Weet je, woorden zijn niet zo belangrijk voor mij, sfeer wel. Of toch niet in die zin dat ik allerlei verhaaltjes in mijn teksten kwijt wil. Versta me niet verkeerd, ik steek er een hoop tijd in en ik op de meeste teksten ben ik nogal trots maar teksten schrijven is voor mij een associatiespelletje. Ik hou een boekje bij waarin ik continue leuke ideeën songtitels verzamel. Aan de hand van die titels begin ik dan te ping pongen met stukjes tekst totdat er iets overblijft dat lekker bekt of waar toch op z'n minst een paar zinnetjes inzitten die je fantasie aan het werk kunnen zetten. Ik heb geen boodschap aan 90% van de teksten die ik hoor van andere bands. Geen fantasie, geen moeite, geen trots en vaak zo overgepend uit een rijmwoordenboekje. Maar dan kom ik uit bij die 10% en die maakt het dan de moeite. Soit, ik ben al blij als ik de mijne onthou dus ik kan maar beter m'n bek houden. Ik ben zowat de ganse Love Militia tour rondgetrokken terwijl ik meer dan de helft van m'n teksten niet kon onthouden. Brabbelengels. En al die keren dat we met Britse of Amerikaanse bands speelden vroeg er niet één wat ik daar aan het uitkramen was. So far for the importance of lyrics. Of ze gaan er van uit dat ze me sowieso toch niet verstaan. Rocket To Hell dus en ik zit er bovenop.
Colourblind
Als je een CD maakt heb je altijd je eigen favorieten en de nummers waarvan je denkt dat zij de plaat gaan trekken. Dat heb je op iedere plaat of CD, die nummers die zo'n beetje de baas zijn van je plaat. Daarom niet de beste nummers maar wel de luidst om aandacht schreeuwende ettertjes. Maar tot nog toe zaten we er zelf altijd naast. Too Close To The Moon van The Love Militia is uitgegroeid tot ons bekendste nummer maar zelf hadden we dat in het begin helemaal niet door. Op dezelfde CD dacht ik dat Truckstop Princess de enige mogelijke single was. Het werd uiteindelijk Honey Smile en dat bracht ons in de top 10 van de Belgische videocharts. Truckstop spelen we al niet meer live... Colourblind is ook zo'n nummer. Ik heb de meeste nummers op een paar weken geschreven en voor mij zijn het allemaal m'n wild grommende bastaardjes die ik op de wereld loslaat. De trekkers vond ik nummers als Devil's Drive of Rocket To Hell. Nu blijkt dat vooral Colourblind te zijn die zo'n instant plakker is. Leuk maar wij weten er zelf duidelijk geen bal van.
White Trash Mayhem Party
Op deze CD hebben we minder dan op de vorige met gastmuzikanten gewerkt. Toen waren we nog een trio en aangezien ik niet echt een genie ben als het aankomt op vettig solowerk was dat toen wel een cool alternatief om de songs wat extra in te kleuren. Net na de release van onze vorige CD verdween onze toenmalige bassist al bijna onmiddellijk dus toen we op zoek gingen naar een vervanger beslisten Stef en ik maar meteen om er ook een extra gitarist bij te zoeken. Dat was altijd al de bedoeling geweest maar we vonden nooit iemand waarmee het 100% klikte. Na die eerste CD werden we op slag een pak populairder en was het ook makkelijker om muzikanten te vinden. Whatever, maar er zijn toen een aantal vaste en tijdelijke muzikanten de revue gepasseerd tot we Jeem en Pieter konden lijmen met wat vage beloftes over de hopen geneugtes die bij het Voodoo membership hoorden. Sindsdien hebben we nog steeds diezelfde bezetting en namen we daar ook deze CD mee op. We hadden minder behoefte aan gastmuzikanten maar we hadden wel ongelooflijk zijn in wat coole vrouwelijke backing vocals. En hey, wat wil het toeval? Tijdens een concert vorige zomer kwam er plots een coole chick op het podium wat meeshaken. Wij zijn altijd te vinden voor dergelijke verassingen en achteraf bleek het Cindy Barg te zijn, een in België niet onbekende zangeres met Amerikaanse roots. Twee maand en een hoop pinten later stond ze bij ons in de studio om een aantal songs in zingen. Zij van: "Wat wil je dat ik doe?" en wij iets als "doe maar wat.". O.a. deze White Trash Mayhem Party is het resultaat en verdoemme man, ik krijg er nog kippenvel van. Luister vooral naar die "shoot, shoot" op het einde. Klasse toch?
Tattoo Lover
Boogie baby! Boogie! Had ik ZZ Top als 's vermeld, nee? Wel, naast zo'n 325 andere bands zijn we ook nogal wild van de vintage ZZ Top of de boogie van bands als Foghat. Tattoo Lover is daar een klein broertje van en muzikaal een ode aan de bikerrock uit die periode. Tekstueel ben ik er nog niet helemaal uit waar het nu net over gaat. Maakt niet uit.
