Dit jaar vindt Headbanger’s Balls Fest op een nieuwe locatie plaats: theater De Leest in Izegem. Een zeer geschikte locatie met gratis parkeergelegenheid naast een voetbalveldje, midden in een wijk, maar van geluidsoverlast is geen sprake. Buiten hoor je eigenlijk niets. Ook de langslopende en -fietsende bewoners storen zich niet. Ze gunnen de metalheads hun feest.

Het is lekker weer en de sfeer is relaxed. Veel festivalgangers blijven vlak voor de ingang van De Leest staan, waar ook een klein aantal eettentjes is gevestigd. Het gros kiest daar voor de vette hap. Binnen is er in de ontvangstruimte een kleine metalmarket, kun je je laten bijknippen en er is plek voor de merch van bands. Een tiental meters verderop stroom je relatief makkelijk door naar de grote zaal die plaats biedt aan 650 bezoekers. Aan de zijkant kun je daar wat te drinken halen. De prijzen zijn schappelijk: twee euro voor wat fris of een pint.

Aan Immanent Distance de eer om "de kop af te bijten", zoals de vrouwelijke announcer Deeze Beeze aankondigt. De formatie uit Kuurne is reeds sinds 2005 actief, maar heeft slechts één full-length op zijn naam staan. De muzikanten hebben vandaag de pech dat de techniek ze in de steek laat. Daardoor zit er geen power in en komt de melodieuze factor niet goed door. Juist dat laatste is een gemis, want dat de muzikanten over de nodige kwaliteiten beschikken, bewijst het studiomateriaal. Het gevolg van de problemen van vandaag is een wat vlakke brij met wat gebrom erdoor.

De geluidsman werkt erg hard om de problemen te verhelpen, maar slaagt daar slechts mondjesmaat in. Wat je wel kunt horen, is dat Mike Slembrouck (tevens in After All) over een zuivere stem beschikt. Hij doet er alles aan om het publiek mee te krijgen, maar op de vraag: “Willen jullie er meer”, komt geen reactie. Zo spelen de Belgen een vooral solide set met prognummers à la Fates Warning, Threshold, Symphony X. Het geheel mist echter pit. Door het gebrek aan oogcontact van de instrumentalisten met de bezoekers ontstaat er bovendien geen connectie. Het geheel kabbelt wat voort. Toch biedt het tweede deel van de set wel vooruitgang. Met name het nieuwe Raven kan op applaus rekenen, maar Immanent Distance stapt uiteindelijk toch vrij anoniem van het podium.

Veel minder kan het niet zou je zeggen. Gelukkig gaat het met At The Front vele malen beter. De soundcheck met S.O.D.-riffs laat horen dat het met het geluid inmiddels goed zit. Het klinkt vet, vol en krachtig. Precies wat de groovy thrash metal nodig heeft. Steeds meer toeschouwers knikken mee op de harde drumslagen van Jimmy C. “Go insane, motherfuckers”, roept Geert H. om de bezoekers wakker te schudden. Opgefokt doen de mannen hun werk. Ze staan te headbangen en lopen wat heen en weer, al mogen ze nog wel meer bewegen dan ze nu doen. Daar leent de muziek zich namelijk uitstekend voor.

De vette riffs, alsmede de vocalen van Geert H doen wel heel erg denken aan Sepultura. Een cover zou niet misstaan, en die komt er dan op het laatst ook middels Roots Bloody Roots. Daaraan voorafgaand maken Never Again en Faith indruk. De metal klinkt zwaar, vet, de energie komt over en mede daardoor wordt At The Front beter ontvangen dan de eerste act. Bovendien zit er afwisseling in het songmateriaal. Niet alleen groovy thrash, maar ook hardcore en zelfs heavy rock komt aan bod. Al met al een prima optreden van At The Front dat na een lange afwezigheid sinds 2014 weer terug is aan het front.

