Yep, zou toch moeten hé. Het loopt wel vlot. Dit is de eerste plaat van Southern Voodoo en ook ons label is vrij nieuw dus komt het vooral aan op profileren, maar ik heb dus de indruk dat dit lekker loopt. De media-aandacht die we krijgen gaat van positief tot bijna euforisch tot ‘pas maar op van dit arrogante zootje ongeregeld’. We zijn blijkbaar een reputatie aan het opbouwen die ons een eindje voorafgaat. Mij niet gelaten, het bespaart ons een hoop onzin. Maar eerlijk is eerlijk: we hadden wel op wat aandacht gehoopt, maar het loopt veel beter dan verwacht. We schrikken er zelf een beetje van.
Laten we even de geschiedenis van de band overlopen. De beginperiode van de groep verliep zeer chaotisch. Wat ging er eigenlijk allemaal mis?
Hoe bedoel je, ‘de beginperiode’? Het gaat nog steeds regelmatig goed mis hoor. We slagen er niet in om de boel enigszins gestructureerd te houden. Het enige waar we wel in slagen is om op een podium te verschijnen en er daar een heel stevige lap op te geven. Da’s ook het verschil met vroeger. De discussies zijn gebleven, het personeelsverloop, … alleen zijn concerten heilig. Hout vasthouden, maar we hebben nog nooit een concert afgezegd al stond ik al met de meest uiteenlopende bezettingen op het podium. Al de rest verloopt..euh…nogal organisch als ik het enigszins eufemistisch mag uitdrukken. Stef (drums) is nu samen met mij zowat de vaste kern van de groep en we kwamen er onlangs op uit dat we op een dubbele snelheid leven en dat veel muzikanten het daar blijkbaar moeilijk mee hebben. Soit, het is dan maar zo, maar we hebben geen zin meer om daar veel tijd mee te verliezen zoals in de beginperiode dan wel weer het geval was.
Hoe hebben jullie als prille band een optreden in het voorprogramma van Masters Of Reality kunnen versieren?
Te stom om waar te zijn eigenlijk. Paul Brusseel, onze toenmalige drummer was met hen op tournee als roadie en belde ons dat Chris Goss onze demo wel leuk vond en dat we konden met de Masters optreden in Gent. Goss belden toen zelf naar de organisatie dat hij nog een extra voorprogramma meebracht, pretty cool vond ik. Nu moet je weten dat we toen nog niet hadden opgetreden, nauwelijks nummers hadden én dat onze drummer de weken daarvoor op tournee was zodat we niet konden repeteren. Maar we hadden allang ja gezegd voor we ons daar zorgen konden over maken. Het was wel te gek want we ontmoetten daar niet alleen Goss maar ook Josh Homme en Nick Oliveri. Met Goss hebben we achteraf nog gebabbeld over een samenwerking met hem als producer maar uiteraard hebben we dat nooit verder opgevolgd. Typisch ons.
Jullie zijn geen trio meer en maken gebruik van een extra gitarist. Waarom deze keuze?
Gevoelig punt hé… Ik ben eigenlijk zwaar fan van zo’n trio formule. Nu, ja, maar er zit ook een geschiedenis achter. Toen we begonnen waren we met vier maar na een tijdje verdween die gitarist na een korte maar hevige ruzie uit de groep en vonden we niemand ter vervanging. We zijn toen maar met drie doorgegaan en dat was wel ok tot we de plaat gingen opnemen. Ik arrangeerde toen de gitaarpartijen en kwam uit op een meer gelaagd geluid. Met als resultaat dat we de plaat niet live konden spelen zonder een extra gitarist. Er doen trouwens ook wel wat gastmuzikanten mee op de plaat, ook al omdat ik zelf een luizige sologitarist ben. Grappig genoeg kwam ik op dat ogenblik die eerste gitarist weer tegen en nog geen week later zat hij opnieuw bij de groep en gingen we met vieren live spelen. Maar ondertussen zijn we weer een hoofdstuk verder en is die gitarist –en da’s nieuw- net weer uit de groep verdwenen. De komende concerten doen we echter niet met drie maar wel met een invaller.
