Het gaat prima met ons, we zijn momenteel bezig met enkele nieuwe projecten van Poema Arcanvs. De algemene reactie van de pers op Iconoclast is zeer goed te noemen, we hebben enkele positieve recensies gekregen, ondanks de vooroordelen tegen bands uit Zuid-Amerika. Een typische reactie is verassing, omdat mensen van een band uit Zuid-Amerika weinig anders verwachten dan slechte producties en vrij standaard brute death metal. Als gevolg daarvan begint elke recensie met een schijnbaar verplichte melding van ons land, en hoe vreemd het is dat een band als Poema Arcanvs daar z'n wortels heeft.

Kun je een beknopte biografie van elk lid van de band geven? Wat is bijvoorbeeld hun functie binnen de band, en wat voor muzikale invloeden brengen zij met zich mee naar Poema Arcanvs? (Misschien ook wat persoonlijke informatie?)

Luis Moya (drums): Een zeer begaafd muzikant. Hij luistert naar zo'n beetje alles waar geweldige drummers aan contribueren, derhalve zijn z'n invloeden vrij gevarieerd, wat reflecteert in z'n spel. Uiteraard is hij ook een metal liefhebber, voornamelijk klassieke metal (King Diamond, Mercyful Fate, Iron Maiden etc.). Naast drums speelt hij ook gitaar, bas en keyboards.

Michel Leroy (keys): Luistert naar een hoop obscure en bizarre muziek, zoals Magma, The Legendary Pink Dots, etc. Hij studeert filosofie, en is dus een echte boekenwurm. Hij houdt zich veel bezig met zelfkritiek. Hij is alles behalve pragmatisch. Zeer idealistisch, erg creatief, altijd op zoek naar vreemde en originele muziek. Een geweldig componist.

Claudio Botarro (bas): De punkrocker van de band. Zwaar beïnvloed door de instelling van Lemmy (Motörhead) en de speelstijl van Blacky (Voïvod). Tapt de hele tijd moppen, een waardige drink- en conversatiepartner. Een goede vriend, en een creatief bassist, voortdurend aan het experimenteren met nieuwe arrangementen. Het verstoorde bas geluid van Poema Arcanvus functioneert als het ware als tweede gitaar, dus de rol van basgitaar is niet beperkt tot de typische ritmische functie.

Igor Leiva (gitaar): Voïvod freak, probeert altijd de gemiddelde manier van gitaarspelen te vermijden, maar ook een liefhebber van monsterlijk zwaar riffen. Niet zo zeer een shred gitarist, maar des te meer een componist. Een dictator. Daarnaast verliefd op de muziek van Zbigniew Preisner.

Claudio Carrasco (zang): De grote baas. Een soort zanger-manager. Een grindcore fan, met een perverse voorliefde voor alles smerig en bizar, en het meest duistere gevoel voor humor.

Wat betekent "poema arcanus"? Is het misschien "arcane poetry"?

Precies!

Ik las ergens een recensie van "Arcane XIII", die jullie in het doom genre plaatste. Ondanks dat er zeker doom trekjes te vinden zijn op "Iconoclast", lijkt jullie muziek meer gemeen te hebben met het ietwat vage dark metal genre. Nu wil ik niet al te veel tijd besteden aan het classificeren van muziek, en ben ik me er van bewust dat jullie deze vraag waarschijnlijk voortdurend voor de kiezen krijgen (mijn excuses), ik wil toch graag weten waarmee jij zou antwoorden als iemand je vroeg wat voor soort metal Poema Arcanvs speelt?

Naar mijn idee is het duistere, melodieuze, zware, experimentele metal, met sterke, emotionele melodieën en een licht vlaagje 'progressiviteit', altijd op zoek naar de juiste balans tussen emotie en complexiteit. Muziek die weliswaar niet zo moeilijk is om te spelen, maar zeer moeilijk is om tot stand te brengen.

Jullie worden vast voortdurend met Moonspell vergeleken. Heb ik gelijk? Wat vind je daar nu van? Persoonlijk ben ik van mening dat er wel enkele oppervlakkige overeenkomsten zijn tussen jullie en Moonspell ten tijde van "Wolfheart" en "Irreligious", maar verder dan oppervlakkig gaat het niet...