Meerdere bands keren terug op Headbanger’s Balls Fest. Fields Of Troy stond er vorig jaar ook al. Het is blijkbaar zo goed bevallen, dat de formatie, die min of meer is ontstaan uit Blood Redemption, dit jaar weer van de partij is. De ballentrappende metalen rock van de Zuiderburen klinkt lekker stoer. Denk aan Alter Bridge en je komt een heel eind in de buurt. Het is dan ook niet gek dat de cover Waters Rising op de setlist staat. De muziek is niet origineel of hoogstaand, maar voor de underground zeer acceptabel. De cover behoort samen met Chapel Of Hate, Dethroned (voorsmaakje van de aankomende langspeler) en Static Flow tot de hoogtepunten.

Veel beweging krijgt de in ijshockeyshirt gehesen frontman Louis Soenens er echter niet in bij het publiek. Beweging is er uiteindelijk wel als er een wall of death geïnitieerd wordt. De timing is wat onduidelijk en er neemt slechts een handvol enthousiastelingen deel aan de erop volgende, kortstondige moshpit. Net als At The Front hadden de mannen wat meer reactie mogen verwachten, maar ze mogen desondanks tevreden zijn.

De pauze van twintig minuten blijkt te kort voor Thurisaz, dat dit jaar het twintigjarig jubileum viert. Er zijn technische problemen en als gevolg daarvan onderling gemopper. Daardoor begint het optreden later. De muzikanten gebaren de eerste nummers nog druk naar de technicus aan de zijkant die de wensen zo goed mogelijk tracht te vervullen, maar ze zetten hun frustraties professioneel om in een uitstekende vertolking van het studiomateriaal, waaronder nummers van het fantastische album The Pulse Of Mourning (2015) en Circadian Rhythm (2007). De gelaagde mix van melancholische klanken (bas, gitaren, keyboards) en drie verschillende vocalen (grunts, screams en cleane zang) à la Katatonia, Swallow The Sun, Novembers Doom en Insomnium maakt veel indruk en pakt De Leest in.

De meeslepende muziek heeft veel impact op de bezoekers die hun ogen sluiten tijdens de rustige stukken om weg te dromen en staan te headbangen op de stevige passages. Er zit veel beleving en overtuiging in de performance en de details komen er goed uit. Neem nou de cleane zang tijdens het prachtige Rays Of Light, maar ook de melodieën van One Final Step, My Precious Unknown (enige nummer van Cimmerian Years uit 2011 op de lijst van vandaag), Falling, In All Remembrance en …Betrayal kunnen op goedkeuring rekenen. De vele festivalgangers die buiten van de zon staan te genieten, hebben beslist een zeer sfeervol hoogtepunt gemist. De organisatie geeft terecht het fiat aan de mannen om hun geplande set in zijn geheel te spelen, ook al levert dat een vertraging in het programma op van iets meer dan tien minuten.

Het blijft buiten aangenaam warm en er staan dan ook veel bezoekers liever buiten in de zon met elkaar bij te praten, te genieten van een pint en een vette hap of een pasta, dan dat ze gaan kijken naar Cowboys & Aliens, "established in 1996", zoals de banners aangeven. De stonerrockers uit Brugge hebben er veel zin in en staan zeer overtuigd van zichzelf een pot “alcohol rock” te spelen.

Niet alleen de grappenmakende frontman Henk Vanhee is superactief, ook bassist Kris Vandekerckhove laat zich gelden en speelt te midden van de toeschouwers verder. Vermakelijk, met een attitude die bij rock-n-roll hoort. De act is niet aan iedereen besteed, maar dat geldt voor veel acts vandaag. Er is voor ieder wat wils, dus iedereen komt aan zijn of haar trekken. Cowboys & Aliens doet goed wat ze doen. Het is wild, zweterig, alcoholistisch. “You rock!”

