Scandinavië barst op dit moment van de talentvolle bands. Groepen die door middel van frisse en progressieve invloeden genres als thrash metal en power metal van de nodige nieuwe impulsen voorzien. Pagan's Mind deed het dit jaar al fantastisch met hun vette mix van progressieve rock en harde power metal en ook Communic leverde weer een ijzersterke mengelmoes van power, thrash en progressieve metal af. Het Deense Anubis Gate is wat minder bekend, maar timmert al bijna net zo lang aan de weg als bovengenoemde groepen. Wat mij betreft iedere keer met succes, want de fraaie combinatie van melodieuze power metal, progressieve passages en traditionele heavy metal schalt hier nog regelmatig uit de boxen.

Anubis Gate had echter nooit het geluk om een zanger langer dan twee albums aan zich te binden. Torben Askholm zong op werkelijk meesterlijke wijze Purification en het adembenemende A Perfect Forever in, maar verdween helaas na die tweede plaat uit beeld. Producent Jacob Hansen zong vervolgens Andromeda Unchained en het in 2009 verschenen The Detached in. Bepaald geen zwakke vocalist, maar toch wat vlak en zeikerig in vergelijking met zijn fantastische voorganger. Nu hij eveneens vertrokken is, is het bassist Henrik Fevre die alle zang verzorgt. Hij dook eerder al eens op als achtergrondzanger en zong al eens wat nummers geheel in, maar nu is hij naast bassist ook de vaste zanger. Een verstandige keuze, want met zijn melodieuze en prettige stemgeluid geeft hij het materiaal vooral meer diepte.

Anubis Gate blinkt niet alleen door het prima zangwerk uit, maar ook door de composities. Die zijn sterker en gelaagder dan ooit. Bovendien mag deze titelloze schijf de stevigste tot nu toe worden genoemd. Menigmaal duiken technische thrashpassages op die regelmatig aan Communic en Scariot doen denken. Zo gaat Desiderio Omnibus wel heel ferm van start en duiken er in andere nummers ook verschillende harde stukken op. De kracht ligt echter vooral bij de fantastische melodieën. Melodielijnen die voornamelijk uit de gitaar komen, maar door toevoeging van synths vaak een enorme diepgang meekrijgen. Anubis Gate bezit bovendien de kracht om een song ondanks complexiteit en technische fratsen toch een song te laten blijven. Met kop en staart dus, zoals blijkt uit toegankelijker materiaal als Facing Down en Golden Days. Nummers die zich direct in je kop nestelen en er niet meer uit te branden zijn. In die zin heeft de band goed naar de vergeten groep Wicked Maraya geluisterd, een Amerikaans gezelschap dat ondanks muzikale krachtpatserij en progressieve invloeden de waarde van een goede song ook nooit uit het oog verloor.

De rest van de nieuwe schijf heeft wat meer tijd nodig om te bezinken. Alle nummers staan bol van de mooie melodieën, geweldige en opzwepende tempo's en veel strakke gitaarriffs. Altijd met gevoel gespeeld en met veel vernuft in elkaar gezet. Zwakke nummers heb ik niet kunnen ontdekken. Anubis Gate is typisch zo'n band die keer op keer blijft boeien zonder ooit te vervelen. De groep wil vooruitstrevend zijn, maar slaat daar niet in door en levert tegelijkertijd ook een aantal prachtige momenten vol krachtige gitaarpartijen en pakkende zanglijnen. In kwalitatief opzicht doet de groep niets onder voor de genoemde voorbeelden. Helaas blijft men qua waardering nog wat achter, maar met Anubis Gate zou daar best wel eens verandering in kunnen (en misschien wel moeten) komen. Aan de verrichtingen op deze plaat ligt het namelijk zeker niet. Een werelds werkstuk vol avontuur, zoals we dat graag horen.

Tracklist:
1. Hold Back Tomorrow
2. The Re-Formation Show
3. Facing Dawn
4. World In A Dome
5. Desiderio Omnibus
6. Oh My Precious Life
7. Golden Days
8. Telltale Eyes
9. River
10. Circumstanced