Afgaande op het debuut Power From Hell is dat niet zo gek. De plaat die dit jaar exact dertig jaar geleden verscheen, is een charmante doch rommelige aangelegenheid. Duidelijk te horen is dat Onslaught nog volop in transitie verkeert. Voor deze schijf behoorde de band immers tot het legioen van hoopvolle punkbands. Zonder bijster veel succes overigens. Wanneer Venom doorbreekt, blijkt dat het eerste houvast voor de mannen uit Zuid-Engeland. Samen met minstens zo extreme groepjes als Destruction, Sodom en Bathory. Power From Hell is daar het bewijs van.
Het album biedt een dikke veertig minuten rauwe en spontane energie. Minstens zo energiek als de klassieke opvolger The Force. Al scoort het debuut minder punten op het gebied van speltechniek, variatie en productie. De songs zijn weliswaar oké, maar bevatten slechts flarden van de latere kwaliteiten. Ja, ze zijn razendsnel en tot de nok gevuld met smerige punky riffs en furieuze soli, maar op de langere termijn niet zo boeiend. Naar huidige maatstaven klinkt Power From Hell bovendien behoorlijk gedateerd. Dat maakt de plaat echter niet slecht. Het rommelige en ietwat eenvormige karakter van de muziek is gek genoeg ook een onderdeel van de kracht. Alsof Onslaught heel duidelijk wil zeggen: 'Dit is het, red je ermee'.
Anderzijds is het gebrek aan melodieën en riffs die echt blijven hangen ook het grootste manco van het album. De plaat is zodoende echt een kind van zijn tijd. Ongetwijfeld indrukwekkend in 1985, maar in de jaren daarna door talloze bands voorbijgestreefd, inclusief door Onslaught zelf. Deze schijf verdient het predicaat klassieker dan ook niet, wat mij betreft. Zo nu en dan is dit soort simpele, satanische thrash best lekker. Dat dan weer wel.
Tracklist:
1. Damnation
2. Onslaught (Power From Hell)
3. Thermonuclear Devastation
4. Skullcrusher I
5. Lord Of Evil
6. Death Metal
7. Angels Of Death
8. The Devil's Legion
9. Steel Meets Steel
10. Skullcrusher II
11. Witch Hunt
12. Mighty Empress
.jpg){kind=small}
.jpg){kind=small}
.jpg){kind=small}
