Nadat we donderdag al getrakteerd zijn op een zeer bijzondere performance van Waste Of Space Orchestra, wordt het programma op de traditionele ‘afterburner’ in de grote zaal op zondag afgetrapt met het tweede speciale optreden in opdracht van Roadburn. Ditmaal presenteren leden uit de IJslandse blackmetalgroepen Misþyrming, Naðra, Svartidauði en Wormlust gezamenlijk een volledig nieuw muzikaal project onder de naam Vánagandr: Sól Án Varma (wat zoveel betekent als ‘zon zonder straling’). Nu moet ik eerlijk bekennen dat ik in eerste instantie ietwat sceptisch was. De laatste jaren hebben we immers een beetje een overdosis gekregen aan IJslandse black metal. Bovendien bleek de vorige ‘unieke’ performance van deze scene, het in 2016 ten gehore gebrachte Ulfsmessa, nogal wisselvallig. Sól Án Varma werkt echter een stuk beter, zelfs midden op de dag in de grootste zaal. De performance bestaat uit een tiental nummers die samen een conceptueel geheel vormen en voor de eerste keer live vertolkt worden. De combinatie van black, doom, psychedelica en ambient werkt uitstekend, zeker in combinatie met de fraaie video-installatie. De aankleding van de bandleden (eerst allemaal in zwart, op het eind van het optreden allemaal in het wit) zorgt voor het visuele aspect. Bijzonder! (Rik)
Ook op zondag is de belangstelling voor Bell Witch groot. Zo groot zelfs, dat de hele Veemarkstraat in beslag wordt genomen door een rij waar nauwelijks beweging in lijkt te zitten. Ondergetekende weet zich pas halverwege de show nar binnen te wurmen. Vandaag staat men als volledige band op het podium en wordt in de set de rest van de discografie aangekaart. Bell Witch klinkt onverminderd zwaar, maar overtuigt minder dan een dag eerder. Met name de stem van frontman Dylan Desmond heeft duidelijk onder de lange tournee te lijden gehad. Hij klinkt wat dun en bij vlagen zelfs vals. Desondanks,is Bell Witch een van de winnaars van Roadburn 2018, met name vanwege het indrukwekkende optreden op zaterdag en ook omdat men de aandacht voor de aanwezige funeraldoomcollega’s Worship en Hell vergroot lijkt te hebben. (Wessel)
De Belgische blackmetalband Wiegedood maakt al jaren furore met een ijzersterke en beenharde vorm van superintense black metal, maar live komt het niet altijd even goed over. Ik herinner me een optreden op Diabolica Sonis dat volledig in de soep liep door het schandalig slechte geluid. Op Roadburn heeft de band de zaken gelukkig beter voor elkaar. De sound is kristalhelder, loodzwaar en keihard, waardoor de magistrale, vaak lange blackmetaltracks waanzinnig uit de speakers knallen. Het contrast tussen zeer ingetogen (een enkele akoestische aanslag) en krankzinnig intens (furieus drumwerk en woeste, haast manische riffs) kan niet groter zijn. Het materiaal van het nieuwe album De Doden Hebben Het Goed III past perfect tussen oudere tracks als Ontzieling en Onder Gaan. Wiegedood geeft menigeen een enorme trap in het kruis en grijpt iedereen die na drie dagen Roadburn ingedut is genadeloos bij de strot. Wat een fantastische performance! (Rik)
Harsh Toke speelde eerder al een set en mag net als Petyr nog een extra optreden geven in de Ladybird Skatehal. Voor wie het nog niet wist: één deurtje verder dan de Hall of Fame. De psychedelica van de Amerikanen matcht prima met het heerlijke weer. Sterker nog, het is in de skatehal nóg warmer dan buiten. Ook de setting is perfect: terwijl de band speelt, wordt er volop om het publiek heen geskateboard. Organisator Walter Hoeijmakers staat met een vette grijns toe te kijken. Een geslaagd voorbeeld van een verrassingsoptreden op een te gekke locatie. (Nicole)
BIG|BRAVE heeft inmiddels al twee albums onderdak gevonden bij Southern Lord Records. Met zo’n legendarisch platenlabel achter de band zijn de verwachtingen hooggespannen. Het Patronaat is dan ook afgeladen vol. En toegegeven, op plaat klinkt Ardor, de meest recente full-length van het drietal uit Montreal, zeker verdienstelijk. Een etherische mengeling van ambient, post-rock en sludge – noem het ‘dreamsludge’ – met een hoog old school Nadja-gehalte, vol stampende, monotone ritmes, vergezeld van de eigenzinnige zang van Robin Wattie. Die zang is op plaat al een kwestie van ‘love it or hate it’, maar live weet de beste dame helemaal geen toonhoogte te houden. Haar kattengejank begint al snel op de zenuwen te werken, waardoor het moeilijk is om in de juiste ‘flow’ te komen. Snel door richting de Green Room, waar Alda speelt! (Rik)
