Zoals in veel controverses levert een pragmatische insteek het meeste op. Laten we Antestor, in plaats van de band direct te verwerpen als onwenselijke christelijke propaganda (“hoe durven ze?”), of juist op voorhand te omarmen (lekker jennen), vooral op zijn muzikale merites beoordelen. Dan blijkt Omen – net als zijn zeven jaar oudere voorganger The Forsaken overigens – zeker niet onder te doen voor veel grotere namen in het genre. Vurige agressie en fraai gedrapeerde melodielijnen gaan hand in hand, waardoor Antestor zowel aan Setherial als aan Dissection doet denken.
Neem nu een vlammend nummer als Unchained, waarop de band echt enorm gedreven uit de hoek komt. In eerste instantie klinken veel nummers, misschien ook door de wat dichtgeplamuurde productie, nog wat ondoorgrondelijk, maar wie wat langer de tijd neemt, begint steeds meer de finesses en kwaliteiten van deze plaat te horen. Luister alleen maar al eens naar de spannende tempowisselingen in Remnants, de epische riffs van In Solitude of de genadeloze uitbarstingen in Torn Apart en het is duidelijk dat dit geen stel beginnelingen is. De intensiteit spat ervan af, maar gaat nergens ten koste van de muzikaliteit.
Hoewel ik persoonlijk The Forsaken nog een tikje sterker vind vanwege het wat meer uitgebalanceerde geluid is Omen het lange wachten zeker waard geweest. Net als bij het laatste Slechtvalk-album hebben we hier simpelweg met een krachtig werkstuk te maken waarvan het zonde zou zijn als het genegeerd zou worden vanwege de religieuze achtergrond van de bandleden.
Tracklist:
1. Treacherous Domain
2. Unchained
3. In Solitude
4. The Kindling
5. Remnants
6. All Towers Must Fall
7. Torn Apart
8. Tilflukt
9. Benighted
10. Mørkets Grøde