Ja, de recensies die we hebben gehad bevatten allemaal de verplichte 'Moonspell verwijzing'. Ach, we zijn er inmiddels al aan gewend, en gelukkig heeft niemand ons een Moonspell-kloon of iets dergelijks genoemd. Zoals je al zei zijn de overeenkomsten oppervlakkig, aangezien onze muzikale queeste erg verschilt van die van Moonspell. Die band gaat meer richting gangbare rock, terwijl onze muziek langzamerhand complexer en vreemder wordt. Ik zeg niet dat wij een superieur muzikaal pad bewandelen, het is gewoon een kwestie van verschil. Onze nieuwe nummers geven nog meer blijk van dit verschil.

Iets wat me zeer bevalt aan Poema, is de rijke, volle sound. De zuivere, krachtige productie maakt een dikke muur van gitaarklanken mogelijk, evenals benevelende achtergrond-synths die de ruimte vullen waarin de plaat geluisterd wordt. Het is erg gemakkelijk om jezelf te verliezen in jullie muziek, wanneer je er door middel van een koptelefoon in het duister naar luistert. Hoe is die volle sound precies tot stand gekomen?

Bedankt voor het compliment! Elke band wil natuurlijk dat hun opnames zo goed mogelijk klinken. Onze stijl vereist zonder meer een grootse, sferische sound, waar we ook naar op zoek waren. Een massieve, zware sound die zuiver genoeg is om elk instrument een eerlijke plaats in het geheel te geven, en elk arrangement goed waarneembaar maakt. Waar we wel erg op letten tijdens de opnames, was dat we de boel niet wilden overproduceren, waarmee ik doel op arrangementen en klanken die we live niet kunnen reproduceren. De band bestaat uit vijf leden, en als je naar het album luistert hoor je ook echt vijf personen aan het werk. Als je goed oplet hoor je bijvoorbeeld dat als ik soleer, er geen tweede gitaar op de achtergrond aanwezig is, alleen drums, synth en bas. Overdubs hebben we alleen gebruikt om enkele geluiden wat aan te dikken. Als band voelen we ons meer thuis op het podium dan in de studio.

Volgens mij zijn jullie de eerste band uit Chili die ik leer kennen. Hoe zijn de omstandigheden voor een beginnende metal band in jullie land?

Ik denk dat als je met een band begint, je dezelfde obstakels op je pad treft die elke andere band heeft getroffen, in welk land dan ook: aan apparatuur moeten komen, locaties moeten vinden om te oefenen en spelen, dat soort zaken. De eerste problemen die aan ons land gebonden zijn maken pas hun opwachting als je een stap verder bent, als je al wat bereikt hebt, zoals het opnemen van een album. Er komt dan een moment waarop je klaar bent voor dingen als touren en op festivals spelen, wat Europese bands op reguliere basis doen, maar die voor een band in Chili erg moeilijk zijn om van de grond te krijgen. We hebben hier te maken met de grote Zuid-Amerikaanse afstanden, en een gebrek aan organisatie. Op dat punt begint het bezitten van een Chileens paspoort een probleem te vormen.

Ik heb ergens eens gelezen dat jullie wat problemen hebben gehad met het eerste label waar jullie bij tekenden, Enemy Records. Dit label zou de band hebben afgezet. Wat is er precies gebeurd, en wat waren de gevolgen voor de relatie met jullie tweede label Picoroco?

Die vent van Enemy Records was van plan om met z'n label nieuwe, nog onbekende bands te helpen. De eerste band die op het programma stond was Poema Arcanvs. Hij bood ons aan het eerste album te produceren, en scheen erg enthousiast. Wij waren daardoor vol vertrouwen wat betreft onze toekomst, en maakten grote plannen. We hadden de nummers klaar, dus we hoefden alleen nog maar te wachten op het bericht omtrent onze toegang tot de studio. Toen belde ineens die vent, om ons domweg te vertellen dat hij vanwege financiële redenen niet door kon gaan met het project. Dus waren we weer terug bij af, zonder geld en met een lading nummers die nodig opgenomen moesten worden. Natuurlijk was er een hoop verwachting van de lokale scene wat betreft ons album, dus we werden constant naar de release datum gevraagd. Picoroco had ons al eens eerder aangeboden het album te produceren, dus de keuze was eenvoudig. We waren natuurlijk supergemotiveerd om het album zo snel mogelijk op te nemen. Het was een soort 'do or die' situatie.

