Angel is de artiestennaam van zangeres Helena Iren Michaelsen en tevens de naam van haar dochter. In 2002 maakte Michaelsen deel uit van de eerste line-up van Sahara Dust, de voorloper van Epica, voordat Simone Simons de positie achter de microfoon overnam. De Noorse zangeres richtte vervolgens samen met drummer Steve Wolz Imperia op, een symfonische band waarmee ze vorig jaar nog optrad op FemME en Flames Of Eternity op de markt bracht. Daarnaast heeft ze altijd solomateriaal geschreven. Op het tweede solo-album album krijgt ze hulp van multi-instrumentalist en levenspartner Oliver Philipps (Everon, Phantasma). Hij is verantwoordelijk voor alle instrumentatie.

Zoals de titel A Woman’s Diary – Chapter II suggereert, is de nieuwe collectie songs de opvolger van het eerste deel, dat in 2005 uitkwam. Deel twee is beter geproduceerd en veel ingetogener dan zijn voorganger. De grootste kracht van de muziek van de excentrieke frontvrouw is de oprechtheid die ervan uitgaat. De 43-jarige is getekend door het turbulente leven en dat levert zeer emotionele teksten op over persoonlijke zaken zoals zelf-acceptatie, opsluiting en depressie. In meerdere nummers gaat het over haar inmiddels dertienjarige dochter Angel Maria, waarover ze op social media veelvuldig bericht dat zij in juni 2014 gekidnapt is en sindsdien misbruikt wordt. Eg Ser, dat in het Noors gezongen is en slechts uit zang en piano bestaat, en het slotstuk Angel Maria’s Poem zijn slechts een paar voorbeelden van liedjes waarin de emotie sterk naar voren komt.

Hoewel het nieuwe materiaal rustiger is, vliegt het verschillende kanten op. Zo zijn Never Again en Silence ingetogen en breekbaar en is Angel Maria een powerballad, maar zijn het lichtvoetige Streetchild en I Don’t Believe poprock-achtig à la Roxette. Het theatrale Imprisoned laat een veel stevigere kant horen met symfonische metal zoals Epica die maakt. De twee hardere tracks (naast Imprisoned in mindere mate ook My Desire, dat sterk begint met percussie en oriëntaalse muziek) komen helaas wat minder uit de verf. Dat komt vooral doordat de krachteloze grunts en drumpartijen afbreuk doen aan het luisterplezier. Nee, dan doet het bluesy, loungy Do You Hear Me Cry het stukken beter. Hierin vullen zang, piano, keyboardklanken en bluesy gitaarleads elkaar uitstekend aan.

Het is dat soort momenten waarop Michaelsen op haar sterkst is. Als ze haar kwetsbaarheid toont, kruipt deze release onder de huid. Als ze om vrijheid smeekt, als de breekbaarheid tot in de ziel van de luisteraar doordringt, is de impact het grootst. Hoewel de toon van de collectie songs vooral ingetogen, zeer persoonlijk en donker is, laat de Noorse haar diversiteit op zeer geslaagde wijze horen. Het is dus niet alleen maar dramatiek, maar er is goede hoop op de toekomst. Sterkte, Helena.