Hoewel Words In Ruin (2016) van Dyscordia een goede licht progressieve metalplaat is met een paar uitschieters (vooral Bail Me Out), blijft deze qua herinneringswaarde toch achter bij Twin Symbiosis (2013). Dat debuutalbum zal bij de meeste fans vaker zijn rondjes draaien in de cd-speler dan zijn opvolger. Inmiddels ligt Delete/Rewrite in de winkels. Nodigt deze derde full-length van de zuiderburen wél weer uit tot keer op keer opnieuw beluisteren?
Ja en nee. De zes muzikanten laten op de wat zwaardere en iets minder strakke nieuweling beslist een zeer vaardige indruk achter en mogen beslist trots zijn op de nieuwe collectie songs. Ook de fanclub Dyscordia Army zal er tevreden mee zijn. Toch kan Delete/Rewrite niet de gehele speeltijd de aandacht vasthouden. Dat heeft primair te maken met de wat vlakke productie, die de songs niet echt laat knallen. Dat is een bijzonder gegeven, want niemand minder dan Tony Lindgren en Jens Bogren vormen het productieteam. Daarnaast wordt er vaak teruggegrepen op ideeën uit met name melodeath (Amon Amarth, Soilwork, Insomnium), prog (Symphony X) en (power) metal (Nevermore, Sonata Arctica). Ideeën die we al vaker en beter hebben gehoord. Overigens weet Dyscordia er wel een eigen draai aan te geven.
Er zit veel muzikaliteit in de composities. Daarbij voert het melodieuze aspect de boventoon. Veelvuldig trekken de drie gitaristen (Stefan Segers, Guy Commeene en Martijn Debonnet) een harmonieuze muur van geluid op. Dat lijdt tot meerdere overtuigende passages, zoals de ‘klimmende’ riff en de prima erop aansluitende leadgitaarsectie halverwege Castle High. Een ander voorbeeld is de middenfase van Rage, waarin alle partijen elkaar uitstekend aanvullen. Ook drummer Wouter Debonnet toont zijn kwaliteiten veelvuldig, zoals in het knappe Stranger To The Dark, maar zijn bijdragen zijn wat overgeproduceerd. De inbreng van bassist Wouter Nottebaert is degelijk, maar is weggedrukt ten gunste van het gitaarspel, dat het meest aantrekkelijke element is in de totaalsound.
De sterkste songs vind je aan het begin en halverwege de tracklist. Het proggy Merry Go Round en Castle High zijn memorabele tracks die je aan de boxen gekluisterd houden. Ook het titelnummer en het karakteristieke This House behoren tot de hoogtepunten. Eerstgenoemde dankzij de Opethiaanse en Amon Amarth-achtige riffs en de geslaagde wisseling van grunts en cleane zang en laatstgenoemde vanwege zijn focus en een goed refrein, dat in verschillende versies terugkomt. Elders gaat het album minder opgemerkt voorbij. Daar kunnen zanger Piet Overstijns en grunter Stefan Segers (denk aan Johan Hegg) niets aan veranderen. Ook zij hebben hier en daar echter hun momenten waarop ze excelleren, zoals in Silent Tears.
Delete/Rewrite mag dan niet over de hele lengte een uitwisbare indruk achterlaten, het is en blijft een zeer verzorgde en solide metalplaat, waarop de Belgische formatie laat horen over bovengemiddelde technische kwaliteiten te beschikken. De songwriting en productie brengen die kwaliteiten echter niet optimaal aan het licht. Sommige songs zijn zo goed dat ze ondanks die belemmeringen impact hebben, maar andere missen net wat extra’s. Al met al is Delete/Rewrite een degelijk album.
Tracklist:
1. Delete/Rewrite
2. This House
3. Rage
4. The Curse Of Mediocracy
5. Merry Go Round
6. Castle High
7. The Cards Have Turned
8. Stranger To The Dark
9. Silent Tears
10. Rise And Try (bonustrack)