Na de release van jullie debuutalbum tekenden jullie bij het Noorse label Aftermath Music. Het feit dat ik nu aan "Iconoclast" kan komen, betekent dat de band z'n internationale positie hiermee flink heeft verbetert. Kun je nog wat andere verschillen tussen de twee labels aanwijzen, en zijn jullie volledig tevreden over het werk dat Aftermath voor jullie doet?

Het belangrijkste verschil is hoe serieus en professioneel Aftermath is vergeleken bij ons vorige label, ook al is het er een van relatief kleine omvang. Natuurlijk genieten we nu veel meer internationale promotie, waar we veel waarde aan hechten. Een enorme promotiecampagne is uiteraard iets wat helemaal te gek zou zijn, maar je moet je realiseren dat dit niet een groot label is dat tonnen geld te spenderen heeft. We zijn dus zeer tevreden over wat Aftermath voor ons doet, we weten dat ze hun best doen, evenals dat ze veel vertrouwen in ons hebben. Onze schamele bekendheid en het verre land waar we weg komen spelen kennelijk geen rol.

Is het je opgevallen dat mensen terughoudend zijn om Poema Arcanvs een kans te geven simpelweg omdat jullie uit Zuid-Amerika komen? Europese metal, ongeacht het label dat de muziek uitbrengt, lijkt veel sneller door het publiek opgepikt te worden dan de muziek van bands uit meer 'exotische' landen. Ik kan gelukkig zeggen dat dit niet voor mij geldt, er komt bijvoorbeeld zeer goed materiaal uit Brazilië.

Ja, dit is ons opgevallen. Het lijkt erop dat een beetje internationale naam maken voor ons drie keer zo moeilijk is dan voor een Europese band, of zelfs een band uit de VS. Het maakt niet uit hoe positief de recensies zijn. De reacties van de pers zijn heel erg goed, maar toch blijven we een onbekende band. Dit heeft zeker weten te maken met de vooroordelen die bestaan over Zuid-Amerikaanse bands, om precies te zijn: slecht geluid, gebrek aan originaliteit, slechte instrumentbeheersing, etc. Niettemin vormen wij nu een uitzondering op die 'regel', en we blijven ons best doen, omdat we een moeilijker pad bewandelen dan de rest.

Wat vind je van Mystifier en Sarcofago? Hebben deze bands daadwerkelijk de deur naar wereldwijd respect open gezet voor Zuid-Amerikaanse bands, of valt het in werkelijkheid tegen?

Hmmm... Misschien heeft Zuid-Amerika wel een goede reputatie voor z'n death metal, en misschien hebben de bands die jij noemt daar wel wat mee te maken, ik weet het eigenlijk niet. Ik ben niet zo'n liefhebber van dat soort bands. Onze muzikale benadering verschilt daar erg van, dus merken we de gevolgen van ontwikkelingen op dat gebied überhaupt niet. Of het in werkelijkheid tegenvalt? Misschien.

Ben je bekend met Hollandse bands? Indien niet, een aantal bands die je misschien aan zullen spreken zijn Officium Triste, God Dethroned, Unlord en The Gathering. We hebben hier nog veel meer leuke bands. Zijn er ook Chileense bands die jij mij aan kan raden, waarvan ik de platen op niet al te omslachtige wijze kan krijgen?

Natuurlijk ben ik bekend met een aantal Hollandse bands. Celestial Season's "Solar Lovers" heb ik bijvoorbeeld in mijn kleine cd collectie. Ik houd ook erg van The Gathering. "How to Measure a Planet?" (mijn favoriet) is een geweldig album, helemaal mijn smaak. Het mag dan geen metal zijn, het is erg interessante muziek. Gorefest was ook geweldig. Naar God Dethroned heb ik wel geluisterd, maar het is niet aan mij besteed. Ik bedoel, als ik naar death metal wil luisteren draai ik platen van Autopsy, de oude Entombed, etc. Ik ben gewoon geen liefhebber van het soort brute death metal dat tegenwoordig gespeeld wordt.
Uit Chili kan ik je zeker onze collega doomers Mar de Grises aanraden. Hun debuutalbum wordt binnenkort uitgebracht door Firebox Records uit Finland. Dat is de enige band die me zo snel te binnen schiet. Er zijn wel meer goede bands actief hier, zoals Norphelida, Zafira, Agonized en meer, maar zij brengen hun albums nog niet wereldwijd uit, dus het zou een hels karwei zijn voor jou om aan hun platen te komen.

