Nou, we zijn zeker weten geen metal! (lacht)

Toch hoorde de band in de begindagen bij de New Wave Of British Heavy Metal-scene.

Dat klopt wel, maar het was eigenlijk gewoon toeval dat de band in die periode doorbrak. De roots van Def Leppard komen net zoveel uit de popmuziek als uit de rock. Ik heb de band nooit gezien als een heavy metal-band. Iron Maiden, dát is pas een metalband. Daar komt ook nog eens bij dat de band pas echt succes kreeg tijdens de hoogtijdagen van de glamrock.

Dat is dan toch ook een tijdsperiode waar Def Leppard toevallig in bleek te zitten?

In het geval van Def Leppard past het meer bij de band, omdat toen we opgroeiden wij ook luisterden naar Gary Glitter, David Bowie en The Sweet. Black Sabbath was in die tijd ook een rijzende ster en die zijn zeker weten heavy metal. Dat aspect werd pas later geïntegreerd in het geluid van Def Leppard. Als je gitaar speelt en je bent in een metalband, dan geeft dat het instrument meteen een meerwaarde in de zin van dat je flink mag soleren. Dat aspect uit de metal is zeker gebruikt voor een band als Def Leppard, want dat was zeker niet te halen uit de popmuziek.

Jij bent pas in 1993 in de band gekomen. Hiervoor kennen we je van Dio, een op en top heavy metal-artiest. Ook lees ik op jouw website dat je ook een voorliefde hebt voor de blues. Wat kun jij dan eigenlijk halen uit een poprockband als Def Leppard?

Wat de muziek allemaal gemeen heeft, is dat er gitaar gespeeld wordt. Mijn eerste idool was Marc Bolin. Dat was niet zozeer om zijn gitaarspel, maar puur om het feit dat hij een gitaar had en wat voor een effect dat heeft op de uitstraling van zo’n persoon. Toen was ik negen. Op mijn twaalfde was mijn eerste cd Live In Europe van Rory Gallagher. Hij is een bluesrock-gitarist en toen pas wilde ik ook echt gitaar leren spelen. Ik moest het uiteindelijk wel gaan leren als ik uiteindelijk ook een meerwaarde aan het instrument wil geven. Zo kwam ik uiteindelijk toch terecht bij het spelen van heavy metal. En ik begon het genre steeds meer te waarderen, vooral toen ik cd’s ging maken met Dio. Maar ik vind soulmuziek ook erg mooi, of popmuziek van Peter Gabriel, Kate Bush en zo. Muziek is voor mij als eten: ik ben dol op pizza, maar ik daarom beperk ik mij niet tot alleen pizza. Voor mij is er alleen goede muziek en slechte muziek, ongeacht het genre. Vroeger vond ik country en westernmuziek niet uitstaan. Als je vroeger in Ierland als band in een kroeg wilde spelen, kon dat alleen maar als je country en western speelde. Vandaar die afkeer, maar ook die muziek heb ik in de loop der tijd weten te waarderen.

Over heavy metal gesproken… ik vind de nieuwe cd Songs From The Sparkle Lounge best heavy klinken. De gitaren knallen lekker en het geluid is behoorlijk stevig.

Ik denk dat de reden daarvoor is dat het album minder gepolijst is dan ons voorgaande werk. Vroeger investeerde de band veel tijd in het opnameproces door telkens weer nieuwe lagen muziek in de nummers te brengen. Dat gaat dan vaak ten koste van de rauwheid. De laatste jaren zijn we meer in staat om het opnameproces wat sneller te laten verlopen en zorgen we ervoor dat de nummers niet meer volgepropt worden met gitaarlagen en zanglijnen. Nog een verschil dit keer is dat Phil Collen en ik de gitaarpartijen tegelijkertijd hebben opgenomen in plaats van de we die apart opnemen. We hebben zelfs de gitaarsolo’s tegelijkertijd opgenomen.

Dus als er solo’s uitgewisseld worden, dan werd dat vaak in één take gedaan?

Inderdaad, zoals bijvoorbeeld in Bad Actress. We hebben daar ongeveer zes takes voor gedaan. Dit maakt het allemaal wat spontaner en zorgde ook voor wat gezonde rivaliteit tussen Phil en mij. Ook de ritmegitaren hebben we samen opgenomen. Het is een subtiel verschil met de vroegere aanpak, maar ik denk echt dat zulke dingen juist het verschil maken. Tegenwoordig worden albums gemaakt terwijl je alles uitwerkt vanachter het computerscherm. Het wordt té perfect. Nu wil ik niet zeggen dat wij die moderne werkwijze in de toekomst niet gaan toepassen. Dit keer wilden we gewoon een album maken dat in de lijn lag van de cover-cd Yeah! van twee jaar geleden. Kortere songs, geen ballads en alles zo snel mogelijk op tape vastleggen.

Dat er niet zo lang in de studio werd geknutseld is dus het grote verschil in vergelijking met vroeger ?

