Op 1 januari 1980 verscheen Permanent Waves, het zevende album van Rush. Een van de platen die tijdens de meest succesvolle periode van deze legendarische rockband gemaakt werd. Dankzij de hits The Spirit Of Radio en Freewill, die vijfendertig jaar na dato nog altijd veel airplay krijgen, werd deze langspeler in de Verenigde Staten met platina onderscheiden. Meer dan een miljoen exemplaren gingen daar over de toonbank. Ook in de rest van de wereld genieten bassist/zanger Geddy Lee, drummer Neil Peart en gitarist Alex Lifeson grote bekendheid.

Het succes van Permanent Waves is mede te danken aan een keerpunt in de songwriting van het drietal. De voorgaande jaren produceerden de heren vooral progressieve rockalbums met complexe songstructuren, veel ritmeveranderingen en lange composities. Dit tegen de wens van de platenmaatschappij, die graag toegankelijkere tracks wilde horen. In eerste instantie (eind jaren zeventig) gaf de band daar geen gehoor aan, maar met de eerste plaat in de jaren tachtig veranderde dit, naar eigen zeggen doordat het schrijven en opnemen van de complexe songs veel stress opleverde.

The Spirit Of Radio markeert deze nieuwe richting. Het is een veel compactere en commercieel verantwoorde song, die afstand neemt van de lange, uitdagende tracks zoals 2112 en Cygnus X-1 Book II: Hemispheres. Deze opener werd meteen een hit, terwijl ironisch genoeg juist hierin de commercialisering van de muziek bekritiseerd werd. Niet alleen in de songwriting is een duidelijke verandering waarneembaar, ook in de zang en teksten verlegt men accenten. De zang is relaxter en melodieuzer en de teksten krijgen een sociale, emotionele en maatschappelijke inhoud.

All this machinery
Making modern music
Can still be open-hearted
Not so coldly charted
It's really just a question
Of your honesty

uit The Spirit Of Radio, tekst door Neil Peart.

Wat de hits interessant maakt, zijn naast het tijdloze karakter en de catchy tunes, met name de extra’s als de reggae-invloeden (The Spirit Of Radio) en ritmeveranderingen (Freewill). De b-kant van de lp is wat minder sterk. Entre Nous bevat relatief minder interessante ideeën. De ballad Different Strings, die doorgaans het meeste kritiek te verduren kreeg, kan me toch bekoren, mede vanwege de relaxte vibe. Wel had ik het mooier gevonden als de solo wat langer had geduurd. De (tevens te snelle) fade-out komt te vroeg, erg jammer!

Naast de drie hits en een ballad, zijn er een paar langere tracks: het atmosferische Jacob’s Ladder en Natural Science. Ze bevatten meer ritmetwists dan de overige tracks en doen meer aan de oude Rush denken. De progressieve ideeën zijn dus niet helemaal verdwenen. In eerstgenoemde is het gebruik van keyboards verder toegenomen in vergelijking met eerdere releases. Ondanks dat het toetsenwerk niet het sterkste element van de muziek van de rockers is, die afgelopen jaar het veertigjarig jubileum van het debuut vierden, past het goed in de totaalsound.

Opvolger Moving Pictures mag dan de meest succesvolle release van Rush zijn, Permanent Waves is een zeer aangename voorganger, die een heerlijk seventies-geluid heeft en toch de verandering inluidt naar een commerciëlere sound. Een toegankelijk album met nog altijd voldoende progressieve ideeën waardoor het na vele luisterbeurten nog altijd interessant blijft om de plaat af en toe eens op te zetten.

Tracklist:
1. The Spirit Of Radio
2. Freewill
3. Jacob’s Ladder
4. Entre Nous
5. Different Strings
6. Natural Science

Score: 85 / 100

Reviewer: Jeffrey
Toegevoegd: 1 januari 2015

[ Terug naar de Album Reviews ]

Goed album. De hoes sprak me als tiener toen erg aan. En ze zijn nu nog steeds erg succesvol. Meer dan 35 jaar aan de top en nog steeds volle grote zalen en goede succesvolle albums. Hulde voor hun

nog nooit iets gehoord van Rush.
welke cds moet ik aanschaffen?

dank je wel voor deze nieuwe bespreking, geweldig.

Cd's van Rush die je zeker moet gaan beluisteren: Signals, Hemispheres, 2112, Clockwork Angels en natuurlijk Moving Pictures, maar er zijn vele anderen die ook mooi zijn.

vergeet rush, fly by night en caress of steel niet, shrik niet van de zang op de vroege rush platen die went vanzelf na een paar keer luisteren

ok, hartstikke bedankt Progressieve Jeff en appie.

gr. metal Han.

Graag gedaan Han. Je hebt dus nogal wat platen te beluisteren. Het is zoals appie al zegt: je moet even wennen aan de stem van Geddy Lee op de platen uit de jaren zeventig. Er zijn veel fans die juist deze periode van de band het sterkst vinden. Niet alleen vanwege de zang, maar ook vanwege de songwriting (complexere tracks) en het seventiesgeluid.

DE Rush platen die je moet horen zijn hierboven al genoemd. Ook de liveplaten zijn het aanhoren meer dan waard. De waarschuwing voor de zang in de beginjaren is terecht. Een Engels blad kwalificeerde het eens als Donald Duck in helium. De spijker op zijn kop.

hoi metal fans ik vind het geweldig als ik reacties krijg, ik zal zeker deze cds gaan beluisteren.

gr. metal Han.

Hoi Han (en anderen),

En voor mij geldt dat ik het leuk vind dat er mensen inhoudelijk op reviews reageren :) Dus ga daar vooral mee door ;-)

Heerlijke band. recent nog live gezien in amsterdam, heel goed concert. na al die jaren still going strong! Ik mis nog Counterparts met het heerlijke nummer Nobody's hero bv.

De voorganger van deze plaat "Hemispheres" had ik helemaal grijs gedraaid. Rush was op dat moment mijn favoriete band. Dat drie mannen zulke mooie muziek konden maken. Het was even schrikken toen ik deze plaat aanschafte, het viel mij op dat twee bandleden hun haar hadden gekortwiekt en er meer als popsterren uitzagen dan rockgoden. Ook de muziek was toegankelijker geworden. Ik moest wennen aan die nieuwe stijl en dat heeft een aantal jaren geduurd. Nu terugkijkend is het gewoon 1 van de beste platen die ze gemaakt hebben. Niet voor niets staat Spirit of radio op vele Classic Rock verzamelaars. Dit nummer moet eigenlijk ook in de Radio 2 top 2000.

Ik had inderdaad Rush ook wel verwacht in de top 2000. Ze verdienen het in ieder geval dus hopelijk gaat het volgend jaar gebeuren.

Wat mij betreft is Moving Pictures het beste Rush-album ooit. Daarop doet Rush waar het sterk in was: complexe songstructuren met geweldig muzikaal vakmanschap brengen; ook live!
Overigens was er een jaar later nóg een knieval naar de commercie met Fly By Night, een nummer dat destijds zelfs op single verscheen.
Maar Rush is nooit een single-band geweest, al zorgden FBN en Spirit of Radio voor veel airplay destijds in Amerika.
Na Hemispheres ging het naar mijn gevoel bergafwaarts.

Ik schaam mij diep; op Signals na heb ik Rush behoorlijk genegeerd tot nu toe. Er is zo veel te luisteren dat ik er nooit echt de tijd voor heb genomen. Dat moesten we dit jaar maar eens gaan veranderen: Meepy gaat archeologisch...

Hé, je moet natuurlijk:

- A Farewell to Kings en Hemispheres aanschaffen. Twee toppers