Je hebt heruitgaven en heruitgaven. Het ene platenlabel gooit maandelijks liefdeloos verscheidene oude albums opnieuw de markt op, zonder verbeteringen in het geluid of beschrijvende tekstjes van bandleden. Andere maatschappijen maken er meer werk van. Meestal een remaster, extra songs en gloednieuw artwork. Heel soms krijgen de liefhebbers stokoud materiaal in een nieuwe mix voor de kiezen. Zoals de fans van Sanctuary.
Inception bevat beide demo's van de band rond superzanger Warrel Dane. De vocalist uit Seattle timmert al weer een paar jaar aan de weg met zijn oude band. Niets mis mee wat mij betreft, want The Year The Sun Died was en is een uitstekend album dat stukken geïnspireerder klinkt dan de laatste cd van Nevermore bijvoorbeeld. Reden genoeg om een duik in het archief te nemen. Band en label leveren overduidelijk geen half werk. Inception is eigenlijk bijna een volmaakte heruitgave. Alleen het artwork van Ed Repka al. Een prachtig eerbetoon aan de prachtige hoes die hij in 1988 voor debuutplaat Refuge Denied fabriceerde.
Dan het belangrijkste. Hoe klinken oude demo's ruim dertig jaar na dato? Verrassend goed eigenlijk. Chris Harris is erin geslaagd om deze bejaarde opnames naar een hedendaags niveau te tillen. Gitaren en zang klinken in veel opzichten heerlijk jaren tachtig en de vertrouwde, ietwat blikkerige galm is min of meer intact gehouden. Tot zover de positieve input van Harris. Elke keer als ik deze plaat draai, stoor ik me namelijk een beetje aan de drums. Ik weet dat ze tegenwoordig veel kunnen in de studio, maar hier is meer aan de hand. Of het slagwerk opnieuw is ingespeeld, weet ik niet, maar het lijkt er verdomd veel op. En anders heeft de producent domweg te veel lol gehad met zijn ProTools-setje. Het wilde karakter en de ietwat ongenuanceerde energie zijn namelijk volledig om zeep geholpen. Luisteraars krijgen nu eenzelfde drumgeluid als op al die andere albums van tegenwoordig. Luid, digitaal en verstoken van enige dynamiek of variatie. Snaredrums en toms klinken namelijk niet elke slag hetzelfde. Beluister voor de grap de oude opnames maar eens op YouTube. Een wereld van verschil.
Ondanks de onnatuurlijke klank van de drums blijft er gelukkig wel genoeg te genieten. De zang van Dane is bijvoorbeeld fenomenaal. In tegenstelling tot bij zijn latere broodheer gaat de hier piepjonge vocalist ongegeneerd de hoogte in. Zijn vibrato moet je liggen, maar daar hebben we bij King Diamond ook nooit echt moeilijk over gedaan. Het meeste heb ik echter genoten van de tijdloze composities. Battle Angels blijft in deze embryonale vorm kaarsrecht overeind als één van de ultieme metalsongs. Leukste zijn Dream Of The Incubus en I Am Insane. Tracks die het debuutalbum destijds niet haalden. Op geen enkele manier minder dan de bekende nummers op dit album.
De conclusie is simpel. Als fan van Sanctuary, Nevermore, Serpent's Knight en de soloplaat van Warrel Dane kun je eenvoudigweg niet om Inception heen. Dit is Sanctuary in de meest spontane en rauwe oervorm. Perfect is het plaatje helaas niet, vanwege de rare keuze om de drumpartijen digitaal dicht te smeren en bij te werken, maar het songmateriaal heeft daar uiteindelijk niet echt onder te lijden. Ik raad de fans overigens van harte aan om de lp aan te schaffen. Daar krijg je de cd namelijk bij. Deze hoezen horen nou eenmaal prominent en groot in je mancave aanwezig te zijn.
Tracklist:
1. Dream Of The Incubus
2. Die For My Sins
3. Soldiers Of Steel
4. Death Rider / Third War
5. White Rabbit
6. Ascension To Destiny
7. Battle Angels
8. I Am Insane
9. Veil Of Disguise
