Het hoogtepunt van Foundations Of Burden is het derde nummer, Watcher In The Dark. De Amerikaanse doomband Pallbearer laten hier horen waar ze het beste in zijn: trage, neerslachtige ritmes met een bijna ondraaglijke loomheid, die, op het moment dat het einde nabij leek, doorbroken worden door een uitermate breekbare solo van Devin Holt. Een solitaire gitaarlijn die tot in de eeuwigheid lijkt door te gaan, totdat zanger Brett Campbell (tevens gitarist) Watcher In The Dark laat ontladen in zijn ijle, gepijnigde vocalen.
Waar Atlantean Kodex een band is die zonder enige gêne op heroïsche wijze over een mythisch Europa zingt dat gered moet worden, zingt Pallbearers Brett Campbell daarentegen op introverte wijze over typische genreonderwerpen als de teloorgang en verdoemenis van het eigen ik. Daarnaast heeft de band uit het Duitse Beieren de traditionele couplet-refreinstructuur hoog in het vaandel, terwijl de Amerikanen uit Arkansas deze juist uit het raam gooien en onconventionele, progressieve liedjesstructuren in een traditioneel doomgeluid verpakken.
Dat is op deze tweede plaat nog beter te horen dan op voorganger Sorrow And Extinction. Daar was het geluid nogal rommelig, met Campbells zang ver achterin de mix. De verschillende composities waren moeilijk van elkaar te onderscheiden. Dat is nu beslist niet het geval dankzij de heldere, maar tegelijkertijd stevige mix van producer Billy Anderson (die ook verantwoordelijk was voor het geluid van o.a. Neurosis en Swans). De muziek van Pallbearer is pompeus, maar onder al dit geweld gaan veel subtiliteiten schuil. Het gewaarworden van deze nuance levert een diepere luisterervaring op. Ontknopingen die voorheen niet opgemerkt zouden worden, maken nu iedere compositie tot een uniek verhaal. Misschien voor de doorgewinterde doomfanaat een te gepolijst geluid, maar niet voor de technicus: niet eerder waren de sublieme bas- en drumpartijen (door oudgediende Joseph Rowland en nieuweling Mark Lierly) zo goed te horen. Pure oorstrelerij.
De traditionele heavymetal- en doomliefhebbers hezen vorig jaar Atlantean Kodex op het schild. Pallbearer werd daarentegen verguist en afgedaan als ‘doom light’ en ‘hipster metal’. Wellicht met uitzondering van het dromerige Ashes op de nieuwe plaat heeft Pallbearer nooit concessies gedaan (of iets wat daarop lijkt) aan de grote massa van popliefhebbers. Grootmeesters van de doom als Warning en While Heaven Wept (Brett Campbell draagt tijdens optredens shirts van deze laatste band) hebben duidelijk sporen in het geluid van Pallbearer achtergelaten. Daarnaast staan de teksten van Foundations Of Burden vol met fantasierijke doommetaforen en is de Magere Hein op de voorkant typerend binnen de traditionele doomiconografie (de stijlvolle bordeauxrode achtergrond ten spijt). De bandnaam betekent nota bene ‘(doods)kistdrager’. Hoe doom moet het nog worden?
Pallbearer valt geheel binnen het muzikale en culturele doomspectrum, maar zoekt wel de grenzen op met de progressieve structuren van de diverse composities en de bezielde speelstijl en vocalen. Dit alles geeft het viertal een dusdanig oprecht en volwassenen imago dat zelfs metalleken niet kunnen weerstaan. De lovende recensies van Foundations Of Burden uit de brede muziekpers zijn hier wederom het bewijs voor. Tenzij de aankomende albums van Psychotic Waltz, Blind Guardian en While Heaven Wept roet in het eten gooien, is dit tweede album van Pallbearer mijn favoriete plaat van 2014.
Tracklist:
1. Worlds Apart
2. Foundations
3. Watcher In The Dark
4. The Ghost I Used To Be
5. Ashes
6. Vanished