Naar wat voor soort muziek luister je zelf? Met zo'n mengelmoes van stijlen in je band, moet je wel een vrij brede smaak hebben.

Mijn persoonlijke smaak varieert van Rush, King Crimson, oude U2 (!) en Zbigniew Preisner tot Napalm Death, Terrorizer, etc. Een echte godenband vind ik Voïvod. Ik houd van alle muziek die me interesseert, zowel metal als niet-metal. Toch is metal mijn grootste inspiratiebron, vandaar dat we er ook erg trots op zijn om een metalband genoemd te worden. De andere bandleden hebben vrij afwijkende smaken, zoals ik je al verteld heb, en ik denk dat deze combinatie van schijnbaar conflicterende invloeden erg bijdraagt aan het feit dat we moeilijk te categoriseren zijn.

Ik vraag altijd en immer iemand die ik interview naar de albums die hij de laatste tijd veel gedraaid heeft. Beschouw het maar als kruis-promotie van bands.

Zoals altijd kom ik weer met dezelfde bands aan... misschien word ik gewoon oud. Nou ja, mij cd-speler heeft de laatste tijd de volgende cd's veel gezien: Voïvod's laatste album, Nevermore - Dead Heart in a Dead World, In the Woods - Strange in Stereo, Memory Garden - Tides, Destruction - The Antichrist, Fields of the Nephilim - Elizium, en meer. Zoals je ziet, niets nieuws.

Hebben jullie veel live shows gespeeld? Hoe ziet een optreden van Poema Arcanvs eruit?

We spelen gemiddeld twee shows per maand, soms meer, soms minder. Omdat we al jaren met de band actief zijn, kan ik zeggen dat we al veel optredens verzorgd hebben. Onze podiumpresentatie beperkt zich tot de muziek en de bandleden die hun nekken vernietigen. Vrij simpel, maar erg krachtig en energiek, met wat subtiele momenten en dan ineens een grenzeloze explosie van verstoorde gitaren, verstoorde bas en bonkende drumpartijen. We zijn dol op zulke contrasten. Grappig is dat vaak voorkomt dat mensen die de band volgen en vaak de optredens bezoeken ons niet eens kunnen herkennen, omdat ze op het podium alleen maar een gigantische hoop haar zien bewegen, en daarom nooit onze gezichten zien. Ik las eens ergens, naar aanleiding van een van onze shows, iets als "Poema Arcanvs is een band die doom metal met de kracht van een death metal band speelt". Dat was een zeer tof compliment.

Hebben jullie op de korte termijn nog plannen met Poema Arcanvs? Zijn jullie bijvoorbeeld al begonnen met het schrijven van nieuwe nummers?

Ja, we hebben al acht nummers klaar: "Dreamsectary", "Default Song", "Circo" (Spaans voor 'circus'), "Cold Beasts", "The Wall and the Skin", "Promised Light", "Absynthe" en "Beyond the Glass" zijn de prikkelende titels. We hebben ook nog een aantal nummers die zich nog in de sketch status bevinden. Uiteraard zijn we van plan een geschikt aantal nummers af te maken, alvorens ze vast te leggen op ons nieuwe album. Daarnaast hebben we serieuze plannen om begin 2004 in Europa te gaan spelen. Op het moment zijn we bezig wat contacten te leggen en dat soort zaken. We zijn zeer overtuigd van ons kunnen op het podium, en ik denk dat heel wat mensen positief verast zullen zijn als ze ons live hebben gezien. We zien dit als een erg belangrijke stap richting meer ruimte en bekendheid in de internationale scene, het is alsof we moeten bewijzen dat deze band uit de verste uithoek van de wereld echt bestaat!

Laten we het hier maar bij houden. Ik wens Poema Arcanvs veel succes, en ik zie het nieuwe album graag komen. Greetz & Hails, Chileense meesters!

Bedankt voor je interesse en steun! Wij wensen jou veel succes met al jouw projecten, en hopen je snel bij een van onze optredens te zien.