”We are Freedom Call and we need your hands.” De stemming is al vroeg opperbest en er komt steeds meer beweging bij de optredens. Er gaan steeds meer handen de lucht in en de bijval in de zaal neemt toe. Buiten is het inmiddels frisser en dat betekent dat het wat drukker wordt in de theaterzaal. Overigens nooit té druk, want je kunt te allen tijde je nog relatief makkelijk door de zaal bewegen, bijvoorbeeld naar de bar. Het bier vloeit rijkelijk en de Duitse powermetalformatie zorgt voor extra positivisme. Ook al vind je de muziek en de teksten erg simpel en is het regelmatig ‘fout’ of over the top, er is niemand in de zaal die een lach kan onderdrukken bij de show. De refreinen zijn na een enkele keer beluisteren al mee te zingen en met Metal Is For Everyone hebben de oosterburen een klassieker in wording in handen.

Het is wel jammer dat de bas te hard in de mix staat en de gitaarpartijen daardoor wat glans missen, anders was er beslist meer reactie vanuit de zaal geweest. Maar ook onder niet ideale geluidsomstandigheden krijgen de muzikanten, die af en toe op verhogingen staan, de goedkeuring van een groot deel van de aanwezigen. Vooraan is een groep fans die zich uitbundig vermaakt. Het is eigenlijk heel simpel: “It’s just a matter of having fun together and….. that’s it” en “if everyone in the world listened to heavy metal, than we have peace on earth.”

Alles gaat met een lach, zeker bij frontman Chris Bay, die voor een komische versie van Hallelujah verschijnt met een pausmijter. De fans en ook andere geïnteresseerden zingen mee en de heavymetalparty is hiermee compleet. Freedom Call, Union Of The Strong, Hallelujah, Metal Is For Everyone, Power & Glory (met handen in de lucht van links naar rechts) en Warriors zijn de highlights van de set die vrolijk stemt.

In Nederland zijn nog niet veel mensen bekend met de naam Dyscordia, maar in eigen land is het net als Channel Zero een zeer gewaardeerde act. Er is een actieve fanclub en dit leger, de zogenaamde Dyscordia Army, trekt vandaag ook naar Izegem om de verrichtingen van hun helden te verrichten. Er lopen opvallend veel festivalgangers rond met een t-shirt of hoodie van de melodieuze metalband, meer nog dan van hoofdact Amaranthe bijvoorbeeld. Dat schept hoge verwachtingen. De show van vandaag wordt met meerdere camera’s opgenomen.

Doordat het geluid wat aan de doffe kant is en de drums te hard staan, komen die er dus niet helemaal uit. Met name het technische gitaarspel en het keyboardspel blijft onderbelicht. Jammer, want Bail Me Out, op Words Of Ruin (2016) toch één van de hoogtepunten, komt daardoor niet optimaal uit de verf. Wel kunt ge horen dat Wouter Debonnet een prima drummer is en ook zanger Piet Overstijns is goed bij stem.

Tevens verdient de samenzang met Martijn Debonnet en Wouter Nottebaert een compliment. Vanaf Harlequin’s Song komt er wat meer sprankeling in de sound en daardoor behoren de songs op deel twee van de setlist tot de hoogtepunten. Dat zijn onder andere Harlequin’s Grief, de Sonata Arctica-cover My Land (“a special one”). Absolute klapper is Twin Symbiosis. Bijna de hele zaal is twee keer zo hard aan het headbangen op deze ijzersterke track. Dyscordia stelt zijn fans tevreden, maar knalt door het wat matte geluid minder dan gehoopt.

Headliner van het festival is Amaranthe. Al tijdens de signing sessions is er veel belangstelling voor de Zweedse groep. Er zijn zelfs fans uit Spanje aanwezig. Ze verzamelen zich vooraan bij de andere concertbezoekers met een Maximalism-shirt. Ze hebben geen vergeefse reis gemaakt, want de formatie rond Elize Ryd stelt geenszins teleur. Vanaf de eerste seconde knalt het, mede dankzij een perfecte geluidsmix.

