Wiet roken doe ik overal. Maar ik vind het prettig om hier te zijn, hier doen ze niet zo moeilijk daarover.

In het buitenland wel, neem ik aan?

Daar is het wat lastiger te krijgen. En ik kijk wel beter uit waar ik het rook. In dit soort situaties meestal wel, maar ik ga natuurlijk niet op straat lopen blowen. Nee, ik ben niet gek.

Door naar Scars Of Broadway. Was dit nou begonnen als jouw solo-album, of was het van begin af aan al je idee om dit echt een band te maken?

Het was altijd al de bedoeling om het een band te maken. Als ik een solo-album zou maken, zou ik ook de drums doen. Maar goed, ik kan niet drummen. Ik zou dan echt alles doen. Bij Scars Of Broadway heb ik alles behalve de drums gedaan. Maar zoals ik al zei, het was altijd al mijn bedoeling om er een band van te maken. Ik wilde er niet "Daron Malakian" boven zetten, maar Scars On Broadway. Die naam heb ik al twee of drie jaar terug bedacht.

Ah, dat verklaart waarom de bassist pas onlangs bij de band gekomen is.

Ja. Ik heb alle gitaar-, basgitaar- en keyboardpartijen voor mijn rekening genomen. En ook alle zang. Dus alles behalve de drums.

Dus de rest van de band kwam er pas bij nadat alles is opgenomen?

Nee, Franky [Perez, gitaar] en Danny [Shamoun, toetsen] zaten al in de band, maar ik heb alles op het album ingespeeld. Alleen Dominic [Cifarelli, basgitaar] kwam er dit jaar pas bij.

Waarom zijn Franky en Danny dan niet op het album te horen?

Als het om het schrijven en opnemen gaat zijn John en ik de band, de rest maakt deel uit van onze live band.

Op welk moment bedacht je dat je toch echt je System Of A Down collega John aan boord wilde hebben?

Ik had eerst met enkele andere drummers al wat geprobeerd, maar dat pakte niet uit zoals ik het wilde. Het voelde niet goed. Met John voel ik me op mijn gemak, omdat we elkaar door en door kennen vanuit System Of A Down. Scars On Broadway is voor ons de volgende stap. Het begon voor ons met System, Scars is daarvan geëvolueerd. Voor hoe ik de nummers geschreven heb is dat zeker zo, en door John erbij te hebben voelt het helemaal zo aan. We zijn doorgegroeid van waar we System hebben gelaten. Met hem erbij voelt het als familie, voelt het alsof ik thuis ben. Ik ben eigenlijk niet zo weg van nieuwe mensen ontmoeten. Ik doe liever dingen met mensen die ik ken, zodat ik weet wat ik er aan heb. Nieuwe gezichten maken me soms bang.

In de biografie staat dat jullie niets voor lief nemen met Scars, want het is een nieuwe band. Voelt het echt alsof je compleet opnieuw begonnen bent?

Als we op het podium staan voel ik echt de drang om mezelf te bewijzen ten opzichte van het publiek. Ze kennen onze muziek nog niet, dus moeten we ons uiterste best doen om te bewijzen dat we goed zijn. Dat deden we in de begindagen van System ook, en toen wisten we ook niet of mensen gingen juichen of dat ze ons de rug zouden toekeren. Zo voel ik het bij Scars ook weer, en ik vind dat wel heel fijn. Het geeft je echt de drang om te presteren. Als er duizenden mensen in het publiek staan die je nummers toch wel al kennen heb je die drang niet. Dan raak je verwend. Ik zelf niet, hoor. Maar ik heb dat wel bij vele andere bands gezien. Ik vind het wel interessant dat om het gevoel dat we in het begin met System hadden opnieuw te krijgen, we eigenlijk echt opnieuw moeten beginnen. Sommige mensen zeggen wel dat ze dat gevoel weer terug willen, dat hongerige gevoel, maar dat willen ze dan meestal zonder alle shit die er bij komt kijken als je nieuwe band bent.

Maar jullie hebben met System al een naam, dus ik kan me voorstellen dat dat voor Scars het leven toch ook wel al makkelijker maakt.

Soms wel, soms niet. Soms werkt het juist tegen ons, dat we met System bekend zijn. De verwachtingen van mensen zijn daardoor misschien te hoog, of ze verwachten iets dat precies klinkt als wat we met System doen.

Maar zonder System zou jij nu waarschijnlijk niet de wereld rondgaan om je nieuwe band te promoten.

Misschien wel, misschien niet. Ik weet het niet. Ik zou graag zeggen dat je ongelijk hebt, maar ik weet het niet.

Hoeveel shows hebben jullie nu al achter de rug?

Vijf shows.

Waarvan al enkele met Metallica. Dat is niet mis.

Ja, twee met Metallica. En wat in normale clubs. Onze eerste show was in de Whisky A Go Go in Los Angeles. Als beginnende band ga je daar spelen. De tweede show die we met System speelden was ook in de Whisky.

