De vijfkoppige formatie Avery Plains uit Groningen bracht onlangs zijn debuutplaat in eigen beheer uit. De muziek op het titelloze album is het beste te omschrijven als een mengeling van indie- en noiserock, met daarin een breed scala aan verschillende invloeden, zoals wave, psychedelica en jazz. Maar niet alleen met invloeden strooit men rijkelijk, ook zijn er talloze instrumenten te horen en zorgen maar liefst drie gitaristen voor een sound waar elke gitaarliefhebber zijn vingers bij aflikt. Onder leiding van zanger Jurgen Veenstra presenteren de Noorderlingen met hun zelfgeproduceerde debuut een heerlijke roadtrip-plaat, waarbij de vraag niet is of de band door een label opgepikt gaat worden, maar waarom dat niet allang gebeurd is?
Zo draait deze cd al een tijdje zijn rondjes onderweg naar mijn werk en brengt mij moeiteloos en genotvol van A naar B. De basis ligt bij vlug gitaarwerk, dat zoals gezegd door maar liefst drie gitaristen wordt ingespeeld. Het spel verschilt van hard, scheurend en ruig tot ritmisch, melodisch en meeslepend psychedelisch. Voor wie goed luistert, is er daarbij ook altijd wel ergens een verdwaalde gitaarriff terug te horen, die nog niet eerder opgevallen was. Naast het gitaargeweld worden de nummers sfeervol versterkt door warme keyboardklanken en andere instrumenten zoals een trombone of een Hammond-orgel.
Kenmerkend voor Avery Plains is de ruwe en doorleefde bluesstem van Jurgen Veenstra. Zonder dat het hem ook maar enige moeite of inspanning lijkt te kosten, zingt hij vol bezieling en overtuiging. Het is aangenaam om naar hem te luisteren en zo ook naar de teksten. Wel heb ik het idee dat er vocaal meer uit te halen valt als de intensiteit vaker wordt verhoogd, want zo nu en dan blijft de zang net iets te vlak en op de achtergrond hangen. De momenten waarop meer van leer getrokken wordt (zoals onder andere in A Word Is Not A Word, met fabuleus refrein) zijn dan ook welkom en verfrissend.
Uiteindelijk kun je als band nog zo goed je instrumenten beheersen, maar wanneer die potentie niet om omgezet wordt in goede songs, heb je daar weinig aan. Gelukkig is dat bij de Groningers nergens het geval en levert de band tien knappe songs, waar de een niet voor de ander onder doet. Zo opent Smells Like Trombone getogen en laat horen waar de formatie precies voor staat, terwijl opvolger Walking By Lost Ways een dromerige doch stevige rocker is met een haast psychedelisch solo (inclusief een snufje Jimi Hendrix). Ook het mooie In Pieces You'll Be Free is het het vermelden waard. Met een rustiek tempo, melancholische gitaarriffs en een hoofdrol voor de trombone, is het nummer ideaal voor een relaxte zondagochtend. Afsluiter A Cold Smell Calls is een bijzonder jazz-achtig verhaal dat alle elementen van Avery Plains in een blender gooit en samensmelt tot een van de hoogtepunten van het album.
Het enige en echte minpunt op deze eerste full-length is de plotselinge en hysterische overgang halverwege het zweverige en meevoerende Nothing Short Of Scandal. Doe dat gerust nooit meer! Maar afgezien daarvan zeg ik, ga vooral zo door. De groep levert met zijn debuut een kwalitatief en zeer goed product af, waarbij door de sublieme productie, prima songwriting en uitstekende musici nergens valt af te lezen dat het hier om een eigen geproduceerd brouwwerkje gaat. Avery Plains laat momenteel alleen nog de grond in Groningen schokken, maar het kan niet lang meer duren voordat deze beving landelijk gevoeld gaat worden.
Tracklist:
1. Smells Like Trombone
2. Walking By Lost Ways
3. Nothing Short Of Scandal
4. I Will Cross This Road Again
5. Sirens Whine
6. The Gloomy Ones
7. A Word Is Not A Word
8. In Pieces You'll Be Free
9. Lost My Sight To A Spider
10. A Cold Smell Calls
