Het is altijd interessant om te zien hoe bands zich in de loop der jaren ontwikkelen. In het geval Kylesa begon het begon met rauwe, nietsontziende, beukende sludge punk. De laatste plaat, Spiral Shadow, was een veel toegankelijker album met flarden van psychedelica en enkele rustmomenten. Het is misschien voor hand liggend om weer vergelijkingen met Baroness en Mastodon te maken puur omdat deze bands allemaal uit de staat Georgia komen en allemaal het label sludge metal hebben toegewezen gekregen. Maar getuige de nogal toegankelijke koers die beide bands op hun meest recente albums hebben ingeslagen, is het des te leuker om te horen welk pad Kylesa kiest op het zesde studioalbum, Ultraviolet.

Na een flink aantal luisterbeurten, want dat heeft de muziek van Kylesa wel nodig, is te concluderen dat Kylesa verder gaat waar het met Spiral Shadow begonnen was. Namelijk het integreren van de psychedelische elementen in de vertrouwde, van oorsprong rauwe sound van de beginjaren. Op Ultraviolet lijkt de band hier een perfecte balans tussen gevonden te hebben, want meer dan ooit kloppen de songs van begin tot eind. Het album is met circa 40 minuten relatief kort te noemen en er zit qua lengte van de individuele songs geen uitschieter bij. Dit komt omdat Kylesa doet wat het moet doen, de songs zijn to the point en worden nergens langdradig of eentonig.

Met eerste single Unspoken gaf Kylesa al een hint wat er onder andere te verwachten is op de nieuwe plaat: sludge op een mooie manier gecombineerd met post-punk/new wave bijna The Cure-achtige passages. Eén van de kenmerken van Kylesa’s sound is de duozang met aan de ene kant zangeres/gitarist Laura Pleasants en aan de andere kant haar mannelijke collega Phillip Cope. Op Ultraviolet is Pleasants duidelijk meer aanwezig dan Cope, wat het album over het geheel gezien een wat meer dromerig lading geeft. Fans van de punk/hardcore-achtige zangstijl van Cope hoeven echter niet te wanhopen, want op nummers als Exhale, We’re Taking This en What Does It Take valt er op dat gebied nog genoeg te genieten. Ook noemenswaardig is het prachtige Low Tide, de band doet daar nog een flinke stap verder in de richting van postpunk/new wave met niet eerder gehoorde cleane, ingetogen zang van Cope.

Kylesa heeft met Ultraviolet een ijzersterke plaat afgeleverd met prima in elkaar stekende songs. De band heeft zichzelf met de laatste twee albums een nieuwe sound en identiteit aangemaakt die vrij uniek is en zich onderscheid van de eerder genoemde sludge bands. Toch zal de band met deze nieuwe release geen groot publiek aan gaan spreken. Daarvoor blijft de muziek iets te complex en niet geschikt voor de gevoelige oortjes.