Het demomateriaal dat jullie voor ‘The Love Militia’ maakten, is mij onbekend. Is dit de moeite om te achterhalen of moeten we ons allemaal maar concentreren op deze plaat?
Hou het maar op de plaat. We hebben drie demo’s gemaakt, maar enkel de laatste was de moeite waard. Met de eerste twee is zelfs niks gebeurd, ik vermoed dat niemand die ooit gehoord heeft. Al die personeelswisselingen hebben ons nooit echt vertraagd, wel het vinden van wat we eigenlijk wilden. We zijn eigenlijk begonnen als garagerockband met wat glamrockinvloeden maar pas tegen die derde demo hadden we min of meer gevonden waar we heen wilden. Het kwam erop neer de essentie te bewaren en al de rest overboord te gooien. We hebben een heel afgelijnde songpolitiek, het is snel duidelijk of een nummer al dan niet binnen het Voodoo frame past. Indien wel: onmiddellijk afwerken en voor de leeuwen gooien. Indien niet: next.
Waarom kiest een Vlaamse band voor de bandnaam Southern Voodoo?
Wel, een bandnaam kiezen vind ik altijd één van de leukste dingen. Ik zou tientallen bands willen beginnen gewoon om er een passende naam voor te vinden. Southern Voodoo was eerst een voorlopige naam maar na een tijdje kleefde die naam echt aan ons. Hij heeft iets mystieks, iets gevaarlijks, iets sexy en en iets betoverend. Ik wil je ook een andere uitleg geven hoor. Ik ben altijd al fan geweest van die seventies bandnamen zoals Uriah Heep, Lynyrd Skynyrd, Deep Purple, Def Leppard, …noem maar op en in dat rijtje vond ik Southern Voodoo niet misstaan. Zei hij onbescheiden, haha.
Er zijn subtiele gastbijdragen te horen van onder andere Fifty Foot Combo’s Sandra. Is dat een idee van de platenfirma?
Nope, dat was onze eigen speeltuin. We vonden het superspannend om een hoop gasten uit te nodigen – die dan op een enkeling na ook nog wilden meedoen – en die met hun bagage onze muziek te laten ‘verruimen’. We zijn in ieder geval heel tevreden met het resultaat maar dat zeg iedereen wel van zichzelf veronderstel ik? Sandra was te gek, die kwam de opnameruimte binnen met een oeroud Hammond orgel en een Leslie versterker die nauwelijks door de deur kon. Ze is een paar uur in de weer geweest om dat ding aan de praat te krijgen, gaf er een paar rake klappen op en hup, eens de combinatie werkte, stonden in nog geen half uurtje haar partijen erop. En wij er maar naar kijken. Coole dame, met haar wil ik nog wel werken.
Jullie namen ook een videoclip op voor ‘Honey Smile’. Deze oogt erg lowbudget maar is zeker het kijken waard. Zal deze clip te zien zijn op de Nederlandse/Belgische MTV/TMF of het Vlaamse Jim TV?
Op Jim TV zijn we te zien, op TMF weet ik eigenlijk niet. Bij JIM TV zijn we er zelfs in geslaagd hun chartlijst van Belgische bands binnen te duikelen en stijgen we al drie weken na elkaar in een lijst waar zowat uitsluitend popbands op staan. Dit allemaal dankzij de steun van een massa mensen. Coole ervaring, we zijn bijna een hitband in Vlaanderen, hahahahaha Mochten we er ondertussen uitgeflikkerd raken: je kunt de clip integraal op onze website bekijken.
Op wat voor manier komen jullie teksten tot stand?
Bloed, zweet en tranen. Ongeveer een half uur voor ik ze in de studio inzing zijn ze klaar en live slaag ik er enkel in om de refreintjes zo ongeveer te onthouden. Maar ik vind ze wel heel belangrijk. Klinkt dit nu volslagen ongerijmd? Hmm… Ik begin er altijd veel te laat aan maar ik steek er best wel wat tijd in. Meestal heb ik in een vroeg stadium al een titel en die laat ik dan een tijdje bezinken. Ik heb trouwens een lijstje met coole songtitels dat ik nog niet opgebruikt heb…hèhè. Een goeie songtitel is de helft van het werk vind ik. De rest is sfeer, geen bijzaak, maar sfeer. En de thema’s? Eros en Thanatos. Seks en dood, seks en geweld, seks tout court en voor de rest: pure verdwazing.