Go Go Racing
Southern Voodoo wil eigenlijk niks liever zijn dan de combinatie tussen een rock'n'roll revue en een freakshow. Een half of volledig circus. Wist je dat ZZ Top in de jaren '70 rondreisde met een heuse dierenshow op het podium? Zoveel poen hebben we nog niet maar naargelang we er zelf zin in hebben of de omstandigheden en agenda's het toelaten doen we wel een poging. Zo hebben we Sandra, een go-go danseres die ons allemaal onder tafel drinkt en die meer tattoo's heeft dan wij allemaal samen. We hebben een tijdje een backing zangeres meegenomen maar dat was tijdelijk. We hebben een vuurspuwer, er is pyro, blablalba. Maar zoals ik al zei: niet altijd. Het is leuk om af te wisselen, zo blijft het spannend en blijven we zelf ook op scherp staan. Zo stonden we onlangs enkel met z'n vieren voor W.A.S.P. op het Hof Ter Lo Podium terwijl we nauwelijks een goeie week ervoor met volle bezetting in een kleine club stonden. En allebei even vettig. We hebben rock'n'roll, een vleugje sex, vuur, hopen legale en illegale stuff en het enige dat we nu nog mankeren om in Hollywood aan de slag te kunnen is wat bloed en wat extra geweld. We bedenken nog wel iets. Het leuke van Voodoo is dat we een 'gang on the road' zijn. We zijn met een gans ploegje dat er telkens weer voor zorgt dat alles beukt zoals het hoort. We hebben een fantastische crew die het ganse circus aan het rollen houdt en die onze chaos een beetje onder controle houdt. Kicken man!
Devil's Drive
Titelsong en ook de oudste song op de CD. Ik schreef het zo'n vijf jaar terug voor een fuzzrock hobbybandje waar ik toen mee bezig was: The Psychedelic Love Kreators. Jeem, onze bassist, zat daar toen ook in samen met Peter Debosschere, nu drummer bij An Pierlé. Ik doe dat wel vaker, nummers heen en weer schuiven tussen al de projectjes waar ik zowat continue mee bezig ben. De meeste van die projecten komen nooit op een podium terecht maar vaak zitten daar wel songs tussen die de moete waard zijn. Zo was Honey Smile, de single van onze vorige CD, een nummer dat ik in mekaar flanste voor een glamrockprojectje met Peter en Kris van Cowboys & Aliens. Verder dan een viertal repetities zijn we nooit geraakt maar het was wel fun. Omgekeerd valt het ook voor: voor de nieuwe Voodoo CD heb ik ongeveer 24 nummers geschreven maar een aantal daarvan pasten niet onmiddellijk bij Voodoo. Ik heb dan maar een projectje opgezet waar ik die snellere, meer punky songs in kwijt kon. Het noemt MotorCity Angels maar vermoedelijk ben ik tegen de zomer alweer met iets anders bezig. En waar Devil's Drive nu over gaat? Waanzin, zelfdestructie. Een orgie van sex en geweld op de rand van de afgrond.
(Such A) Random Night
Zoals je misschien wel weet waren we vorig jaar één van de geselecteerden voor de toch wel prestigieuze Europese Bilbo Rock competitie in Bilbao, Spanje. We zaten daar in de categorie "Rock" geparkeerd en we kregen een deftig budget van de Baskische gemeenschap om daar naartoe te trekken. We hebben even overwogen, zoals ons ook was aangeraden door andere bands, om een busje te huren, heen en terug te rijden en een beetje zuinig leven zodat we nog een zakcentje konden overhouden. Wat hebben we gedaan, planningsgenieën die we zijn? We zijn met ongeveer negen man op het vliegtuig gestapt, hebben daar voor vier dagen een hotel geboekt en zijn daar vier dagen/nachten totaal uit de bol gegaan. In die mate dat er zelfs een lokaal artikel is verschenen over de 'varkens' van Southern Voodoo. Tja... Het einde van het verhaal was dat we veel mensen hebben leren kennen maar dat we geen euro over hadden. Dit nummer gaat daarover.
Maintain The Species
We hebben meer nummers opgenomen dan er uiteindelijk op de CD belandt zijn maar dat was een bewuste keuze, we wilden wat armslag behouden en achteraf bekijken welke songs het beste een geheel vormen. Na de opnames kreeg ik plots het vervelende gevoel dat we een paar snellere songs ontbraken. De anderen bleken dat ook te vinden en we spraken toen meteen af dat we twee dagen later nog twee extra songs zouden opnemen. Die dagen ertussen heb ik gebruikt om een viertal nieuwe songs te schrijven. Twee dagen later kwam de groep dan bij mij, we maakten een keuze uit die nummers, repeteerden ze één keer en namen meteen de basistracks op. Ik haat traagheid, het moet vooruit gaan voor mij. Ik wordt kregelig als dingen aanslepen. Waarom iets morgen doen als het ook nu kan? Dan kan je die tijd morgen gebruiken voor nog een andere ervaring. De andere song die we toen nog bij opnames was Satan Is A Woman.
