Het jaar 1986 was weg gelegd voor de giganten. Kreator, Dark Angel, Metallica en Slayer, alle kwamen zij op de proppen met mijlpalen in de harde muziek. Daverende pletwalsen die voor altijd het metalen landschap veranderden. Dat ook Destruction in dat rijtje thuishoort, wordt helaas maar al te vaak vergeten. Eternal Devastation is misschien niet zo progressief als Master Of Puppets, zo rauw als Pleasure To Kill en Darkness Descends of zo strak geproduceerd als Reign In Blood, maar de band vindt wel een aantrekkelijke middenweg tussen al dat geweld.

Van de grote drie Duitse thrashbands heb ik Destruction altijd de meest innovatieve gevonden. Tijdens Sentence Of Death en Infernal Overkill was de speelstijl wellicht rauw en rommelig, maar door melodieuze gitaarsolo's en (voor die tijd) progressieve stukken onderscheidde de groep zich toch van de concurrentie. Eternal Devastation is in dat opzicht de laatste plaat in die oude stijl. De stijl is nog steeds rauw, gejaagd en wild, maar toch gestroomlijnder en strakker dan in het verleden. Dit is vooral een album van briljante riffs, zo ver is tijdens de eerste minuten van Curse The Gods al duidelijk. Na de naargeestige intro barst de band in volle glorie los met een aantal van de meest memorabele thrash metalriffs. Mike Sifringer hakt, jaagt zichzelf op en trekt naast stevig ook geregeld melodieus van leer.

Om deze schijf onder de technische thrash in te delen, gaat wat te ver, maar dit werkstuk is beslist één van de voorlopers. Life Without Sense kent al veel van die vreemde wendingen waarvan de band later (soms iets teveel) gebruik maakte. United By Hatred komt vervolgens op eenzelfde wijze op gang met een snelle gitaarmelodie die door de dunne productie wat iel klinkt. Beter zijn de zagende gitaarriffs die als onderlaag voor Schmier dienen. Schreeuwend, rochelend en gillend baant de boomlange bassist zich een weg door dit woud van riffs. Eternal Ban is in dat opzicht een stuk pakkender en is terecht één van de klassiekers uit het repertoire van de groep.

Hoe heerlijk de songs ook in elkaar steken, Eternal Devastation is geen perfecte plaat. Hoewel de houthakkerstijl van Tommy Sandmann zeker paste bij de ongecontroleerde speelstijl van het stokoude werk, loopt hij hier al regelmatig achter de feiten aan. Het schort hem aan precisie, al heeft zijn primitieve getrommel tijdens snelle momenten zeker een bepaalde charme. Opvolger Olly Kaiser was beslist een betere drummer, maar het ontbrak hem weer aan de energie die Sandmann hier ten toon spreidt. De productie helpt in dat opzicht ook niet echt mee, aangezien de schijf zoals gezegd nogal dun en scherp in de oren klinkt. Gitaar en zang zijn in balans, maar drum- en baspartijen klinken geregeld weggemoffeld in het totaalgeluid.

Ondanks deze euvels is dit misschien wel de beste plaat van Destruction. Het songmateriaal zit sterk in elkaar, bevat geweldige gitaarriffs en Schmier klonk alleen op de befaamde live-klassieker Live Without Sense zo fel. Door de toename van progressieve invloeden en technisch gefreak, werd zijn rol op later werk toch wat bescheidener, iets wat later zoals bekend leidde tot het ontslag van de frontman. Gelukkig timmeren de heren momenteel weer prima aan de weg, maar het gemene vuur en de energieke prestatie van deze geweldige thrashplaat hervinden ze waarschijnlijk nooit weer.

1. Curse The Gods
2. Confound Games
3. Life Without Sense
4. United By Hatred
5. Eternal Ban
6. Upcoming Devastation
7. Confused Mind