voor hun grote steun met een uitstekende set. (Kristof)

De beste progband van het festival. Porcupine Tree is natuurlijk een bandje met een discografie om U tegen te zeggen, maar op een te groot podium én met een matig geluid komen topsongs als Lazarus, Halo en Don't Hate Me wel erg slecht uit de verf. Een gemiste kans. Met Pavlov's Dog staat er ook een oudelullen progband op het programma. Deze Amerikanen maakten mid jaren '70 twee elpees en daar bleef het bij. Een ietwat apart concert van een rare bende. (Kristof)

Dit was de eerste keer dat ik 'm live aan het werk heb gezien, maar volgens mij was dit één van de betere optredens van Dio. Dat komt vooral omdat Ronnie James Dio zelf zijn wereldstem in de beste conditie mogelijk liet horen. Ook de rest van de band was lekker bezig en het geluid was dik in orde en kei-hard. Ondanks het kleine uurtje wat Dio kreeg en de overbodige drum- en gitaarsolo's, was de setlist er ook nog eens eentje die zeker niet saai was. De band heeft het voor elkaar gekregen om de populaire songs voldoende af te wisselen met enkele verassingen. Er werd zowaar het nummer I gespeeld van het vergeten Black Sabbath-album Dehumanizer! En de echte Dio-fan was in zijn nopjes met All The Fools Sail Away. Na de opener Children Of The Sea werden de eerste drie nummers van het album Holy Diver gespeeld, maar de integrale uitvoering van die cd bleef dit keer uit. (René)

Def Leppard is altijd al een ietwat foute popmetalband geweest, maar anno 2006 treden ze op zonder schmink, show en humor en slaat de verveling al snel toe. Alle gekende hits als Animal en Rock Of Ages passeren de revue en muzikaal laten ze geen steekjes vallen, maar toch valt het publiek collectief in slaap. Voor ondergetekende de grootste tegenvaller van het weekend. (Kristof)

Queensrÿche had de pech om de tent af te sluiten deze zaterdag. Tijdens het concert gingen er druppelsgewijs steeds meer mensen richting het hoofdpodium om een goed plekje te bemachtigen voor de headliner, zodat tegen het eind van het optreden de tent nog maar half gevuld was. Maar het publiek dat er was, beloonde de band wel met een daverend applaus. Ze gaven dan ook een uitstekend optreden weg, die geheel in teken stond van Operation: Mindcrime. Eerst een stel nummers van deel 1 en halverwege het optreden een stel nummers van deel 2. Aangezien de laatste een stuk minder bekend is bij het publiek, werd er wel wat koeltjes en afwachtend gereageerd. Maar volgens mij werd het materiaal wel goedgekeurd. Met onder andere I'm American, Hostage en Signs Say Go speelden ze dan ook de beste nummers van de nieuwste cd. Pamela Moore was de helft van de show ook aanwezig die met haar sensuele bewegingen een geile indruk op mij maakte. Verder werd er een aardig showtje gemaakt rond het verhaal van Operation: Mindcrime, waarbij we zelfs een heuze gijzeling en moord konden meemaken! Maar het verhaal werd verder visueel niet aangekleed en moest het vooral hebben van het theatrale optreden van Geoff Tate en Pamela. Het optreden werd afgesloten met Jet City Woman en Empire. (René)

Veel dagjesmensen waren natuurlijk speciaal gekomen om de Pink Floyd-show van Roger Waters te aanschouwen. Op papier klonk het natuurlijk ook geweldig: een integrale versie van Dark Side Of The Moon aangevuld met een reeks andere Pink Floyd en solohits, gebracht door een grote band met veel show (beeldprojecties, vliegende astronauten en natuurlijk een lekkere portie vuurwerk) en dit alles in quadrafonisch 4-d geluid! En het beloofde werd ook werkelijkheid want het publiek maakte collectief een heerlijk lange trip. Vera, Shine On You Crazy Diamond, Bring The Boys Back Home, Another Brick In The Wall en al dat ander lekkers kwam dan toch echt langs. Ach, we kunnen nog wel uren doorgaan om dit concert te analyseren, maar je moest er gewoon bij zijn geweest om te weten hoe het nu was. Wel nog een tip: ga niet in een verre uithoek staan bij 4-D geluid want dan hoor je enkel schapen blèten en andere vage effecten in plaats van het totaalgeluid. (Kristof)

Festivalrapport:

+ warme weer
+ superrelaxte sfeer op camping en festivalterrein
+ eindelijk Journey en Ted Nugent weer in Nederland
+ geen zesendertig podia, maar gewoon één hoofdpodium en één tent
+ progrock is ook welkom!
+ vriendelijke security en barpersoneel
+ gratis water

- statiegeld op drinkbekers
- overdreven dure camping