Space Cowboy
Mijn en Pieter's favoriet. Een song die niet overdruipt van originaliteit maar waarin ik trachtte te vatten wat ik zo fantastisch vind aan die seventies classic rockbands en ik ben heel trots op het resultaat. Het soort muziek dat wij spelen lijkt vrij simpel omdat we er geen technische showcase van maken maar dat wil niet zeggen dat er geen lagen zijn. Iedere band die een nummer van AC/DC wil coveren op de manier waarop zij de song schreven zal je vertellen dat het verdomd lastig is. Je kan vrij snel de basis onder de knie krijgen maar de afwerking is meestal een ander verhaal. De kunst is doseren, de goeie riff of noot op de goeie plaats. Less is more. Een song dichtplaveien kan iedereen kind, de truuk zit 'm erin om je lagen zo te leggen dat je als luisteraar na een paar keer luisteren nog verrast kan worden. Bedrieglijke eenvoud, yep. Ik weet niet meer wie het zei maar soms is die ene noot die je niet speelt belangrijker dan de dertig die je er wel wil tussenwringen. Ik heb absoluut geen probleem met gulzigheid maar wat songschrijven betreft associeer ik dat eerder met al die mietjes die muziekspelen verwarren met dé juiste looks, dé juiste versterker, dé juiste whatever... Wat maakt mij het uit, zolang ze me maar niet voor de voeten lopen.
Foto door Gino Van Lancker
Little Drama Queen
Ik heb de CD zelf opgenomen in mijn homestudio maar voor de mix wisten we Chips Kiesbye te strikken. Ik ben gek van de producties die hij voor The Hellacopters deed en na veel rondzoeken kreeg ik z'n mailadres. Z'n antwoord was simpel: stuur me wat van jullie muziek op. Hup, de post op en vrij snel kreeg ik een enthousiaste reactie van hem. We kwamen snel tot een financiële overeenkomst en het ongelooflijke toeval wou dat hij net tijd vrij had tussen een productie voor Captain Murphy en de nieuwe Hellacopters. Even later stond ik dus met Stef in Goteborg in de Music-A-Matic studio van Henryk Lipp. Die kerel werkte met D.A.D. en Union Carbide Producions en deed samen met Chips de mix van onze opnames. De max was dat we samen met Chips, die in Stockholm woont, gewoon in de studio bleven overnachten. Een matras op de grond en je moet weten dat die studio volgestouwd is met vintage materiaal. We lagen daar 's nachts tussen oude Marshalls en nog oudere Hammonds. Pretty cool stuff. Chips is een te gekke kerel en uiteraard heb ik 'm hopen verhalen losgepeuterd over de bands waarmee hij werkte. Hij was ook de kerel die nu en dan vroeg "Can I skip this?" als hij vond dat iets weinig terzake deed in een nummer. Behalve dan bij dit nummer. Wij vroegen ons af of we die waanzinnige gitaaroutro op het einde niet beter wat konden inkorten maar daar vond hij nu net dat we die integraal moesten behouden. Als hij ons maar kon tegenwerken waarschijnlijk :-) En of we tevreden zijn van zijn en Henryk's werk? Hell yeah, meer zelfs: ik ben vereerd dat ik met die kerels kunnen werken heb. Weer een ervaring rijker in m'n leven.
Satan Is A Woman
Uiteraard, maar dat wist je toch? Hier splijt Mozes de zee. Believers en non-believers. Menen ze het? Is het een grap? Een bende posers? Een troep losgeslagen rockers? Hey, wij gaan hiermee niet helpen, make up your on mind.
Hammer Down
Don't bring your hammer down on me baby! Over onze al dan niet vermeende arrogantie, over een reputatie die een eigen leven is gaan leiden, over onze plaats in de hedendaagse muzieksien, ... Over de "you love 'm or you hate 'm" attitude die er blijkbaar rond ons ontstaan is, ook in de media. We hebben een grote bek dus vangen we ook veel wind maar dat wil niet zeggen dat kritiek ons niet raakt. Wat zijn we waard? Geen idee. Ik weet alleen dat we ons 101% geven en dat we bij ons publiek evenveel energie willen losmaken. It's only rock'n'roll but I like it....
Hidden track
Nog een best grappig verhaal hierbij. Dit is eigenlijk de outro van een nummer. De song zelf hebben we weggegooid en zelfs niet opgenomen maar de outro vonden we wel cool en hebben we op band gegooid. De gevoelige kant van Southern Voodoo zeg je? Nou, niet overdrijven hé. We spelen dit bijvoorbeeld ook niet live.
