Om eerlijk te zijn moest ik er even aan wennen toen Sanctuary weer bij elkaar was. In mijn optiek was deze band gewoon een voorloper van Nevermore. Mede door de overlap van bandleden. Natuurlijk zat er verschil in de muziek van de groepen, maar wie de platen van beide bands achter elkaar draait, hoort een gestage groei in spel en songwriting. Al is dat natuurlijk weer onderhevig aan smaak, want er zijn genoeg mensen die Sanctuary fantastisch vinden en Nevermore totaal niet. Of andersom.
Persoonlijk kan ik ze allebei prima waarderen. Zowel de traditionelere metal van de eerstgeborene als de groovy en emotioneel geladen krachtpatserij van Nevermore gaat er goed in. Alleen The Obsidian Conspiracy vind ik nog altijd een lichte teleurstelling. Aardige cd hoor, maar op de lange termijn toch niet zo interessant. En hoewel The Year The Sun Died vers van de pers is, heb ik het idee dat het met deze plaat anders gaat lopen.
Sanctuary klinkt namelijk buitengewoon fris op deze derde schijf. Het is een songgericht album vol sterke liedjes. Eigenlijk meer vergelijkbaar met de soloplaat Praises To The War Machine van zanger Warrel Dane dan met Nevermore. Bovendien heeft Sanctuary geen Jeff Loomis in de gelederen, dus dat is al een enorm verschil. Niet dat Lenny Rutledge en Brad Hull zwakke gitaristen zijn, zeker niet. Maar ze spelen wel minder stuiterend en gelaagd. Toch komen ze voor de dag met krachtige riffs en een aantal geslaagde solo's. Zo vormen de mannen een prima tandem in sterke nummers als Arise And Purify en het catchy Frozen.
Ook Warrel Dane zet zijn beste beentje voort. De man gaat zowaar weer een paar keer lekker de hoogte in. Vooral in Let The Serpent Follow Me geeft dat een erg gaaf, bijna Savatage-achtig effect. Maar ook in het mistroostige I Am Low, dat zo op Danes solo-album had kunnen staan en het naargeestige The Dying Age zet de Amerikaan een uitstekende prestatie neer. Hij voelt zich hoorbaar beter op z'n plek dan tijdens The Obsidian Conspiracy waarop hij zich meermaals leek in te houden. Al hoef je hier geen ijzingwekkende gillen zoals op Refuge Denied te verwachten.
Valt er dan niets op of aan te merken? Wel ja, ik schreef al dat het songmateriaal vrij toegankelijk is. Dat vind ik persoonlijk een plus- en een minpunt. De kracht van Sanctuary lag toch ook bij de technische versieringen. Hoewel de liedjes best inventief in elkaar steken, hoor je dat hier toch wat minder. Maar dat kan ook met de leeftijd en ervaring van de muzikanten te maken hebben. De mannen hoeven zich muzikaal niet meer te bewijzen en richten zich terecht op het neerzetten van een goede song.
Daar is de band met vlag en wimpel voor geslaagd. Tel daarbij op dat de teksten prettig melancholisch zijn en dat het artwork er ook netjes uitziet. De productie is prima, al had het van mij best wat minder gepolijst gemogen. Maar zo te horen was het de heren vooral te doen om een zo mooi mogelijke plaat af te leveren. Dat is deze ervaren muzikanten zeker gelukt. Ben benieuwd welke groep de volgende keer met een plaat gaat komen.
Tracklist:
1. Arise And Purify
2. Let The Serpent Follow Me
3. Exitium (Anthem Of The Living)
4. Question Existence Fading
5. I Am Low
6. Frozen
7. One Final Day (Sworn To Believe)
8. The World Is Wired
9. The Dying Age
10. Ad Vitam Aeternam
11. The Year The Sun Died
