Het Canadese Dead Quiet komt twee jaar geleden uit het niets met zijn uitstekende, zelfgetitelde debuutalbum. De groep uit Vancouver laat hierop een vrij uniek geluid horen. De heftige songs zijn goed geschreven, klinken rauw en ongepolijst en zijn emotioneel beladen. Via Artoffact Records komt de (doom)metalgroep met zijn tweede album. En wat voor één! Grand Rites is nog intenser dan zijn voorganger. Het album grijpt je vanaf het begin tot het einde bij de strot en is vooral compositorisch gezien ijzersterk.

Wat direct opvalt, is dat Dead Quiet langere songs schrijft. Vier songs op Grand Rites klokken boven de acht minuten en het kortste nummer duurt vijf minuten. Ondanks de lengte weet Dead Quiet de nummers boeiend te houden. De band neemt de tijd bij het opbouwen en voert opvallend veel wendingen door, met als gevolg dat de tijd voorbijvliegt tijdens het beluisteren. Een andere wijziging ten opzichte van het debuut is de toevoeging van het toetsenwerk van voormalig 3 Inches Of Blood-bandlid Justin Hagberg. Zijn keyboardpartijen, die bij vlagen wat weg hebben van de stijl van Faith No More’s Robby Bottum, maken de rauwe, agressieve songs wat luchtiger.

In de spectaculaire opener Moon Curser ligt de nadruk op de krachtige riffs, maar het is vooral de fenomenale opbouw die de toon zet voor de rest van het album. Vooral de tempoversnelling halverwege en de aanloop daarnaartoe geeft je elke luisterbeurt weer een adrenaline-boost. Net zoals op het debuut steelt zanger/gitarist Kevin Keegan regelmatig de show met zijn charismatische strot. Verwacht geen zanger die binnen de lijntjes kleurt. Keegans vocalen zijn allesbehalve ingetogen of subtiel. Zijn screams zijn erg indrukwekkend. Vooral als je de songteksten erbij pakt, komt zijn afwisselend getergde, klagerige en agressieve zang extra imponerend binnen. Dit zorgt in bijvoorbeeld in Dear Demon voor een kippenvelmoment, wanneer Keegan klaagt: “One hundred demons scratching at my door again. Waiting fo fill my veins with sweet, sweet sin.”

Hoewel de emotionele zang een absoluut selling-point van Dead Quiet is, levert de groep een collectieve topprestatie. Van de explosieve ritmesectie en het sfeervolle toetsenwerk tot aan het melodieuze, dubbele gitaarwerk. De gedrevenheid spat ervanaf. Het debuut mag er nog steeds zijn, maar met Moon Curser, Blood Lovers, Disgraced, Dear Demon, Spiritual Abuse en de titeltrack laat Dead Quiet horen dat het een grote sprong heeft gemaakt op het gebied van songwriting. Deze plaat is zeker niet alleen een aanrader voor stoner-/doomliefhebbers. Er zijn weliswaar raakvlakken met deze genres, maar ook met progressieve rock. Nee, Dead Quiet moet je in de eerste plaats zien als metalband met heel veel potentie.