De laatste jaren heeft Roadburn rijkelijk geput uit de ‘cascadian’ blackmetalscene van de Verenigde Staten. Natuurlijk springt het optreden van legendes Wolves In The Throne Room het meest in het oog, maar daarnaast hebben ook kleinere, soortgelijke bands (Ash Borer, Vanum, Sun Worship) een kans gekregen. Ook dit jaar is deze scene vertegenwoordigd, met name natuurlijk vanwege het dubbele optreden van Panopticon. In het kielzog daarvan staat er echter nog een interessante band op het programma. Alda maakt fraaie, atmosferische black metal met veel ruimte voor akoestisch gitaarwerk en folkinvloeden. Inderdaad: in het verlengde van groepen als Wolves In The Throne Room, Agalloch en Addaura, maar soms zelfs met een vleugje romantiek à la Dornenreich. De bandleden zijn duidelijk enthousiast over het feit dat ze voor het eerst in Europa kunnen spelen. De lange, contemplatieve nummers wisselen melancholische folk-invloeden af met vurige, uitgesponnen blackmetalpassages. De drummer springt het meest in het oog: hij verzorgt tegelijkertijd de screams. Muzikaal gezien klinkt Alda lekker, maar het is wel een tikje minder dan bovengenoemde bands. (Rik)
Het Canadese postrockensembe Godspeed You! Black Emperor stal gisteren al de show met een ronduit geniaal optreden. Vandaag mag het negenkoppige gezelschap dat nog eens overdoen. En uiteraard slaagt de band daar met vlag en wimpel in. De nadruk ligt iets meer op ouder werk, hoewel er deels ook wat overlap in de videobeelden zit. Ook nu bouwt het gezelschap zijn composities weer op een ronduit briljante manier op, van zeer minimalistisch en ingetogen tot een allesverzengende orkaan van geluid – een meervoudige exclamatie van instrumenten in pure extase. Wanneer de haast ondraaglijke melancholie van de sample van het nummer Sleep (“they don’t sleep anymore on the beach”) wordt inzet, zorgt dat voor kippenvel en tranen in de ogen. De leden van Godspeed You! Black Emperor bespelen de emoties van het publiek met evenveel finesse als ze hun instrumenten bespelen. Pure grootsheid! (Rik)
Ik ben de tel kwijtgeraakt hoe vaak de psychedelische rockgroep Joy de afgelopen jaren op Roadburn heeft gestaan. Hoe lekker, speels en frivool de muziek ook klinkt, ik ben er tot nu toe ook keer op keer in geslaagd de band te missen. Dat is het nadeel van een overvol programma met een overdaad aan keuzemogelijkheden. Daarom sla ik het laatste gedeelte van Godspeed You! Black Emperor over (met pijn in mijn hart, weliswaar) om me toch richting het Cul De Sac te begeven. Ruimschoots op tijd natuurlijk, anders is er geen doorkomen aan. De band staat ditmaal op de planken met Dr. Space, die we kennen van Øresund Space Collective, en daar zijn veel mensen op afgekomen. Het Cul De Sac puilt alweer uit en de temperatuur stijgt al ruimschoots voor aanvangstijd naar ongekende hoogten. Als het optreden begint, zijn die ongemakken echter al snel vergeten. De erg fijne psychedelische, ‘bluesy’ hardrock van Joy heeft een lekkere ‘laidback’ sfeer. Er wordt flink op los geïmproviseerd, waarbij de – nou ja - ‘spacy’ klanken van Dr. Space een fraaie, hallucinerende lading toevoegen aan de psychedelische rock. Op het eind komt er ook nog wat materiaal van Joy voorbij. Iedereen blij! (Rik)
In een matig gevulde grote zaal mag de Chinese atmosferische blackmetalformatie Zuriaake het festival afsluiten. Gehuld in traditionele kledij heeft de groep nog het meest weg van een verzameling vogelverschrikkers, maar de muziek is verre van een farce. De zeer sfeervolle, depressieve black metal heeft de nodige folkinvloeden en laat een fascinerende kijk op het genre horen. Invloeden van Agalloch, Alcest en Drudkh zijn hoorbaar, maar toch geven de heren er een verfrissende eigen draai aan. Het podium is echter te groot en de zaal te leeg, waardoor de introspectieve sfeer niet helemaal uit de verf komt. (Rik)
Waar eerder al Perturbator en Carpenter Brut met hun synthwave op het festival speelden, is het nu aan hun duistere broertje GoST om de allerlaatste show in de Green Room te verzorgen. Er is weinig bekend over deze Franse producer en hij treedt dan ook met een leren jasje en masker op. Opeens zijn mijn benen en voeten niet meer moe, want met die aanstekelijk beats moet er gewoon gedanst worden. En ik ben niet de enige die er zo over denkt, want de voorste helft van de zaal gaat helemaal los. Er wordt zelfs een moshpit gebouwd. Hoe GoST zelf het beleefd heeft, weten we niet dankzij zijn masker. Maar voor mij - en vele anderen - is het een heerlijke en originele afsluiter van een fantastisch festival. (Nicole)
Met dank aan Jostijn Ligtvoet, Paul Verhagen en Niels Vinck voor hun aanvullende foto's!
Meer foto's:Iron Chin
Hell
Zonal
Hail Spirit Noir