Dat is zeker één verschil. De band kon het zich toen ook veroorloven om zoveel tijd te spenderen aan een album dat er soms wel drie á vier jaar tussen de releases zaten. Het publiek kocht de albums toch wel. Om dat men vandaag de dag bijna geen cd’s meer koopt, moeten we er opeens voor waken dat we niet in de vergetelheid raken. Daarom concentreren we ons nu veel meer op het live spelen. We spelen tegenwoordig nu voor meer mensen dan ooit in de Verenigde Staten.

Echt? Meer dan toen in de hoogtijdagen?

Ja, echt. We spelen daar toch wel elke avond voor ongeveer 50.000 mensen. Maar dat is omdat we er nu zeker één keer per jaar een tournee doen. Mensen hebben geen geld meer over voor het kopen van een album. Het is nu ook moeilijker om cd’s te maken. Het kost nog steeds veel geld, maar tegenwoordig worden er lang niet meer zoveel van verkocht. De muziekindustrie zoals we die kenden is nagenoeg dood. Vroeger toerden we om een album te promoten. Nu kunnen we albums blijven maken dankzij het toeren.

In de V.S. is de cd binnengekomen op nr 5 in de Billboard Top 200, wederom een hoge positie voor Def Leppard. Jullie moeten dan nog altijd wel tevreden zijn met cd-verkoop, toch?

Als je het in context brengt met de huidige stand van de muziekbusiness, dan kunnen we inderdaad tevreden zijn, ja.

Wordt het album ook nog via internet goed verkocht, denk je?

Jawel. Maar toch kopen onze hardcore-fans, de mensen van onze leeftijdsgroep, toch liever de echte cd bij de Walmart of Best Buy. Het valt wel op dat we de laatste jaren steeds jongere mensen zien bij onze concerten. We weten zeker dat die onze discografie hebben gedownload. Maar ons voordeel is dan weer dat ze op die manier zich wel aangetrokken voelen door de band. Dit zijn toch weer nieuwe fans die dezer dagen op andere manieren niet met de band in aanraking zouden komen.

Denk je dat nieuwe bands tegenwoordig nog wel de kans hebben om zo groot te worden als een band als Def Leppard gezien het feit dat er geen geld meer verdient kan worden aan het verkopen van albums?

Nou, het is niet zo moeilijk om beroemd te worden met één hitsong. Misschien volgt een tweede of derde, maar het is tegenwoordig bijna onmogelijk om een reeks albums uit brengen met telkens weer een stel hits zoals Def Leppard dat heeft kunnen doen. Wij kunnen 90 minuten spelen en het publiek kent elk nummer die we dan spelen. Overal in de wereld hebben we wel top 40-hits gehad met diverse nummers. Het lijkt me nu schier onmogelijk dat er een band is die nu populair is en over 20 jaar een legendarische status heeft bereikt door constant met hit-albums te komen. Dat is toch echt de schuld van de muziekindustrie en ik vind dat erg jammer.

Toen Pyromania uitkwam in 1983, was het mede een succes door de videoclips en het feit dat ze hielpen om MTV van de grond te krijgen. Voor de nieuwe cd hebben jullie wederom een video opgenomen voor Nine Lives. Maar denk dat het nog steeds zulke goede promotie is als vroeger?

Natuurlijk laat MTV het tegenwoordig niet meer zien. Maar wij hebben zeker wel ons geld terugverdient. Wij hebben het voor elkaar gekregen om de video te laten draaien tijdens de rust in de NBA bij elke basketbalwedstrijd en is hierdoor ook een paar keer voorbijgekomen op de nationale tv. Dus dat wat een massale promotie voor ons.

Dat men het wilde draaien, zal ook wel te maken hebben met het feit dat country-ster Tim McGraw, beroemd in eigen land, mee heeft gedaan aan het nummer.

Mjaa, ook wel, want nu konden we logischerwijs ook de aandacht trekken van de mensen die van country houden. Het nummer sprak aan bij twee verschillende soorten fans. Maar goed, je bent nu dus niet meer afhankelijk van één kanaal die je video kan laten zien. Het is nu zeker een interessante tijd waarbij je echt creatief moet gaan denken hoe wij onze muziek aan de man moeten brengen. We hoeven nu niet meer een half miljoen te besteden aan een video zodat die bekeken wordt door een groot publiek die naar MTV kijken. Nu kunnen we het wat zuiniger aan doen, en de video kan alsnog bekeken worden op duizenden kabel-tv zenders. Maar toch bereiken we hetzelfde aantal mensen hiermee.

Maar goed, jij bent uiteindelijk de gitarist in de band. Dus jij hoeft je verder niet druk te maken over zulke zaken, toch?

Nou… kijk, ik ben er natuurlijk niet de hele tijd mee bezig. Maar wij als band proberen ook zeker mee te denken aan hoe we het beste de promotie kunnen aanpakken. Als we denken dat we een goed idee hebben, gaan we dit zeker doorgeven aan onze managers.

Def Leppard is op het moment op tournee samen met Whitesnake. Jij hebt in het verleden nog in Whitesnake gezeten, ten tijde van het succes van het album 1987. Is het een weerzien van oude vrienden?