Is dat dan meer een club waar mensen sowieso naar toe gaan, om nieuwe bands te kijken zonder dat ze weten wat er speelt, of komen mensen juist voor specifieke bands?

Nou, beide. Er zit inderdaad een groot deel vast publiek. Maar als er bands op tour zijn dan komen de fans daarvan ook naar de Whisky. Ik vind het een te gekke club.

Hoe voelde het om weer op zo'n kleine zaal te spelen? Met System Of A Down ben je wel anders gewend inmiddels.

Dat heeft iets magisch. De energie die erbij vrijkomt voelt geweldig. Ik denk dat elke band zo'n kleine, intieme zaal geweldig vindt. Zelfs de Rolling Stones, die normaal in stadions honderdduizend mensen trekken, willen dolgraag in kleinere clubs spelen. Tenminste, dat denk ik wel. Op het podium voelt het veel hechter, en je staat veel dichter bij je fans. Zelfs als je in het publiek staat is het veel fijner om een band in een zaal te zien, zoals die hier beneden, dan in een stadion. Zelfs als je achteraan staat zie je nog meer dan dat je ergens op een tribune zit. Het is veel kleiner, en daardoor heb je nog meer het gevoel dat je bij de band staat, in plaats van dat je wat ventjes ver weg op een podium ziet lopen. Voor ons op het podium voelt het precies hetzelfde. Ik kijk echt uit naar onze tour met Scars, waarin we weer in clubs spelen. Hopelijk groeien we wel zodat we naar de iets grotere clubs kunnen, want je wilt wel progressie boeken met je band. Maar zelfs met System hebben we nog een clubtour gedaan, nadat we een stadiontour gedaan hadden. Gewoon omdat we daar zin in hadden. We wilden gewoon weer dicht bij onze fans zijn.

Dus niet alleen jij denkt er zo over, maar ook de rest van System?

Yep. Zoals ik al zei, ook de grootste bands willen dat heus wel weer eens doen. Alleen is het vaak niet meer mogelijk, vanwege veiligheidsredenen. Maar ik durf te wedden dat alle rockers dat weer willen. Mensen als Celine Dion misschien niet, maar ja, dat is weer een ander slag mens. Maar ik zelf hou wel van de vuiligheid die bij rock hoort.

Jullie hebben ondermeer voor Metallica geopend. Ik neem aan dat jullie dan niet meer dan een half uur spelen. Hoe gaat dat bij jullie headline shows?

In de Whisky speelden we ook ongeveer een half uur.

Maar dat was dan vast geen headline show van jullie.

We stonden zelfs niet op het programma. We hadden niet aangekondigd dat we zouden spelen. Toch hadden veel fans vernomen dat wij daar die avond zouden spelen, en was het uitverkocht. Maar onze naam stond niet op het bord boven de deur. Ons optreden op het Coachella festival in Californië zou eigenlijk onze eerste show worden, maar we wilden niet dat ons eerste optreden voor duizenden mensen was. Stel dat het fout zou gaan he... Daarom besloten we om daarvoor nog een optreden in de Whisky te geven, om te oefenen. En daarom hadden we dus niet gezegd dat we daar zouden optreden. Maar dat werd dus ons eerste officiële optreden. En het was nog beter dan op het Coachella festival.

Maar dat duurde dus ook maar een half uurtje?

Ja. We hebben niet zo heel veel materiaal he.

Daar doel ik op. Hoe gaan jullie een headline show doen met maar één album?

We spelen gewoon niet al te lang. Ik heb geen zin om System-nummers te spelen, dus spelen we ongeveer ons hele album. Maar als je teveel nummers speelt die men nog niet kent is het teveel voor het publiek. Dat kunnen ze niet goed absorberen. Daarom vond ik dat half uurtje dat we speelden genoeg. Als we meer zouden spelen zou men de nummers makkelijker vergeten. Als het album eenmaal uit is gaat het al beter, dan hebben ze de nummers waarschijnlijk wel al gehoord. In augustus en september gaan we op tour door Europa, dus dan is het album er al.

Tot slot wat iedereen ook nog wil weten: hoe zit het nou met System Of A Down?

Tot nader order staat die band in de wachtkamer. Momenteel zijn John en ik bezig met Scars On Broadway, Serj doet ook zijn eigen ding. Ooit wil ik nog wel eens optreden met System, maar dan moet iedereen er wel weer klaar voor zijn. Ik zeg niet dat ik nu gelijk weer een album met System wil maken, maar ik ben nog wel vrienden met de andere mannen. Ik heb alleen nu er geen behoefte aan om met System wat te doen. Wie weet, misschien over vijf of tien jaar, dat we dan weer wat gaan doen, maar nu heb ik er geen zin in. We zien wel wanneer we weer bij elkaar komen voor System. Ik wil dat nog wel hoor, maar eerst wil ik Scars op de kaart zetten.