Wat is je mening over het onlangs op hetzelfde label verschenen album van het min of meer vergelijkbare Cowboys & Aliens?
Vergelijkbaar? Vind je? Leuk plaatje, coole kerels, stevige live-band. Ik ken ze al een hele tijd en heb ze een hele evolutie weten doormaken. We spelen regelmatig samen maar muzikaal zijn we geen Siamese tweeling. Wij doen ons ding, zij het hunne. We zijn wel hun bassist Kris heel dankbaar omdat hij ons een jaartje uit de nood heeft geholpen, een pak nieuwe nummers mee vorm gaf en ook de plaat ingespeeld heeft. Allee, het ganse productieproces in feite.
Er zijn al zoveel bands in de wereld. Wat voegen jullie toe aan alles wat al gemaakt is?
Hell, wij zijn de schatbewaarders van de rock’n’roll. We knallen dertig jaar rockgeschiedenis op een hoop en persen die uit tot een handvol Voodoo songs. We plunderen niet alleen onze platenkast maar ook die van jou. We vragen ons geen moment, geen seconde af of we origineel zijn maar we gaan wel voor de rauwe emotie. De perfecte wereld bestaat niet en wij zijn de hogepriesters van de imperfectie. Geen gordijntjes om zaken te verdoezelen voor ons. Als je mij het morgen nog eens vraagt antwoord ik je wel iets anders hoor maar vandaag klinkt dit wel ok.
Is er een verschil tussen Nederland en België qua publiek, beleving en de behandeling van zaalorganisators/programmeurs?
We zijn nu pas recent begonnen met Nederlandse concerten en tot dusver bevalt het me heel erg. Qua publiek merk ik niet echt veel verschillen behalve dat we bij jullie wat vaker ‘wablief?’ moeten zeggen en omgekeerd. Op gebied van organisatie en infrastructuur zijn er wel nogal wat verschillen. Ik denk dat het organisatorisch in Nederland allemaal beter onderbouwd is. Laatst kregen we zelfs fruit backstage. Fruit! Daar heeft een Belgische organisator die bands van ons niveau boekt nog nooit van gehoord. Een tekenend voorbeeld is dat we er in Vlaanderen na die paar jaar er nog steeds niet in slagen een boeker/manager op niveau te vinden die met ons wil of kan werken. Onze plaat was nauwelijks uit en we hadden al een aantal contacten in Nederland. We hebben dus nu een boeker voor Nederland maar niet voor ons thuisland België. Zegt toch iets hé?
Som eens wat muzikale invloeden op. Ik wil geen bandnamen horen maar namen van muzikanten.
Ik kan enkel voor mezelf spreken maar hier een lijstje: Malcolm Young voor z’n oerkracht, Stiv Bators voor de rauwe energie, Cheetah Chrome voor de eenvoud, Michael Monroe voor de glitter, Lemmy omdat hij Lemmy is, Fast Eddie omdat hij de ‘king’ is, Nicky Royale voor z’n veelzijdigheid, Paul Stanley voor de songs, de jonge Bruce Springsteen voor het totaalpakket, Ted Nugent voor z’n gebrek aan schaamte, Steve Jones voor z’n branie, Steve Harris voor zijn arrangementen, Keith Richards voor z’n uitspattingen, Phil Lynott voor de songs, Keith Moon voor zijn agressie, …en zo ga ik nog wel twee uur verder hoor.
Jullie website is Engelstalig en lijkt volledig gericht op het buitenland. Hebben jullie internationale ambities?
Pure luiheid man, puur luiheid. 80% van ons publiek komt uit tot dusver uit België en Nederland maar je weet maar nooit. Mochten we in 2009 internationaal iets voorstellen hebben we alvast een Engelstalige website. En een website in twee talen? Vermoeiend. Hmm, nu ik er over nadenk, misschien kunnen we die toch maar beter naar het Chinees vertalen… Maar we hebben uiteraard internationale ambities. We moeten wel, we’re on a mission and we have got to make you rock! Hell yeah!
