Zo is het ook met het eerste AC/DC-album in acht jaar. Goed, de Australische keizers hebben nog wel kleren aan, maar het is hetzelfde schooljongenskostuum dat ze al dertig jaar dragen, en het fonkelt en glittert allang niet meer zo oogverblindend als in hun jonge jaren. Adel verplicht nu eenmaal. Als een artiest tientallen krakers van het kaliber Whole Lotta Rosie, Highway To Hell, T.N.T., You Shook Me All Night Long, Sin City of Thunderstruck op zijn repertoire heeft staan, dan hoop je bij elk nieuw album op een beetje van die oude glorie. Geen enkele compositie op Black Ice kan zich echter meten met AC/DC’s betere werk. De songs zijn niet slecht, maar ze voegen weinig tot niets toe aan het omvangrijke oeuvre van de band.
De songtitels spreken eigenlijk al boekdelen. Zo werden War Machine (Kiss) en Anything Goes (Guns N’ Roses) al eens eerder door een bekende hard rock formatie gebruikt, terwijl titels als She Likes Rock ‘N Roll en Rocking All The Way een nijpend gebrek aan inspiratie verraden. Nou heeft AC/DC het natuurlijk nooit van de diepzinnige teksten moeten hebben, maar het kenmerkende gevoel voor humor heeft in de loop der jaren plaatsgemaakt voor een overdaad aan clichés. Dat geldt evenzeer voor de muziek. Weliswaar heeft AC/DC vanaf het tweede album al een typische sound waarvan zelden wordt afgeweken, maar in de hoogtijdagen had elke song een riff uit duizenden, waaraan je het nummer direct kunt herkennen. De riffs op Black Ice geven je daarentegen veelal het gevoel dat je het allemaal al eens eerder hebt gehoord.
Pas als je de songs aan een groot aantal luisterbeurten onderwerpt, beginnen ze een eigen gezicht te krijgen. Brian Johnson klinkt beter dan hij in jaren heeft gedaan, doordat producent Brendan O’Brien hem de opdracht gaf om meer met gevoel te zingen, in plaats van alleen maar te schreeuwen. De zanglijnen die Johnson voor de kiezen krijgt, blijven echter zelden hangen. Slechts een paar composities (Rock ‘N Roll Train, War Machine, Rock ‘N Roll Dream en de titelsong) ontstijgen de middelmaat, terwijl Stormy May Day opvalt door het gebruik van een slide gitaar. Al met al is Black Ice een lichte teleurstelling. Ik had niet beter verwacht, maar wel gehoopt. Toch ben ik blij dat AC/DC een nieuwe plaat op de markt heeft gebracht. Het is immers een mooi excuus voor de beste live band ter wereld om eindelijk weer op toernee te gaan.
Tracklist:
1. Rock ‘N Roll Train
2. Skies On Fire
3. Big Jack
4. Anything Goes
5. War Machine
6. Smash ‘N Grab
7. Spoilin’ For A Fight
8. Wheels
9. Decibel
10. Stormy May Day
11. She Likes Rock ‘N Roll
12. Money Made
13. Rock ‘N Roll Dream
14. Rocking All The Way
15. Black Ice
.jpg){kind=small}