Ik heb geen emotionele band gehad met die band. Die periode betekent voor mij persoonlijk vrij weinig. Ik was maar een jaart of zo bij de band en heb verder geen songmateriaal geschreven met ze. Ik toerde voor een cd waar ik niet op gespeeld had. Toen we terugkwamen van toer, werd ik niet bij het schrijfproces van het volgende album betrokken. En vlak na die tournee werd ik alweer ontslagen. Daarom is Whitesnake voor mij de zoveelste band waar ik in die tijd in gespeeld heb.

Dus het maakt je niks uit dat je nu samen met die band toert?

Nee, maar als het nou met Dio was geweest, dan was het anders geweest. Ik heb veel nummers voor die band geschreven en daar heb ik wel een emotionele band mee. Die periode maakt wel degelijk uit voor mij.

Ik las laatst iets interessants in een interview met Adrian Vandenburg, jouw collega-gitarist toentertijd. Jouw vriendin vond dat je te weinig aandacht kreeg en wilde jou toendertijd meer in de spotlights.

Dat is echt dikke onzin. Van die line-up van Whitesnake was Adrian de eerste die was aangenomen als gitarist. David Coverdale had hem nog niet verteld dat er nog een andere gitaarspeler bij zou komen. Nu denk ik wel dat hij het feit respecteerde dat er een tweede gitarist zou zijn. Maar toch had hij het liefst mij niet als tweede gitarist, of iemand anders, in de band gewild. Ik weet niet waarom hij dan nu over mijn vriendin heeft, die inmiddels al 21 jaar mijn vrouw is. Zij heeft echt niks te maken gehad met die periode.

David scheen het Adrian een week of twee voor de grote tournee tussen neus en lippen verteld te hebben dat jij je ook bij de band zou voegen.

Ja, zo was het inderdaad gedaan. Ik begrijp hem dan ook volkomen hoe hij zich toen voelde. Maar het was niet mijn beslissing en ik heb hem dan in zekere zin ook niks aangedaan. En mijn vriendin, nu vrouw, dus ook niet, haha.

Adrian loopt hier vandaag wel rond, dus kunnen jullie fijn oude herinneringen ophalen. Dit is trouwens de tweede keer dat jullie op het Arrow Rock Festival staan. Heb je nog herinneringen aan het optreden in 2006?

Hmm, nou ja, eigenlijk hetzelfde als wat ik me van elk festival kan herinneren. Met festivals is het altijd zo dat je aankomen, je speelt je set en je bent er weer gauw vandoor… hit and run. Je krijgt niet echt de kans om het hele gebeuren in je op te nemen. Zo werden we deze ochtend om half acht wakker in Kopenhagen. We zijn hier pas een uur, gaan straks over een uur spelen en dan gaan we er alweer vandoor. Nu hoor ik dan Journey spelen op de achtergrond, maar helaas kan ik verder geen bands zien.

Dus je hebt geen idee hoe het weer was, of het publiek of iets dergelijks?

Nou, wat ik nog wel weet is dat we backstage in het cateringgedeelte naar het WK zaten te kijken toen Engeland aan het spelen was. En wat ik trouwens ook nog weet is dat Dio die dag ook op de bill stond. Het was erg raar om zijn band op de achtergrond te horen. Dat was vlak voordat wij op het podium op moesten. Zoals ik al eerder zei heb ik wel een emotionele band met die periode. Dus om iemand anders de nummers te horen die ik heb geschreven, was vreemd om te horen.

Op dit moment zit ik iets over de interviewtijd die mij is gegeven, dus besluit er een eind aan te breien. Vivian moet zich immers gaan voorbereiden op de show. Maar voordat ik hem laat gaan, stop ik hem nog Holy Diver onder zijn neus. Deze debuut-cd van Dio is namelijk zijn doorbraak als gitarist. Dit zorgt voor nog wat leuke anekdotes over die periode. Met een ietwat zuur gezicht bladert hij eerst nog wat door het boekje. Het gaat namelijk om de remaster die in 2005 opnieuw is uitgekomen.

Ah, daar krijg ik niet meer voor betaald.

Je hebt toch meegeschreven aan de cd, dus dan krijg je daar toch nog wel geld voor?

Nee, zo werkt dat niet, hehe (als boer met kiespijn)

Wat voor herinneringen komen er naar boven als je zo naar de foto’s van vroeger krijgt?

De muziek was uiteraard goed, maar de relatie met Ronnie James Dio was altijd moeilijk geweest. Het was net alsof je met je eigen vader in een band zit. Ik was nog erg jong, hij was ouder dan ik en we hadden gewoon niks met elkaar gemeen. Het was alleen de muziek en verder hadden we niks om over te praten.

Maar de muziek die jullie samen gemaakt hebben, is geweldig.

Oh zeker, de chemie tussen de bandleden was echt heel goed. Wij waren toen gewoon een goede band en het is jammer dat Ronnie de boel niet bij elkaar kon houden.