Het nieuwe jaar is nog jong als de eerste grote deceptie de oren genadeloos binnendreunt. Normaal gesproken zou ik mijn schouders ophalen en denken: "Shit happens", nu krimpt mijn maag tot het formaat van een gedroogde erwt, zakt mijn moed tot ver onder de ondermantel van de onvaste bodem en kan chocolade de wereld niet meer redden. Deze deceptie staat namelijk op naam van één van mijn favoriete bands: Impiety.
Zes albums en twintig jaar lang heeft deze band gedaan waar het voor in de wieg gelegd is: Oorlogszuchtig blasten. Kogeltornado's, tonnen gif, onophoudelijke blasfemie en een gestoorde schreeuwlelijk, ieder album van Impiety was op dat vlak weliswaar redelijk overeenkomend met de voorganger, maar toch iedere keer een genot voor het oor. De onvervalste agressie ging keer op keer door merg en been, blijer kon je mij nauwelijks krijgen. Maar aan alle mooie dingen komt een eind. Ergens is het ook niet vreemd, Impiety wil kennelijk ook wel eens wat anders proberen. Echter is deze zevende tirannie nauwelijks nog een tirannie te noemen.
Het sinistere concept van Worshippers Of The Seventh Tyranny is aardig, maar het is te matig uitgewerkt. De schade is één nummer van bijna 40 minuten en helaas staat dit ene nummer nou niet bepaald bol van virulentie of bloeddorst, dé onmisbare handelsmerken van Impiety. Hoewel de intro nog veelbelovend klinkt en de minuten die daarop volgen wel snelheid maken, is het nummer overwegend traag en met traag bedoel ik dan ook echt traaaaaaaag. Grof gezegd is het titelloze nummer opgebouwd uit een aantal terugkomende muziekstukken, waarvan enkele kortstondig snel zijn. Voor de rest kruipt het nummer voort zonder dat er echt iets gebeurt. Gitaarsolo's zijn ineens wel erg in trek, ze komen regelmatig voorbij en krijgen zelfs een symfonische (!!!) rand. Fabio Zperandio van Ophiolatry levert nog een uitstekende gitaarbijdrage, echter kan ook deze het nummer niet redden...
Punt één: Impiety op slakkengang werkt niet. Impiety moet razen, dat is de kracht van de band. Zodra de band overwegend sloom gaat spelen, hoor je dat de productie te schriel is en de riffs eigenlijk helemaal niet zoveel voorstellen. Punt twee: De normaal gesproken flink om zich heen gallende Shyaithan heeft op Worshippers Of The Seventh Tyranny tekstueel nog maar weinig in te brengen, waardoor er ineens grote instrumentale gaten op het album ontstaan en heeft hij daarbij ook nog gekozen voor aangepaste vocalen. Het venijn is er af, pas in de laatste minuten van het album horen we de man bijna zoals wij hem kennen. Voor de rest houdt hij zich voornamelijk bezig met Tom Araya-achtig geschreeuw. Maar wat bij Slayer past, past in dit geval niet bij Impiety, al gaat de intonatie van menig woord richting een bezwering.
Alle goede bedoelingen ten spijt, Impiety is een oorlogsmachine, geen occulte magiër. Worshippers Of The Seventh Tyranny is vooral saai geworden omdat Impiety niet de skills heeft om zo`n delicaat concept echt goed uit te werken, een passende sfeer op te roepen en één nummer van begin tot eind logisch te maken en tegelijkertijd met spanning vol te pompen. De volgende keer willen wij graag weer echte despotie!
Tracklist:
1.Worshippers Of The Seventh Tyranny
