Hoewel het absoluut geen treurig klinkende plaat is, laat het overlijden van Scott toch zijn sporen na. Het album begint met klokgelui en twee van de tien songs refereren indirect aan de dood van de zanger, namelijk Hells Bells en de titeltrack. Het is duidelijk dat de bandleden van deze nummers iets bijzonders willen maken en er al hun emoties in hebben verwerkt, want beide composities behoren tot het beste dat AC/DC ooit heeft uitgebracht. De tweede reden dat het afscheid van Scott direct merkbaar is, ligt simpelweg aan de aparte vocalen van opvolger Brian Johnson. Diens stijl ligt dicht genoeg in de buurt van zijn voorganger om, in combinatie met het uit duizenden herkenbare gitaarspel, direct te horen om welke band het gaat. Desondanks is het ongepolijste, afgeknepen stemgeluid van Johnson toch even wennen. Tot mijn favoriete zangers zal deze Engelsman (in tegenstelling tot Bon Scott) nooit gaan behoren, al was Johnson in 1980 nog op de top van zijn beperkte kunnen en stoort de zang op Back In Black na de eerste gewenning geen enkel moment.
Dat Back In Black een ongekend verkoopsucces blijkt te zijn, zou de cynicus kunnen afdoen als het logische gevolg van alle publiciteit rond het overlijden van Bon Scott. Dat is echter niet de enige reden voor het (aanhoudende) succes van deze plaat. Back In Black is een uiterst consistent en door de befaamde Robert John "Mutt" Lange uitstekend geproduceerd album, dat van begin tot eind laat horen waarom AC/DC tot op de dag van vandaag zo populair is. Als de hardrockers ooit een tournee gaan ondernemen waarbij een langspeler integraal wordt uitgevoerd, dan ligt een keuze voor multimillionseller Back In Black voor de hand en krijgt dit album ook mijn stem. De ene song is nog beter dan de andere, met (naast de twee bovengenoemde tracks Hells Bells en Back In Black) de meezinger You Shook Me All Night Long als persoonlijke favoriet. Met elk van de andere zeven songs mag je me echter ook wakker maken.
Brian Johnson mist als tekstschrijver weliswaar het briljante gevoel voor humor waar Bon Scott patent op had, maar de tekstuele onderwerpen (lees: seks & rock 'n' roll in al zijn variaties) passen naadloos bij het voorafgaande werk van AC/DC en de zanglijnen zijn ongemeen pakkend. Hoewel het me pijn doet om te zeggen, heeft AC/DC dan ook niet met, maar zonder Bon Scott in de vorm van Back In Black misschien wel zijn allerbeste album gemaakt. Hoewel de band dit niveau hierna in de studio nog maar zelden zou evenaren (en nooit een heel album lang), ben ik blij dat het Australische gezelschap in 1980 besloot om ondanks al het verdriet door te gaan. Nog steeds behoort de liveshow van AC/DC tot de grootste rockspektakels ter wereld. Laten we hopen dat de huidige bandleden nog lange tijd meegaan en we binnen niet al te lange tijd weer een nieuwe albumrelease en wereldtour tegemoet kunnen zien.
Tracklist:
1. Hells Bells
2. Shoot To Thrill
3. What Do You Do For Money Honey
4. Given The Dog A Bone
5. Let Me Put My Love Into You
6. Back In Black
7. You Shook Me All Night Long
8. Have A Drink On Me
9. Shake A Leg
10. Rock And Roll Ain't Noise Pollution
