Na twee erg goede albums is het Lord Volture dan eindelijk gelukt om die platendeal binnen te slepen die ze wat mij betreft al vanaf het debuutalbum verdienen. Niet dat het de band in de tussentijd slecht afgegaan is, want een flink aantal optredens in onder andere Duitsland, Engeland, Denemarken en Polen mag toch zeker een prestatie op zich genoemd worden. Misschien dat men met het derde album Will To Power en de steun van Mausoleum Records dan eindelijk mag genieten van een echte Europese doorbraak?

Opener Where The Enemy Sleep betrekt me in ieder geval al meteen goed bij de muziek en mag met recht qua kwaliteit en thematiek vergeleken worden met de betere Iron Maiden-openers als Aces High en Where Eagles Dare. Vlijmscherpe solo's, snerpende uithalen en een stoere tekst die het meezingen allemaal erg makkelijk maakt, zorgen voor een erg sterk nummer. Het lijkt weer zo ver te zijn: Lord Volture bedient de oldschool metalliefhebbers op de wenken met een heldere productie, machtige zanglijnen en een focus op goed meeheadbangbare gitaarriffs en solo's die ervoor zorgen dat de luistereraars de luchtgitaar tevoorschijn willen halen. Bandleider David Marcelis blijft daarnaast per album groeien als frontman en zet ook hier weer een flink aantal krachtige uithalen neer die om van te smullen zijn.

Het is echter niet alles goud wat er blinkt. In vergelijking met Beast Of Thunder en vooral Never Cry Wolf heb ik het idee dat de focus veel meer ligt op traditionele Europese heavy metal zoals Judas Priest, Saxon en Accept het ook ten gehore brengen, in plaats van de wat snellere US power metal. Op zich is dit geen probleem, maar het zorgt er wel voor dat nummers als The Pugilist en Will To Power bij mij toch een stuk minder spannend en spontaan overkomen dan een nummer als Into The Lair Of A Lion van Never Cry Wolf dat deed. De speed/thrash-invloeden komen in een nummer als Omertà nog wel terug, maar zijn toch in iets mindere mate aanwezig dan voorheen het geval was. Dat maakt het album niet slechter, maar het zorgt er wat mij betreft wel voor dat de cd in het midden iets aan kracht verliest.

Vanaf Omertà is mijn aandacht er echter weer volledig bij. Helemaal als de band met de afsluiter Line 'em Up! weer een weergaloze track neerzet, kan ik toch niet anders dan concluderen dat Will To Power wederom een prima aanvulling is op de Lord Volture-discografie. Dat het album allemaal iets gepolijster klinkt dan de voorgangers, is iets waar ik in eerste instantie licht teleurgesteld over was, maar de keuze is op zich logisch als we de 'hitpotentie' van dit album bekijken. Lord Volture levert met dit album gewoon een prima visitekaartje af waar men vooral in Europa goed van zal smullen.

Tracklist:
1. Where The Enemy Sleep
2. Taklamakan
3. The Pugilist
4. Will To Power
5. My Sworn Enemy
6.The Great Blinding
7. Omertà
8. Badajoz (1812)
9. Line 'em Up!