In sneltreinvaart rammen de muzikanten de eerste nummers erdoor. Maximize, Boomerang en Hunger verhogen de adrenaline dan ook al heel snel, zeker met de sensuele bewegingen van de fraai gestylde Elize, die niet alleen imponeert met haar vocale bijdrage, maar ook met haar lenigheid, getuige bijvoorbeeld de enorm hoge kicks die ze uitdeelt. Ze is fel en hyperactief als altijd en gooit haar haar los.

Ook haar vocale partners laten zich zien. Henrik Englund Wilhelmsson maakt indruk met zijn felle screams en dan is er Nils Molin (Dynazty), die Chris Adam Hedman Sörbye (Smash Into Pieces) moet doen vergeten. Hij is de number one pick van de bandleden. Ze hopen dat hij zich permanent bij de line-up gaat voegen, maar 100% zeker is het nog niet. Nils werkt heel hard, is betrokken bij aankondigingen en brengt het er vocaal toereikend vanaf. Hij haalt ook de hoge noten zonder veel problemen. Opmerkelijk is dat Ryd en Moline elkaar regelmatig opzoeken.

Toch is het veelal Elize die alle aandacht naar zich toetrekt. Niet alleen omdat ze gedurende de show nog wat meer kledingstukken afneemt. Nee, vooral vocaal, al is het niet altijd even zuiver. Ze gaat voluit en varieert volop ten opzichte van de originele zanglijnen. Zij promoveert hits als Invincible (met springende bandleden en fans) en 1.000.000 Lightyears alsof het niets is. Ze krijgt op het nieuwste album Maximalism meer ruimte dan ooit tevoren en dat is terecht.

Pas met Trinity gaat het tempo wat naar beneden en in het prachtige, relatief rustige True is Ryd aan het balletdansen. De lichtshow is hier prachtig. Voor het agressieve Fury laat ze de spotlights even aan Henrik, maar ze staat weer centraal in de ballad Endlessly, de meest recente favoriet van de fans.

De fans kunnen hun geluk niet op met het optreden en toch durven ze “na, na na na na” tijdens On The Rocks nog niet allemaal hardop mee te schreeuwen. Het nummer is blijkbaar nog te nieuw. Opmerkelijk is hoe soepel deze track overgaat in een prima drumsolo van Morten Løwe Sørensen. Ook de anderen bandleden krijgen hun moments of fame. Olof Mörck met zijn solo’s en bassist Johan Andreassen neemt weliswaar vaak plaats op de achtergrond, maar als hij naar voren stapt, doet hij het overtuigend.

Fury tekent trouwens het moment dat er een pit ontstaat. Dat levert naast een paar boze bezoekers, die vooraan de verrichtingen van de musici liever zonder gebeuk gadeslaan, veel lachende gezichten op dankzij de grappige taferelen die aldaar plaatsvinden. Zo is er een grote groepshug en vervolgens is iedereen weer aan het dansen tijdens Call Out My Name. Daarna is het over, maar nog niet voorbij, want na het “we want more” komt er nog een ruime toegift, ingeleid met een praatje van Morten.

Vervolgens is het weer dansen en springen met Digital World, dat er lekker inklapt, het bijzondere That Song en de hits Dynamite en Drop Dead Cynical. Tijdens de afsluiter komt een heel jong meisje het podium op. Ze is eerst wat verlegen en wil niet meezingen, maar kindervriend Nils moedigt haar dusdanig aan dat ze toch “Drop dead cynical” zingt, tot grote vreugde van iedereen in De Leest. Een orkaan van gejuich is het gevolg, kippenvel! Voila, hét moment van het festival!

Helemaal de max, en om in de bewoordingen van Dyscordia te eindigen: a perfect day, want dankzij een mooie locatie, veel hardwerkende vrijwilligers, een goede organisatie en een veelzijdig programma met bands die zich van hun goede kant lieten zien en een headliner die het feest compleet maakte, gaat Headbanger’s Balls Fest de boeken in als een heel fijn evenement.

Amaranthe

Dyscordia

Freedom Call

Cowboys & Aliens

Thurisaz

Fiels Of Troy

At The Front

Immanent Distance

Met dank aan Tim Vermoens Photography voor de foto's.